Żydowskie źródła liturgii chrześcijańskiej

Abstract

Inspiracją do napisania artykułu stała się książka Benedykta XVI Jezus z Nazaretu, której Autor wskazuje na naturalne i ludzkie podstawy kultu chrześcijańskiej wiary, nie pomijając oczywiście Bożej inicjatywy. Spośród świąt praktykowanych w czasach Starego Testamentu szczególnie dwa znalazły odzwierciedlenie w chrześcijańskim kalendarzu liturgicznym. Pierwszym z nich jest Pascha, świętowana przez żydów na pamiątkę wyjścia z niewoli egipskiej, dla chrześcijan stała się obchodem Zmartwychwstania Cłuystusa. Pascha – zarówno praktykowana przez żydów, jak i przeżywana w chrześcijaństwie – oznacza przejście ze stanu niewoli dowolności, ze stanu niemożliwości trwania w Bogu do odnowionej przyjaźni. Druga data z kalendarza żydowskiego, która została przyjęta przez chrześcijaństwo, to Szawuot – Święto Tygodni, obchodzone w siódmym tygodniu po święcie Paschy. Siedem tygodni po siedem dni uznawano za znak pełni. Święto Szawuot wyrażało zatem pełnię w stosunku do Paschy. Dzień Pięćdziesiątnicy dla chrześcijan stanowi dopełnienie Tajemnicy Paschalnej Chrystusa. Duch Święty zbiera i jednoczy rozproszonych dzięki pojednaniu dokonanemu w Misterium Paschalnym Chrystusa, który udziela swojego Ducha w celu budowania jedności i uświęcenia świata. Treść artykułu zwraca też uwagę na znaki, gesty, postawy ludzkiej egzystencji, które uzewnętrzniają się w kulcie sprawowanym tak przez żydów, jak i przez chrześcijan. Człowiek żyjący w swojej epoce, w konkretnej kulturze, podlegający uwarunkowaniom czasu, sprawuje kult w jakiś sposób uzależniony od tych uwarunkowań. Jednocześnie powołany jest do udziału w nadzwyczajnych, zbawczych wydarzeniach, wykraczających poza czas. I to powołanie stanowi płaszczyznę, która umożliwia dostrzeżenie wspólnych znaków, głęboko ze sobą spokrewnionych religii, jakimi są chrześcijaństwo i judaizm.