Die Relevanz trinitarisch verstandener Ewigkeit für die menschliche Zeiterfahrung

Abstract

The author takes into consideration the daily experience of steady acceleration to save time, by promoting a theological understanding of time. Time shall be understood from through the Trinitarian concept of eternity. The author notices the human longing for rest, for a “time to live”. This often leads to strong acceleration of life because of the thought that we just can “live” after all our duties are completed. Probably there is the desire for a new feeling of time. This shall be endorsed in a theological way. In difference to the metaphysical meaning of eternity three theological possibilities of an understanding of time through the concept of eternity are shown: 1. Time as created by God in creatio continua is a continual gift – a gift of every moment. 2. The belief and certainty of God given to the future, the eschatological hope, the sharing of God’s eternity in our actual presence. A peacefulness in our handling of time should be the result of hope for the perfection of our time. 3. The eschatological hope and the meaning of time as God’s gift of creation both found in the Revelation of eternity in the time. In Jesus Christ eternity caves into time. In community with him we are already taken into the wealth of Trinitarian life, whose execution is eternity.Aby zaoszczędzić czas w obliczu codziennego doświadczenia stałego przyspieszenia, autor przedstawia propozycję jego relatywizacji przez teologiczne rozumienie czasu. Czas powinien być rozumiany z perspektywy trynitarnie ujmowanej wieczności. Autor obserwuje tęsknotę człowieka za spokojem, „czasem dla siebie“, które często prowadzą do silnego przyspieszenia, ponieważ uważamy, że dopiero wówczas możemy żyć, kiedy nasze obowiązki zostaną wypełnione. Kryje się za tym pragnienie innego poczucia czasu. Teologicznie powinno być ono możliwe. W odróżnieniu od dominującego metafizycznego rozumienia wieczności autor ukazuje trzy teologiczne możliwości rozumienia wieczności. 1. Jeśli czas jest rozumiany jako przez Boga stworzony, w sensie creatio continua, można mówić o „stałym darze czasu”, o podarunku każdej chwili. 2. Wynikająca z wiary pewność przyszłości danej przez Boga, nadzieja eschatologiczna daje naszej każdorazowej teraźniejszości udział w wieczności Bożej. Nadziei na Boże wypełnienie naszego czasu towarzyszy radosny spokój w obchodzeniu się z nim. 3. Nadzieja eschatologiczna i rozumienie czasu jako daru stwórczego opierają się na objawieniu się wieczności w czasie. W Jezusie Chrystusie wieczność wkracza w czas ziemski. We wspólnocie z Nim już zostaliśmy włączeni w pełnię życia trynitarnego, którego urzeczywistnieniem jest wieczność.