Człowiek a przyroda – przesłanie papieża Franciszka w encyklice Laudato si’

Abstract

Encyklika papieża Franciszka Laudato si’ stanowi kontynuację troski Kościoła o przyrodę, która z każdym rokiem kurczy się i ustępuje pola coraz bardziej nachalnej antropopresji. Poświęcenie całej najważniejszej formy papieskiego nauczania, jaką jest encyklika, sprawie ochrony środowiska, dowodzi wagi problemu i powinno zmobilizować do działania nie tylko katolików. Nie wystarczą już konferencje naukowe, filmy przyrodnicze i demonstracje ekologów. Potrzebne są konkretne działania i zmiany mentalności przedstawicieli homo sapiens, bez których za kilkadziesiąt lat możemy pozostać jednym z nielicznych gatunków istot żywych na Ziemi. Cenne w spojrzeniu głowy Kościoła katolickiego na sprawę ratowania tego, czego jeszcze nie zdążyliśmy zniszczyć, jest to, że widzi on szansę odwrócenia niepokojących procesów, które bywają często postrzegane jako niemożliwe do zatrzymania. Mimo wypowiedzi wielu naukowców, że ingerencja człowieka w przyrodę jest nie do powstrzymania, papież uważa, że „troska o przyrodę stanowi część stylu życia, który oznacza zdolność do życia razem i komunii”. Podjęcie próby zmiany naszego stylu życia, przyzwyczajeń, lekkomyślnych zachowań i po prostu nieracjonalnych decyzji co do nieograniczonej eksploatacji zasobów naszej planety jest niezbędne, jeżeli kolejne pokolenia mają żyć na Ziemi.

Pope Francis’ encyclical Laudato si’ is a continuation of the Church’s care for nature, which each year shrinks and gives way to more and more intrusive human pressure. The dedication of the entire most important form of papal teaching, which is the encyclical, to the protection of the environment proves the seriousness of the problem and should mobilize not only Catholics to act. Scientific conferences, nature films and demonstrations of ecologists are no longer enough, there is a need for specific actions and changes in the mentality of representatives of homo sapiens, otherwise in a few dozen years we may remain one of the few species of living creatures on Earth. What is valuable in the head of the Roman Catholic Church’s gaze on the matter of saving what we have not yet destroyed, is that he sees an opportunity to reverse disturbing processes that are often perceived as impossible to stop. Despite the statements of many scientists that human interference with nature is unstoppable, the pope believes that “caring for nature is part of a lifestyle that means the ability to live together and in communion”. Trying to change our lifestyle, habits, reckless behavior and simply irrational decisions about the unlimited use of our planet’s resources is essential if the next generations are to live on Earth.