Le persone sottoposte alle leggi ecclesiastiche nel CIC 1983

Abstract

Prawodawca kościelny stwierdza w k. 11. nowego Kodeksu prawa kanonicznego, że ustawom czysto kościelnym podlegają osoby, które zostały ochrzczone w Kościele katolickim lub do niego przyjęte, mają wystarczające używanie rozumu i ukończyły siódmy rok życia. Dwa ostatnie warunki, tj. używanie rozumu i ukończenie siódmego roku życia, były także określone w k. 12 Kodeksu prawa kanonicznego z 1917 roku. Jeśli natomiast chodzi o pierwszy warunek, to w nowym Kodeksie uległ on dużej zmianie. Otóż krąg osób podległych prawu czysto kościelnemu został zawężony: obecnie prawo to nie obowiązuje ochrzczonych we wspólnotach niekatolickich, jeśli po chrzcie nie zostali przyjęci do Kościoła katolickiego. Tę właśnie zmianę autor pragnął w artykule naświetlić i wydobyć jej niektóre skutki prawne. W tym celu zostały najpierw prześledzone zmiany w trakcie prac nad reformą Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz została przeprowadzona analiza normy k. 11 (KPK 1983). Następnie zwrócono uwagę na dwa ważne problemy nasuwające się w związku z dyspozycją zawartą w k. 11. nowego Kodeksu, tj. kwestia odstępców od Kościoła katolickiego oraz problem czy dyspozycja k. 11. wynika ze względów doktrynalnych czy pragmatycznych. Z rozważań przedstawionych w tym artykule wynika, że prawa kościelnego nie można odrywać od wiary. Wszelkie formalne rozwiązania w tym względzie, zapoznające wiarę, nie dotykają głębi życia Kościoła Chrystusowego. Prawo okazuje się nie narzędziem rządzenia, panowania, ale środkiem komunikacji w wierze. Tam, gdzie istnieje porozumienie w wierze, ma miejsce też komunikacja prawna, jeśli natomiast nie ma komunikacji w wierze, nie ma także prawnej.