Crimella, Matteo (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2021)
W ostatnich 25 latach zmienił się paradygmat badań nad psalmami: nastąpiło przejście od studium poszczególnych utworów, rozważanych oddzielnie, do studium Psałterza jako księgi. To nowe podejście (zwane „holistycznym” lub „kanonicznym”) nie może ograniczać się do sal uniwersyteckich, lecz powinno znaleźć swoje miejsce w praktyce modlitwy, zwłaszcza w Liturgii Godzin. Artykuł stanowi propozycję, aby modlić się psalmami zgodnie z ich kolejnością, odtwarzając w ten sposób bieg Psałterza: od lamentacji do uwielbienia, od błagania do dziękczynienia, od królowania Dawida do królowania Boga. Jest również sugestią, aby odkryć na nowo trzy cechy psalmów: poezję, modlitwę i śpiew. Śpiew, wykonywany przy pomocy głosu, wskazuje na wykorzystanie ciała podczas modlitwy – podkreśla ono nie tylko charakter ludzkiej odpowiedzi na Boże wezwanie, ale także uwypukla antropologiczny udział w wydarzeniu zbawczym. Słowo liryczne, które staje się modlitwą i śpiewem, uczestniczy w przywilejach Słowa Bożego. Na koniec poddano analizie kilka psalmów sąsiadujących: Ps 120–124, Ps 111–112 i Ps 150, który zamyka Psałterz.
