Personalizm św. Jana Pawła II i Benedykta XVI – przesłaniem dla Europy

Abstract

A personalistic interpretation of the equal dignity of the human person conditioned Karol Wojtyła’s thought throughout his life. It was at the centre of his speeches and texts, both when he was Bishop and Pope. Is not John Paul II’s emphasis on the subjectivity of the person a great prophetic message of hope and salvation for 21st century Europe? Benedict XVI, in his concept of the person, underlined the theological dimension of the relationality of the person and in Christ pointed to the model of perfection of humanity. Thanks to the personalistic concept of the Holy Trinity, although we remain immersed in the greatness of the mystery that transcends us, a new understanding of the reality of man and God appears. Ratzinger believes that when we talk about God, it turns out what man is; the greatest paradox becomes something brightest and most helpful. What is John Paul II’s personalism and how does it differ from Benedict XVI’s? Are these two personalistic models opposed? What message for Europe will result from this analysis? This analysis is an attempt to find answers to these and other questions – concerning the understanding of the person in Europe today – in the light of the personalistic message of hope of John Paul II and Benedict XVI.

Personalistyczna wykładnia dotycząca równej godności osoby ludzkiej warunkowała myśl Karola Wojtyły przez całe jego życie. Znajdowała się w centrum Jego przemówień i tekstów zarówno wtedy, gdy był Biskupem, jak i wtedy, gdy był Papieżem. Czy podkreślenie podmiotowości osoby przez Jana Pawła II nie jest wielkim prorockim orędziem nadziei i zbawienia dla Europy XXI wieku? Benedykt XVI w swojej koncepcji osoby zwracał uwagę na teologiczny wymiar relacyjności osoby i w Chrystusie wskazał na wzór doskonałości człowieczeństwa. Dzięki personalistycznemu ujęciu Trójcy Świętej, choć pozostajemy zanurzeni w wielkości misterium, które nas przekracza, pojawia się nowe rozumienie rzeczywistości człowieka i Boga. Ratzinger uważa, że gdy mówimy o Bogu, okazuje się, kim jest człowiek; największy paradoks staje się czymś najjaśniejszym i najbardziej pomocnym. Na czym polega personalizm Jana Pawła II i w jaki sposób się różni od personalizmu Benedykta XVI? Czy te dwa modele personalistyczne są przeciwstawne? Jakie przesłanie wyniknie z tej analizy dla Europy? Analiza zaprezentowana w artykule jest próbą dojścia do odpowiedzi na te i inne pytania dotyczące rozumienia osoby w dzisiejszej Europie w świetle personalistycznego orędzia nadziei Jana Pawła II i Benedykta XVI.