Zu neueren Interpretationen des Zweiten Vatikanischen Konzils

Abstract

Artykuł ustosunkowuje się do panujących w obecnej teologii obszaru języka niemieckiego interpretacji Soboru Watykańskiego II, aby tym samym z panujących tam punktów kontrowersyjnych stworzyć możliwą propozycję alternatywną. Jeszcze podczas i zaraz po Soborze wytworzyła się polaryzacja tzw. konserwatywnych i progresywnych interpretacji. Po dzień dzisiejszy istnieją nadal te dawne polaryzacje. Zwycięzcami okazali się „progresywni”, ale teksty soborowe wskazują, że tzw. interpretacje progresywne nie są w zgodzie z „duchem Soboru” Z tego rodzą się różnego rodzaju hermeneutyki: 1) Gdy ktoś się bardzo mocno trzyma tekstów soborowych, ten je w zasadzie odrzuca. Teksty są bowiem momentami przejściowymi (G. Alberigo, O. H. Pesch). Tym, co pozostaje do interpretacji, jest „duch Soboru” który wytworzył się podczas Soboru i trzeba go postrzegać jako locus théologiens. 2) Za K. Rahnerem teologowie najczęściej interpretują teksty w sposób ostrożny i selektywny, aby uzyskać tzw. pragmatyczny charakter (Hünermann, Gabriel, Zulehner, Höhn i in.). Chodzi tutaj o zbadanie, co jest podstawowym programem Soboru, aby odnaleźć – według tego klucza – co w tekstach soborowych nas dziś obowiązuje, a co można pominąć. 3) Istnieje też i taka możliwość interpretacji, jaką ukazał Jan Paweł II, a mianowicie jest to próba odczytania tekstów soborowych „w świetle tradycji” Oznacza to oficjalną interpretację Soboru przez cały Kościół (KPK, KKK, encykliki itp.).