Program odnowy życia religijnego wiernych w diecezji kieleckiej w świetle postanowień synodu z 1927 r.

Abstract

Po zakończeniu pierwszej wojny światowej ujawnił się z całą mocą kryzys religijności w wielu środowiskach katolików na ziemiach polskich. Równocześnie w warunkach odzyskanej niepodległości zaistniały możliwości podjęcia działań naprawczych w większym zakresie, niż było to możliwe w czasie zaborów. W niniejszym artykule został omówiony program odnowy życia religijnego w diecezji kieleckiej w świetle postanowień synodu diecezjalnego z 1927 r. Złożyły się na niego: analiza przyczyn kryzysu, wskazanie celów i metod poprawy sytuacji. Wszystkie te elementy mieściły się w ramach tradycyjnej wizji Kościoła instytucjonalnego, sprawdzonych metod i form oddziaływania duszpasterskiego właściwych dla katolicyzmu tamtego okresu nie tylko w Polsce. Zasadniczy nacisk został położony przez synod na zintensyfikowanie działań duchowieństwa w ramach tradycyjnych celów i form oddziaływania duszpasterskiego.

The end of the First World War saw a crisis of religiosity in many Catholic communities in Poland. At the same time, the regained independence provided more opportunities to take corrective action than during the period of partitions. This article discusses the program for the renewal of religious life in the diocese of Kielce based on the provisions of the diocesan synod of 1927. All these elements were part of the traditional vision of the institutional Church, proven methods and forms of pastoral influence typical of the Catholicism of that period, and not only in Poland. The synod placed the main emphasis on intensifying the activities of the clergy who were encouraged to implement traditional goals and forms of pastoral influence.