Szczęście a prawda obiektywna i autentyczność

Abstract

W naukach behawioralnych obowiązuje klasyczna definicja prawdy w ścisłym określeniu A. Tarskiego, zgodności zdania z faktami rzeczowymi, natomiast prawdą doświadczenia jest autentyczność, popularnie nazywana byciem sobą i uznawana za istotny warunek zadowolenia z całości życia, tj. szczęścia – w sensie nadanym przez W. Tatarkiewicza. Umysł racjonalny bada przyczynowość obiektywną. W dziedzinie doświadczenia przeżywanego powinien panować respekt dla materii przeżycia. Przeżycie, które wyraża się w świecie w wymiernych zjawiskach, i któremu w badaniu naukowym nadaje się miarę, staje się zjawiskiem (faktem) symbolicznym. Dążenie do coraz większej autentyczności w doznaniach i dążeniach w życiu realnym oraz przez psychoterapię, jak również naukowe poznanie doświadczenia przeżywanego i uwarunkowanego, są niezakończonym procesem, podobnie jak dochodzenie do tzw. „pełnej prawdy” w obiektywnym poznaniu faktów zachowania.

When it comes to behavioral sciences the classical definition of the truth and its precise meaning of consistency between material facts and clause developed by A. Tarski is the rule while the truth of experience is synonymous with authenticity, popularly described as being yourself, believed to be a significant condition for the overall satisfaction with life (happiness) (W. Tatarkiewicz). The rational mind tests objective causality. Within the area of the lived-through experience there should be respect for the matter of that experience. The experience which is expressed in the world of measurable phenomena and which in scientific research is given dimensions, becomes a symbolic fact. Striving for greater authenticity in feelings and pursuits within real life and through psychotherapy, as well as the scientific understanding of the lived-through and conditioned experience is a never-ending process just like, analogically, seeking the so called “complete truth” in the objective learning of facts regarding behavior.