Donna de Paradiso: la passione di Cristo in una sceneggiatura delle origini di frate Jacopone da Todi
Ładowanie...
Data
2014
Autorzy
Tytuł czasopisma
ISSN czasopisma
Tytuł tomu
Wydawca
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Abstrakt
Senza dubbio la sacra rappresentazione Donna de Paradiso di Jacopone da Todi, vero e proprio capolavoro ispirato, con la sua scrittura-sceneggiatura sembra anticipare di secoli quella del teatro moderno ma soprattutto quella cinematografica. Siamo persuasi che Jacopone da Todi abbia scritto Donna de Paradiso suggerendone una visione, trasformando continuamente il linguaggio letterario in linguaggio visivo. La scrittura del Frate a nostro giudizio reca in se la cifra della scrittura della settima arte, ovvero avere
nella sua ‘visibilità’ la sua qualità principale e nell’‘azione’ la sua specificità, di quella che Italo Calvino definito “cinema mentale”. Al pari degli autori che nel secondo dopoguerra misero in scena l’alienazione dell’uomo contemporaneo, Jacopone attraverso i suoi dialoghi-monologhi, ridotti al minimo, mostra l’angoscia, la solitudine e l’impossibilità di comunicare di una madre straziata dal dolore per quanto accade al proprio figlio. Gli spettatori-lettori non potevano nel Medioevo, e non possono oggi, non lasciarsi colpire dalla
singolare forza di evocazione visuale della passione, dalla qualità violenta e “incarnata” della sua rappresentazione.
Niewątpliwie Donna de Paradiso Jacopone da Todi to prawdziwe arcydzieło, które wydaje się inspirować nowoczesny teatr oraz, przede wszystkim, scenarzystów filmowych. Jestem przekonany, że Jacopone sugeruje nam „wizję”, nieustannie przekształcając język literacki na język wizualny. Tekst mnicha, w mojej opinii, ma w sobie istotę pisma „siódmej sztuki”, czyli mając „widzialności” jako pierwszą cechę i „akcję” jako jego specyfikę, wskazuje na to, co Italo Calvino nazywał „kinem psychicznym”. Podobnie jak autorzy tworzący po II wojnie światowej, u których występuje alienacja współczesnego człowieka, poprzez dialogi-monologi zredukowane do minimum Jacopone pokazuje cierpienie, samotność i brak możliwości komunikowania się cierpiącej Matki. Słuchacze-czytelnicy w średniowieczu nie mogli, podobnie jak dzisiaj, pozostać obojętni wobec wizualnej aluzji do Pasji, do przemocy zawartej w jej prezentacji.
Undoubtedly Jacopone da Todi sacred representation Donna de Paradiso, a true inspired masterpiece, by reason of its writing seems to anticipate the modern theater script but especially the movie screenplay. We are convinced that Jacopone wrote Donna de Paradiso suggesting us a vision, persistently transforming the “literary language” into “visual language”. The writing of the Friar in our opinion contains the essence of the Seventh Art writing, it has the ‘visibility’ as first quality, and ‘action’ as its specificity, it is that which Italo Calvino called “mental cinema”. Like the authors that after World War II staged the alienation of modern man, through his dialogues-monologues, reduced to a minimum, Jacopone show the anguish, loneliness and the inability to communicate of a mother who is suffering for her own child. The audience-readers in the Middle Ages could not, and cannot today, do not be struck by the singular power of visual evocation of the passion, by the violent ‘embodied’ quality of its representation.
Niewątpliwie Donna de Paradiso Jacopone da Todi to prawdziwe arcydzieło, które wydaje się inspirować nowoczesny teatr oraz, przede wszystkim, scenarzystów filmowych. Jestem przekonany, że Jacopone sugeruje nam „wizję”, nieustannie przekształcając język literacki na język wizualny. Tekst mnicha, w mojej opinii, ma w sobie istotę pisma „siódmej sztuki”, czyli mając „widzialności” jako pierwszą cechę i „akcję” jako jego specyfikę, wskazuje na to, co Italo Calvino nazywał „kinem psychicznym”. Podobnie jak autorzy tworzący po II wojnie światowej, u których występuje alienacja współczesnego człowieka, poprzez dialogi-monologi zredukowane do minimum Jacopone pokazuje cierpienie, samotność i brak możliwości komunikowania się cierpiącej Matki. Słuchacze-czytelnicy w średniowieczu nie mogli, podobnie jak dzisiaj, pozostać obojętni wobec wizualnej aluzji do Pasji, do przemocy zawartej w jej prezentacji.
Undoubtedly Jacopone da Todi sacred representation Donna de Paradiso, a true inspired masterpiece, by reason of its writing seems to anticipate the modern theater script but especially the movie screenplay. We are convinced that Jacopone wrote Donna de Paradiso suggesting us a vision, persistently transforming the “literary language” into “visual language”. The writing of the Friar in our opinion contains the essence of the Seventh Art writing, it has the ‘visibility’ as first quality, and ‘action’ as its specificity, it is that which Italo Calvino called “mental cinema”. Like the authors that after World War II staged the alienation of modern man, through his dialogues-monologues, reduced to a minimum, Jacopone show the anguish, loneliness and the inability to communicate of a mother who is suffering for her own child. The audience-readers in the Middle Ages could not, and cannot today, do not be struck by the singular power of visual evocation of the passion, by the violent ‘embodied’ quality of its representation.
Opis
Autor tłumaczenia wszystkich streszczeń: Angelo Rella. Tekst artykułu w języku włoskim. Błąd w tłumaczeniu tytułu polskiego: jest "Męki Pańskiej", powinno być "Męka Pańska".
Słowa kluczowe
Jacopone da Todi, Lauda, drammatizzazione, sceneggiatura, Madonna, dialogo, solitudine, pianto, sacra rappresentazione, dramat, scenariusz, Maryja, dialog, samotność, łzy, święte przedstawienie, drama, teatr, teatr nowoczesny, psychologia, kino psychiczne, dialog, monolog, Pasja, Męka Pańska, screenplay, Our Lady, dialogue, loneliness, crying, sacred representation, płacz, tears, monologue, theatre, modern theatre, Donna de Paradiso
Cytowanie
Colloquia Theologica Ottoniana, 2014, nr 2, s. 225-241.
Licencja
Attribution-ShareAlike 3.0 Poland