Dialog Kościoła katolickiego z niewierzącymi

Abstract

Artykuł podejmuje aktualny temat potrzeby dialogu z osobami niewierzącymi w Kościele katolickim. Dialog to rozmowa co najmniej dwóch osób; może on być rozumiany jako metoda, proces i postawa społeczna. Dialog ekumeniczny obejmuje obszary, na których nie ma do końca zgody między rozmówcami, domaga się szacunku i umiejętności słuchania argumentów drugiej strony. Współcześnie rośnie zjawisko niewiary, zwłaszcza wśród młodych, stąd potrzeba poszukiwania form spotkań i dialogu ze współczesnym środowiskiem zsekularyzowanym. Kościół powszechny podejmuje różne próby dialogu z niewierzącymi: od propozycji inicjowanych przez oficjalne dokumenty Magisterium, poprzez inicjatywy lokalnych wspólnot i Kościołów, np. „katedra (warsztaty) dla niewierzących”, aż po uniwersalne forum wymiany, tzw. „dziedziniec pogan (dialogu)”.

The article addresses the current topic of the need for dialogue with non-believers in the Catholic Church. Dialogue is a conversation of at least two people, it can be understood as a method, process and social attitude. Ecumenical dialogue covers areas where there is no complete agreement between the interlocutors. It demands respect and the ability to listen to the arguments of the other party. Today, the phenomenon of unbelief grows, especially among young people, hence the need to seek forms of meetings and dialogue with the contemporary secularized environment. The universal Church undertakes various attempts to dialogue with non-believers: from proposals initiated by official documents of the Magisterium, through initiatives of local communities and churches, for example, “Cathedral (workshops) for non-believers”, up to the universal forum for exchange of the so-called “Court-yard of Pagans (dialogue)”.