L’incessante dialogo sponsale tra Dio e l’uomo come elemento costituente della spiritualità cristiana alla luce della costituzione dogmatica sulla Divina Rivelazione “Dei Verbum” del Concilio Vaticano II

Abstract

W roku 2015 mija 50. rocznica zakończenia obrad Soboru Watykańskiego II, który pozostawił trwały ślad w dziejach Kościoła katolickiego i sposobie uprawiania teologii, w tym teologii duchowości. Pośród wielu ważnych dokumentów soborowych znajduje się konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym Dei Verbum. W opinii wielu teologów zawarte w niej stwierdzenia należą do najbardziej znaczących intuicji soborowych. Niektórzy twierdzą wręcz, iż stanowi ona przełom kopernikański w sposobie mówienia o objawiającym się wobec człowieka Bogu. Autor artykułu stara się odkryć tę swoistą nowość wyrażoną w Dei Verbum i jej zastosowanie w duchowości chrześcijańskiej. W ramach wstępu ukazuje niełatwą drogę prowadzącą do ostatecznej redakcji i przyjęcia przez Sobór omawianego dokumentu. Następnie próbuje ująć istotę konstytucji, która wyraża się w odkrytej niejako na nowo prawdzie o Bogu, który przemówił do człowieka (Deus dixit!), któremu „spodobało się w swej dobroci i mądrości objawić siebie samego” (DV 2). Objawienie Boże ma więc charakter personalny, dialogiczny i przyjacielski. Człowiekowi Bóg objawia się jako osoba miłująca go i pragnąca zawrzeć z nim przymierze miłości. Jedyną racją, dla której Bóg to czyni, jest Jego dobroć i nieskończona miłość. Odczytanie dziejów zbawienia w tej właśnie perspektywie pomogło autorowi ukazać, iż relacja między Bogiem a człowiekiem wrasta i rozwija się w klimacie dialogu oblubieńczego. Jedynie język i symbolika właściwe miłości małżeńskiej są w stanie oddać cokolwiek z tej niewyrażalnej tajemnicy miłości Boga do człowieka. Boski Oblubieniec, który objawił się człowiekowi w pełni w osobie Jezusa Chrystusa, wciąż przemawia do swojej Oblubienicy-Kościoła. I to właśnie Kościół jest miejscem, gdzie t u i teraz toczy się nieustanny dialog miłości między Bogiem a człowiekiem, dialog, który leży u podstaw każdego autentycznego doświadczenia duchowego. W artykule nie brak także licznych odwołań do doświadczenia wielkich mistyków karmelitańskich – św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża, którzy nie tylko odpowiedzieli na głos Oblubieńca, ale i pozwolili Mu poprowadzić się na szczyty zjednoczenia z Nim w miłości.