Beistand bei Trauer. Psychologisch-pastorale Aspekte

Abstract

Almost every death of a close friend or a relative causes a bereavement. If it follows normally, it is not statistic but dynamic. Its temporariness is defined by stages of stupor, longing and quest for the lost person, disorganization and doubt, finally of smaller or bigger reorganization. If a bereavement should be completed, the mourner must pass through all the stages. The ordeal of a bereavement is important to accept the loss of a close person and acknowledge his or her death as a fact. It is necessary to recover from the stress, which is possible by naming our pain and suffering. It is not recommended to go through a bereavement in loneliness and isolation. Opening to others helps to enter into a new reality and reorganize our life. This information should be also accepted by the society to which the mourner belongs. In order to provide the proper support one should be present next to the mourners, should possess the ability to listen to and accept them as they are in a given moment. When a professional help is required, a psychotherapy may be necessary. In case of a death of a child family therapy is recommended. If the mourning ones are believers the Church’s support is essential.Christian consolation is connected with liturgy, preaching God’s word and love support. Christ who defeated the death by his resurrection brings hope to the bereaved.

Niemal każda śmierć osoby bliskiej wywołuje żałobę. Jeżeli przebiega ona normalnie, nie jest statyczna, ale dynamiczna. Jej temporalność określają fazy odrętwienia, tęsknoty i poszukiwania utraconej osoby, dezorganizacji i zwątpienia, większej lub mniejszej reorganizacji. Przeżycie poszczególnych etapów jest konieczne, aby nastąpiło przejście na wyższy poziom postrzegania swojej egzystencji. W przepracowaniu żałoby jest ważne, aby zaakceptować stratę i przyjąć śmierć bliskiej osoby jako fakt. Konieczne jest też odreagowanie swoich emocji, które jest możliwe poprzez wypowiedzenie swojego bólu i cierpienia. Nie jest więc wskazane przeżywanie żałoby w samotności, izolacji i zamknięciu. Otwarcie się na innych pomaga szybciej wejść w nową rzeczywistość i przeorganizować swoje życie. Informację te powinno przyjąć także środowisko, w którym żyje osierocony. Pomagający, aby udzielać wsparcia, powinien być przede wszystkim obecny przy żałobniku, umieć słuchać i zaakceptować go takim, jakim on jest w danym momencie. Kiedy sytuacja wymaga fachowej pomocy, konieczna jest psychoterapia. W przypadku śmierci dziecka wskazana jest terapia rodzinna. W czasie przeżywania żałoby, zwłaszcza dla osób wierzących, istotne jest towarzyszenie Kościoła. Chrześcijańskie pocieszenie związane jest z liturgią, głoszeniem słowa Bożego i posługą miłości. Chrystus, który poprzez swoje zmartwychwstanie zwyciężył śmierć, przynosi pogrążonym w bólu nadzieję.