„Zur Ehre Gottes gewandet”. Die liturgischen Gewänder und Insignien, ihre theologische Bedeutung und gegenwärtige Gestalt

Abstract

Artykuł podejmuje refleksję teologiczną, której punktem wyjściowym jest doświadczenie przez człowieka nagości po grzechu pierworodnym. Nagość, którą odkrywają pierwsi rodzice, jest oznaką biedy i słabości, natomiast odzienie – odwagi i mocy. Ubranie jest również odpowiedzią na poczucie wstydu, którego doznaje człowiek, a zarazem na potrzebę pięknego wyglądu i praktycznej ochrony przed zimnem. Jako nośnik informacji sygnalizuje ono również stan wewnętrzny człowieka (I). Początek szat liturgicznych odnajdujemy w kapłaństwie Aarona, od którego sam Bóg wymaga ich używania przy składaniu ofiary oraz określa ich wygląd. W Starym Testamencie szaty liturgiczne służyły jako środek kultowej komunikacji człowieka z Bogiem i były wyrazem naśladowania Jego wielkości. W Nowym Testamencie są one rozumiane jako znak wejścia w boską δόξα przez chrzest. Szaty liturgiczne kapłana przypominają o tym, że sprawuje on święte czynności in persona Christi. W dalszej części zostały opisane poszczególne szaty i insygnia, ich powstanie, rozwój, znaczenie oraz zastosowanie w Kościele rzymskokatolickim (II. 1; II. 2), w Kościele wschodnim (III) i w Kościołach ewangelickich (IV). Jako istotny został ukazany kanon kolorów liturgicznych, które spełniają funkcję sygnalizacyjną charakterystyczną dla przeżywanego misterium zarówno w Kościele katolickim (II. 3), jak i w Kościołach ewangelickich (IV. 1). Wyjątek stanowi Kościół wschodni, który nie posługuje się żadnym kanonem kolorów. W ostatniej części (V) został przedstawiony liturgiczny strój świeckich (pełniących funkcję z urzędu lub też bez specjalnej nominacji), którym jest alba lub odpowiednia tunika jako znak uczestnictwa człowieka w powszechnym kapłaństwie przez chrzest.