Mocne wołanie o człowieka w przestrzeni popandemicznej, zmediatyzowanej i wojennej – perspektywa koniecznej personalistycznej edukacji społecznej

Abstract

Coraz głośniej pada swoistego rodzaju mocne wołanie o człowieka, o człowieczeństwo, szczególnie w klimacie pewnego słabnięcia pierwiastka ludzkiego, jak to trafnie diagnozuje profesor Jan Szmyd. Pandemia, mediatyzacja, a zarazem technokracja, wojna na Ukrainie, ze straszliwym barbarzyństwem rosyjskim i zarazem heroizmem Ukrainy, odsłoniły ogromną skalę problemów ludzkich, społecznych, ekonomicznych. Pokazały dramaty indywidualne ludzkie, rodzinne, społeczne, które rozrywają wprost serce, szczególnie dramaty dzieci. Aby nie pozostać bezradnymi, koniecznością chwili jawi się potrzeba personalistycznej edukacji społecznej, gdzie człowiek jako Osoba, szczególnie w wymiarze właśnie społecznym będzie znów na nowo w centrum, jako bezcenna wartość, którą trzeba koniecznie znów na nowo zobaczyć, promować, pielęgnować i edukować.

A kind of strong cry for man, for humanity, is getting louder and louder, especially in a climate of a certain weakening of the human element, as correctly diagnosed by Professor Jan Szmyd. The pandemic, mediatization and technocracy at the same time, the war in Ukraine, with the terrible Russian barbarism and the heroism of Ukraine at the same time, revealed the enormous scale of human, social and economic problems. They showed individual human, family and social dramas that break the heart, especially children’s dramas. In order not to remain helpless, the need for a personalistic social education is a necessity, where the human being as a Person, especially in the social dimension, will be again in the center as a priceless value that must be seen again, promoted, nurtured and educated.