The Concept of Christian Solidarity as a Path to Peace and Development

Abstract

Throughout the centuries and in modern times the Church in her teaching has interpreted and continues to interpret the events and phenomena occurring in the world in the light of God’s Revelation. The question of solidarity is not new and was already grounded in law in ancient times. The concept of Christian solidarity both among people and among nations presented here is every person’s duty arising from the Bible. Its implementation on an international and interpersonal level has a positive impact on the lives of individuals and societies. The Church’s vision of Christian solidarity helps us to see a person, a people or a nation not as an instrument but as a neighbour in need of support. The solidarity proposed by the Popes is a path to peace and development. According to them, world peace is impossible if the people responsible for it do not recognize that interdependence in itself requires that the politics of the blocs be done away with, all forms of economic, military or political imperialism be abandoned, while mutual distrust be transformed into cooperation.

Kościół w ciągu wieków i w czasach współczesnych w swoim nauczaniu interpretował i nadal interpretuje wydarzenia i zjawiska zachodzące w świecie w świetle Objawienia Bożego. Kwestia solidarności nie jest nowa i już w starożytności miała podłoże prawne. Przedstawiona koncepcja chrześcijańskiej solidarności zarówno między ludźmi, jak i między narodami jest obowiązkiem każdej osoby wynikającym z Biblii. Jej realizacja na płaszczyźnie międzynarodowej i międzyludzkiej pozytywnie wpływa na życie jednostek i społeczeństw. Nakreślona przez Kościół wizja solidarności chrześcijańskiej pomaga nam dostrzec osobę, lud czy naród nie jako narzędzie, ale jako bliźniego potrzebującego wsparcia. Proponowana przez papieży solidarność jest drogą do pokoju, a zarazem do rozwoju. Według nich pokój światowy bowiem jest nie do osiągnięcia, jeżeli ludzie za niego odpowiedzialni nie uznają, że współzależność sama w sobie wymaga przezwyciężenia polityki bloków, porzucenia wszelkiej formy imperializmu ekonomicznego, militarnego czy politycznego, a także przekształcenia wzajemnej nieufności we współpracę.