Komunijne oblicze śmierci człowieka

Abstract

Śmierć jest końcem życia człowieka, a podstawową przesłanką jej rozmienia jest obraz człowieka. Chrześcijańska tradycja przejęła z pewnymi modyfikacjami antropologię grecką i dlatego w Kościele przyjęła się koncepcja śmierci jako oddzielenia duszy od ciała, a życia po śmierci jako dalszego istnienia duszy pozbawionej ciała. Taki obraz człowieka był jednak obcy Staremu Testamentowi, który pojmował człowieka całościowo. Bóg tchnie w człowieka życie i w śmierci je odbiera. Człowiek zmarły zstępował do Szeolu i nie było pewności, że Boże panowanie przenosi go do nowego życia. Nowy Testament przejął zasadniczo całościowy obraz człowieka ze Starego Testamentu, ale dokonał jego transformacji w oparciu o wydarzenie Chrystusa. Śmierć zrywa relacje życiowe i dlatego można ją pojmować jako brak relacji i zerwanie komunii. Chrystus jednak skruszył moc śmierci i otworzył nam nadzieję jej przezwyciężenia, stąd św. Paweł umieranie chrześcijanina nazwał „umieraniem w Panu” (Rz 6,8), które umożliwia przejście do komunii z Bogiem. Dlatego śmierć nosi także wymiary jednostkowej paruzji, ale wszyscy zmarli zostaną przyjęci do istniejącej uprzednio wspólnej „przestrzeni życia” zbawienia i „włączeniu” w wielką komunię świętych.

Death is the end of human life and the basic premise of its interpretation is the image of man. Christian tradition has taken over with some modifications the Greek anthropology, and therefore the concept of death as the separation of the soul from the body and life after death as the further existence of the soul devoid of the body has been adopted in the Church. Such a picture of man, however, was alien to the Old Testament, which understood man in its entirety. God breathes life into a man and He takes it away in death. The deceased man descended to Sheol, and there was no certainty that God’s reign brought man to a new life.The New Testament took over the whole picture of the man from the Old Testament, but he transformed it based on the event of Christ. Death breaks life relationships and can therefore be understood as a lack of relationship and a break of communion. Christ, however, crushed the power of death and opened to us the hope of overcoming it, hence Saint. Paul called the dying of a Christian a “dying in the Lord” (Rom 6: 8), which makes it possible to go over to the communion with God. That is why death also bears the dimensions of an individual Parousia, but all the dead will be admitted to the previously existing common “living space” of salvation and “incorporated” into the great communion of saints.