Godność osoby, zasady autonomii i solidarności w kontekście stanu epidemii

Abstract

Życie i zdrowie jako dobra fundamentalne są ważnym przedmiotem troski każdego człowieka. Powinien on cieszyć się w tym pomocą ze strony społeczności, w której żyje. Jeśli fundamentem życia społecznego jest zasada personalistyczna, uznanie pierwszeństwa godności osoby wśród innych wartości, budowane jest ono według reguł pomocniczości i solidarności. Zadaniem instytucji ochrony zdrowia jest stworzenie takich warunków, w których dostępne będą możliwie bezpieczne i skuteczne metody terapii i prewencji, a jednostka w sposób świadomy będzie mogła wybrać to, co w największym stopniu realizuje jej dobro, w zgodzie z uznaną przez siebie hierarchią wartości, przyjętym światopoglądem i życiowymi celami. Celem artykułu jest analiza relacji między społecznością i jednostką w dziedzinie ochrony zdrowia w stanie normalnym i podczas epidemii. Istnienie szczególnych zagrożeń może sugerować, że dopuszczalne są wyjątki od stosowania fundamentalnych reguł życia społecznego: autonomii, pomocniczości i solidarności społecznej. Uznanie jednak podstawowej wartości, jaką jest godność osoby, nakazuje stosowanie przez społeczność tych samych reguł, co w czasie zwykłym, jakkolwiek wiele działań instytucji publicznych jest w czasie większego zagrożenia intensyfikowanych.Life and health, as fundamental good things, are an important concern of every person. Everyone should enjoy the help of the community of which he is a member. If the personalistic principle is the foundation of social life, the recognition of the priority of a person’s dignity of a person among other values, the principles of subsidiarity and solidarity should be the framework of social life. The task of health care institutions is to create conditions in which the safest and most effective methods of therapy and prevention are available, and the individual is able to consciously choose what best serves his or her best interest, in accordance with the hierarchy of values recognized by him or her, the adopted worldview and life goals. The aim of the article is to analyse the relationship between the community and the individual in the field of health care in normal conditions and during an epidemic. The existence of specific threats may suggest that exceptions to the application of the fundamental rules of social life, autonomy, subsidiarity and social solidarity, are permissible. However, the recognition of the basic value of the dignity of a person requires the community to apply the same rules as in ordinary times, although many activities of public institutions are intensified in time of greater threat.