Przeglądaj wg Autor "Penke, Andrzej"

Teraz wyświetlane 1 - 4 z 4

L’idea dell’onnicolpevolezza nei “Fratelli Karamazov” di F. Dostoevskij
Penke, Andrzej (Kuria Metropolitalna Gdańska, 2006)
Dostojewski w swojej twórczości, poprzez losy bohaterów, stara się pogłębić obecną w tradycji rosyjskiej ideę, że „wszyscy są odpowiedzialni za wszystkich”. Jest rzeczą powszechnie znaną, że misterium zła obecnego w świecie i próba jego usprawiedliwienia osiągają w powieściach Autora niezwykły klimat dramatu. Problem cierpienia niewinnego, który zostaje poruszony przez Iwana, jak i problem cierpienia zawinionego, Dostojewski stara się rozwiązać poprzez ideę odpowiedzialności „za wszystko i za wszystkich”, czyli powszechnej winy i uniwersalnej solidarności w poniesieniu winy. A zatem społecznego wymiaru grzechu: zgrzeszywszy, każdy człowiek zgrzeszył już wobec wszystkich i każdy człowiek, choćby w czymkolwiek, jest winien cudzemu grzechowi. Najlepiej odnotowujemy to na przykładzie Dmitryja, który, jako niewinny, z pełną świadomością wyraża zamiar poniesienia ciężaru innych w odpokutowaniu nie popełnionej winy: „Ponieważ wszyscy są za wszystkich odpowiedzialni, także i małe, i duże dzieci, za wszystkich pójdę, ponieważ musi przecież ktoś pójść za wszystkich, Nie zabiłem ojca, ale powinienem pójść. Przyjmuję”. Dostojewski wyraża zatem w losie Dmitrija, jednego z bohaterów powieści „Bracia Karamazow”, ideę solidarności uniwersalnej w poniesieniu winy. Tylko Bóg jeżeli cierpi, to cierpi niewinnie. Dlatego na szczycie tej nowej skali wielkości stoi Jezus Chrystus, „Baranek bez zmazy", który, choć nie popełnił żadnego grzechu, cierpiał za wszystkie winy, „a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich” (Iz 53,6). Wszystkie cierpienia człowieka, także cierpienie niewinne, zostały objęte i przemienione zbawczym cierpieniem Chrystusa.
La kenosi del Verbo incarnato come ispirazione dell’uomo sulla via della conversione in F. Dostoevskij
Penke, Andrzej (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2008)
Przebóstwienie człowieka, czego wzorcowym przykładem są bohaterowie pozytywni u F. Dostojewskiego, najlepiej wyraża chrystologiczny wymiar tajemnicy obecnej w człowieku, możliwość realizacji bóstwa w człowieku, współpracy człowieka z Bogiem. Warunkiem takiej współpracy – dla Autora rosyjskiego – jest doświadczenie swojej nędzy i grzechu, swojej niewystarczalności i bezradności, czyli doświadczenie prawdy o sobie bez złudnego i zafałszowanego oblicza. W tym doświadczeniu i odarciu się z własnego „ja” następuje wejście na ewangeliczną drogę nawrócenia. To na tej drodze bohaterowie Dostojewskiego spotykają Chrystusa, odkrywają swoją pierwotną niewinność, czystość, i tylko na tej drodze są zdolni do przyjęcia własnego grzechu. Wymiar soteriologicznej miłości jaśnieje w tajemnicy uniżenia Chrystusa. Zstępuje On w infernalne głębie egzystencji, aby przezwyciężyć moc zła i ciemności. Uniżenie i opuszczenie ma sens zbawczy i wyzwalający. W dramacie uniżenia Chrystusa bohaterowie Dostojewskiego odkrywają piękno swojego człowieczeństwa. U Raskolnikowa efektem tego będzie doświadczenie łaski skruchy, wewnętrzne zmartwychwstanie duszy i nawrócenie bohatera oraz okazanie miłości Soni. W kenotycznej wizji Boga-człowieka przejawia się Jego największa miłość. Bóg nie odrzuca człowieka, lecz przez Chrystusa dosięga go nawet w stanie dobrowolnego odwrócenia. Tylko w ten sposób może wyzwolić ludzką wolność od jej własnego zniewolenia. Nawet na dnie upadku i zamknięcia w sobie człowiek może odnaleźć Boga. U Dostojewskiego kenotyczna wizja Boga rozjaśnia tajemnicę człowieka jako istoty wolnej, a zarazem potrzebującej zbawienia. Cierpienie ogołacania, które często dotyka bohaterów Dostojewskiego, a które włączone jest w kenozę Chrystusa na krzyżu, jest bolesnym, ale koniecznym etapem tejże drogi, przede wszystkim po to, aby zostały dostrzeżone i usunięte nieświadome i podświadome przeszkody na drodze zjednoczenia z Bogiem, prowadzące bohaterów Autora ku „duchowemu zmartwychwstaniu”.
Piękno Słowa Wcielonego u Fiodora Dostojewskiego
Penke, Andrzej (Kuria Metropolitalna Gdańska, 2007)
Problem cierpienia niewinnego u Fiodora Dostojewskiego na podstawie powieści „Bracia Karamazow”
Penke, Andrzej (Kuria Metropolitalna Gdańska, 2004)