Moraltheologische Überlegungen zum Umgang mit der Sünde in der Bibel

Abstract

The moral-theological relfection on the issue of a sin in the Holy Scriptures reveals the rich semantics of the biblical understanding of human weakness and of the response to it. In the Old Testament, there is not a single concept reflecting the reality of a sin, but there are five concepts. Among them, the four most common Hebrew roots can be distinguished: ḥṭʼ (negligence of something towards God or another human being), pšʽ (the commitment of crime), ʽwn (the consequences of a sin) and ršʽ (the commitment of an offense). These variegated concepts concerning the human weakness are connected with forgiveness (salaḥ in Hebrew) as God‘s activity, with reconciliation (kpr, a Hebrew root) done thanks to the commitment of priests, as well as with the testimony of sins (jādāh in Hebrew). In the New Testament, the theme of a sin is expressed by two Greek concepts: hamartịa and adikịa. God’s forgiveness (aphesis in Greek) connected with the confession of sins (exomológesis in Greek) is the response to a sin. Both in the Old Testament and in the New Testament, a sin can be committed towards God as well as towards another human being. In the New Testament, the salvific work of Jesus Christ implements a new dimension in overcoming a sin. In order to help a sinner in overcoming weaknesses, the community of the original Church introduced the practices of excommunication, as the means towards the improvement of a believer, and of the reconciliation, as the ritual of reinclusion of the penitent in the believers’ community.

Moralnoteologiczna refleksja nad problematyką grzechu w Piśmie świętym ukazuje bogatą semantykę biblijnego rozumienia ludzkiej słabości oraz odpowiedzi na nią. W Starym Testamencie nie pojawia się jeden termin oddający rzeczywistość grzechu, lecz zbiór pojęć. Spośród nich wyróżnić można cztery najczęściej występujące hebrajskie rdzenie: ḥṭʼ (zaniedbanie czegoś wobec Boga czy też innego człowieka), pšʽ (popełnienie przestępstwa), ʽwn (konsekwencje grzechu) oraz ršʽ (popełnienie występku). Te różnorodne terminy dotyczące ludzkiej słabości związane są z przebaczeniem (hbr. salaḥ) jako czynnością Boga, pojednaniem (hbr. rdzeń kpr) dokonującym się przy zaangażowaniu kapłanów oraz wyznaniem grzechów (hbr. jādāh). W Nowym Testamencie tematyka grzechu jest wyrażona przy pomocy dwóch greckich terminów: hamartịa oraz adikịa. Odpowiedzią na grzech jest przebaczenie Boga (gr. aphesis) związane z wyznaniem grzechów (gr. exomológesis). Zarówno w Starym jak i Nowym Tesatmencie grzech może odnosić się zarówno do Boga jak i do drugiego człowieka. W Nowym Testamencie zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa wprowadza nowy wymiar w przezwyciężeniu grzechu. Aby pomóc grzesznikowi w pokonywaniu słabości, wspólnota pierwotnego Kościoła wprowadziła praktykę ekskomuniki jako środka zaradczego dla poprawy wierzącego oraz rekoncyliacji jako obrzędu włączenia pokutnika na nowo do wspólnoty wierzących.