Dimensione liturgica dello scoutismo come movimento Ecclesiale

Abstract

We współczesnym świecie możemy łatwo dostrzec istnienie religijności niejasnej i błędnej, polegającej na ucieczce w spirytualizm, synkretyzm religijny i ezoteryzm, dążenie za wszelką cenę do przeżycia wydarzeń nadzwyczajnych, co łączy się z koncentracją ludzi na sobie samych i tzw. poszukiwaniem siebie. Największym niebezpieczeństwem dla współczesnej religijności wydaje się być neognostycyzm, w którym nie ma miejsca dla sakramentalnego pojmowania świata, czyli postrzegania go jako obrazu i sakramentu osobowego Boga. Religijność zbudowana na takiej wizji świata jest poszukiwaniem spirytualizmu, wykluczającego jakiekolwiek pośrednictwo sakramentalne między człowiekiem a Bogiem. Takie sposoby fałszywego pojmowania religii stają się jednym z najważniejszych wyzwań wychowawczych we współczesnym Kościele. Liturgia jest z jednej strony kierunkiem takiego wychowawczego i formacyjnego działania, a z drugiej strony skutecznym lekarstwem na oderwany od natury ludzkiej spirytualizm i na właściwe przeżywanie Boga oraz własnej duchowości. Skauting, zwłaszcza ten ukierunkowany na pełną formację ludzką i chrześcijańską (skauting katolicki), daje ogromną przestrzeń do wychowania do liturgii, ale też przez liturgię. Metoda skautowa docenia cielesny wymiar człowieka oraz piękno stworzonego świata. U jego podstaw znajduje się prawdziwa teologia (nauka o Bogu) i prawdziwa antropologia (nauka o człowieku). Wszystko to w połączeniu z wolą nieustannego nawrócenia i przemiany stanowi podstawę do chęci uczestnictwa i rozumienia liturgii. Poza katolickim nurtem w Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (WOSM) istnieje też Międzynarodowy Związek Przewodniczek i Skautów Europy - Federacja Skautingu Europejskiego (UIGSE), który od 26 sierpnia 2006 r. jest uznany przez Stolicę Apostolską za prywatne stowarzyszenie wiernych świeckich. To zwłaszcza do Federacji Skautingu Europejskiego (w Polsce jako Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego) odnoszę się określone przez Kościół (Jan Paweł II. Christifìdeles laici 30) następujące kryteria eklezjalnego charakteru zrzeszeń laikatu: 1) stawianie na pierwszym miejscu powołania każdego chrześcijanina do świętości; 2) odpowiedzialność w wyznawaniu wiary katolickiej; 3) świadectwo trwałej i autentycznej komunii; 4) zgodność z apostolskim celem Kościoła i udział w jego realizacji; 5) zaangażowana obecność w ludzkiej społeczności. Dotyczą one również miejsca liturgii w tym katolickim ruchu skautowym oraz sposobu jej sprawowania. Ruchy mają żyć liturgią Kościoła powszechnego, z niej czerpać i do niej prowadzić swoich członków. Także skauting nie może też rościć sobie prawa do tworzenia własnego skautowego obrządku liturgicznego. Duchowość ruchów ma wyrażać się głębią rozumienia i uczestnictwa w liturgii, ale nie tworzeniem odrębności obrzędowych, budowaniem własnych tradycji. To, co wyróżnia ruchy pod względem ich duchowości, winno objawić się w liturgii w komentarzach, w homilii, modlitwie wiernych oraz w doborze śpiewów. Nie powinno mieć miejsca budowanie liturgii w liturgii, tworzenie własnych obrzędów, wprowadzanie własnych zwyczajów.