Gdańskie święte ustronia bł. Doroty z Mątów

Abstract

Bł. Dorota z Mątów (1347 – 1394) czczona jest jako błogosławiona lub święta. Jak wynika z przytoczonych źródeł, bł. Dorota zamieszkiwała w Gdańsku przez niemal dwadzieścia osiem (28) lat, organicznie dojrzewając do pustelnictwa w rekluzji. Bł. Dorota wysoce ceniła sobie łaskę codziennego odnowienia ducha (łac. renovatio spiritus, wł. rinnovazione dello spirito). Jako miejsca optymalne, w celu budowania przestrzeni samotności (łac. solitudo) i sprzyjające osobowemu wycofaniu się (gr. anachoresis), obierała zwyczajowo cztery świątynie Gdańska: kościół Mariacki, kościół św. Katarzyny, kościół Dominikanów i kościół Bożego Ciała. Każde z tych ustroni było miejscem wykonywania innych, temu miejscu wyraźnie dedykowanych przez samą Błogosławioną aktów pobożności. Dorota Swertfeger uczyniła z nawiedzania tych świętych ustroni w takim porządku celowym „złotą regułę postępowania”, dzięki której mogła wykonując obowiązki rodzinne, ocalić i przechować skarb powołania pustelniczego. Na tej drodze w istocie przeżywała życie semi-eremickie. Analiza przytoczonych źródeł wykazała, że dzięki stałości podejmowanych w tych ustroniach praktyk i aktów życia kontemplacyjnego, bł. Dorota Swertfeger prowadziła kierownictwo duchowe gdańszczan i Pomorzan (Kaszubów).

Blessed Dorothy of Montau (1347 – 1394) is venerated as a blessed or a saint. According to the sources cited, blessed Dorothy (Dorothy Swertfeger) lived in Gdańsk for almost twenty-eight years, growing organically into recluse hermitage. Blessed Dorothy highly valued the grace of the daily renewal of the spirit (lat. renovatio spiritus, it.: rinnovazione dello spirito). As optimal places for building a space of solitude (lat. solitudo) and conducive to personal withdrawal (gr. anachoresis), she chose four churches in Gdańsk: St. Mary’s Church, the church of St. Catherine, the church of the Dominicans and the church of Corpus Christi. Each of these holy places of secludedness was a place for performing different acts of devotion which were clearly dedicated to the particular place by blessed Dorothy herself. She made it “a golden rule of conduct” to visit these holy places of secludedness in a purposed order, and this was what enabled her to preserve the treasure of her hermit’s calling while fulfilling her family responsibilities. In fact, in this way she lived a semi-hermitic life. Analysis of the sources cited showed that due to her faithful performance of the practices and acts of contemplative life in these places of sanctuary, blessed Dorothy Swertfeger undertook the spiritual direction of Gdańsk’s citizens and of Pomeranians (Kashubians).