Godność człowieka w świetle przykazania miłości nieprzyjaciół. Na podstawie pism świętego Tomasza z Akwinu i błogosławionego Jana Dunsa Szkota

Abstract

Godność człowieka jest unaoczniana przez wiele różnych rzeczywistości, także przez zasady prawa objawionego. W tym kontekście jako ważne jawi się przykazanie miłości nieprzyjaciół, będące szczególnym przypadkiem przykazania miłości bliźniego. Jest ono dokładnie przeanalizowane przez wielkich scholastyków, spośród których wybrano św. Tomasza z Akwinu i bł. Jana Dunsa Szkota, w celu zestawienia ich poglądów. Okazują się one zbieżne: należy kochać w człowieku to, co ma on od Boga, nie zaś to, co jest złe. Ponieważ według prawa objawionego człowiek ma być miłowany zawsze, wynika stąd, że także nieprzyjaciel nie traci nigdy do końca swej ludzkiej godności, w żadnej chwili swego życia. Zachowuje on część obrazu Bożego, którą można miłować, mimo najcięższych grzechów. Godność człowieka jest niezbywalna i powszechna.

The dignity of a human person is set forth by many different realities, also by the law of the Gospel. In this context it appears to be an important commandment to love your enemies which is a special case of the commandment to love your neighbour. It is thoroughly analyzed by great scholastic scholars, from among which St. Thomas Aquinas and Bl. John Duns Scotus have been chosen in order to collate their thoughts. They appear similar: one shall love in a human person what is God’s gift, but not what is evil. Because according to the Biblical Law a human should always be loved, so also an enemy never completely loses his or her human dignity in any moment of his or her life. The enemy preserves some part of God’s resemblance which can be loved despite the worst sins. The human dignity is inalienable and universal.