Autonomiczność tekstu homilii

Abstract

The purpose of this article is to describe the construction of the homily as an autonomous text. The article distinguishes between the substantive and structural levels through which the Word proclaimed in the celebration will be given a characteristic typological shape. Consequently, there is no semiotic link between the structure of the homily and the other texts. The aim here is to allow for the so-called ‘disposition of the content’ during the proclamation of the Word in the liturgy. Autonomy described in this fashion bridges the gap between the meaning communicated by the priest (what is said) and the meaning of the text actually received by the audience (what is understood).

Celem niniejszego artykułu jest opisanie konstrukcji homilii jako tekstu autonomicznego. Przedstawione tu rozumowanie pozwoliło wyodrębnić dwa poziomy owej własności: merytoryczny oraz strukturalny. Dzięki tym zakresom głoszone w celebracji słowo może otrzymać charakterystyczny kształt właściwy dla typologii opisywanego tekstu. Rezultatem opracowania jest wykazanie, że osiągnięta samodzielność wypowiedzi umożliwia tzw. dysponowanie jej treścią. Ma to swoje ściśle praktyczne znaczenie – daje szansę, aby niwelować rozdźwięk między sensem przekazywanym przez duchowego (what is said) a znaczeniem tekstu faktycznie odbieranym przez słuchaczy (what is understood).