Analecta Cracoviensia, 2006-2007, T. 38-39

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/10188

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 31

Probae pennae. Rysunki w antyfonarzu sądeckim z XIII wieku
Kliś, Zdzisław (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Graduale, so called Sącz Antiphonary, belong to 3 quarter XIII c. (Stary Sącz, Clarisian Library, Segn. 1 and 3). Written in two volumes is divided to de tempore and de sanctis, and mentioned among Francescan Graduales. Except of miniatures, by incipience of sentences there are many drawings, made by a scribe of the antiphons. They imagine people and animals heads. They are called probae pennae. An analysis of drawings guide us to uderstanding that there is no connection between them and the text. Probably a scribe made them for a decoration.
Hiobs Weib in der Exegese der lateinischen Kirchenväter. Ein Beitrag zur patristischen Frauenforschung
Klibengajtis, Tomasz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Niektóre kierunki współczesnych teologii feministycznych oskarżają całą tradycję chrześcijańską a szczególnie Ojców Kościoła, o mizogynizm. Oskarżenia te nie zawsze bywają dostatecznie udokumentowane źródłowo, gdyż dotychczas nikt nie zadał sobie trudu przebadania wszystkich wątków kobiecych u wszystkich Ojców Kościoła. Niniejszy artykuł zamierza przebadać ewentualny mizogynizm Ojców w tym wąskim zakresie ich twórczości jakim jest egzegeza Job 2, 9. Żona Hioba wzywająca swojego męża do złorzeczenia Bogu jest z pewnością przykładem kobiety błądzącej, a sposób jej strofowania przez Ojców z pewnością zaświadczy o ich stosunku do kobiet jako takich. Po przedstawieniu współczesnego stanu badań dotyczących żony Hioba, zaprezentowane zostaną różne lekcje Job 2, 9 występujące w LXX, w Wulgacie oraz w tłumaczeniach współczesnych wraz z problematyką z tych różnic wynikającą. Następnie ukazane zostaną fragmenty na temat żony Hioba występujące w starotestamentalnym apokryfie Test amentum Hiobs - tekście znanym niektóiym Ojcom. Kolejno przedstawiona zostanie egzegeza Job 2, 9 występująca w pismach: Tertuliana, Cypriana z Kartaginy, Hilarego z Poitiers, Zenona z Werony, Ambrożego, Gaudentego z Brescii, Hieronima, Augustyną Wiktora z Wity, Kasjodora oraz Grzegorza Wielkiego. U prawie wszystkich tych autorów pojawiają się takie wspólne wątki jak: (1) dobra wola i miłość żony Hioba wykorzystana przez posługującego się nią szatana; (2) krótkowzroczność jej postępowania; (3) paralelizm kuszenia Hioba przez żonę i Adama przez Ewę; (4) symbolizm żony Hioba jako strony kuszącej w zmaganiach wszystkich wierzących. Oprócz jednej wypowiedzi Ambrożego, która padła w kontekście jego konfliktu z cesarzową Justyną żaden z wymienionych autorów nie przypisuje negatywnych walorów ani kobiecości żony Hioba ani kobiecości jako takiej. Natomiast Augustyn - jako jedyny odchodząc od androcentrycznej perspektywy pozostałych Ojców - empatycznie ukazuje położenie żony Hioba. Augustyn najprawdopodobniej wykorzystał w tym celu wcześniejszy tekst Bazylego Wielkiego, który w swym opisie żony Hioba posłużył się LXX i Testamentum Hiobs. Analiza patrystycznej egzegezy Job 2, 9 nie potwierdziła tezy o mizogynizmie Ojców Kościołą potwierdzając wszak androcentryzm ich teologicznego podejścia.
Kryzys duchowy we współczesnym świecie wyzwaniem dla Akcji Katolickiej w Polsce. Na kanwie nauczania Jana Pawła II
Borutka, Tadeusz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
The Catholic Action should lead the dialogue with the present world and man. One can speak about dialogue competence, integration and apostolic. The competence dialogue means the acquaintance of the competence which are entitle to people organized into units in the structures of the Catholic Action. However the ability of the co-operation means the integration dialogue within of the association and beyond him with all subjects of the religious and social life. Meanwhile the apostolic dialogue forces the members of the Catholic Action to search and undertaking the new forms of the working in the range of the evangelization. These areas do not exhaust all planes of the commitment of the association. The most important areas are this, however, the connected with the problems which from in the considerable measure the future of the Church will depend not only in our country but also the future of the Catholic Action itself. Formation of the attitudes of joint responsibility can not exclusively limit oneself to the members of the association, the work has on this filed the general range, because the preparation of individuals and societies to the party of joint responsibility for the other man and furnishing the world is the key task.
From Grecian to Arabic. The Contribution of the Melchite Church to Arabic Culture in the Early Middle Ages (VIIth – XIth Centuries)
Kościelniak, Krzysztof (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Niedostatecznie zbadanym tematem wśród orientalistów jest wkład melkitów W rozwój kultury arabskiej. Rzecz jasna problem ten należy rozpatrywać proporcjonalne do liczby, znaczenia i możliwości działania melkitów w państwach muzułmańskich. Ubogacenie arabskiej kultury ze strony melkitów dokonywało się poprzez działalność klasztorów, patriarchów i biskupów. Pod względem kulturowym prezentowaną epokę można by nazwać czasem transformacji. Niniejsza prezentacja jest też próbą odtworzenia chronologii arabizacji melkitów. Wiadomo bowiem, że począwszy od VII wieku chrześcijanie na Bliskim Wschodzie i w Egipcie wciągnięci zostali w silny wir arabizacji. Proces ten wzmacniało znaczenie języka arabskiego, który zaczął dominować w administracji i szkolnictwie. Dawne szkoły chrześcijańskie Antiochii, Aleksandrii i Edessy, rozumiane w szerszym sensie jako etos naukowy i kulturowy środowisk teologicznych, żyły wspomnieniem swojej dawnej świetności. W Vili i IX wieku klasztory św. Katarzyny na Synaju, św. Saby w Palestynie i św. Szymona Słupnika w Syrii próbowały jeszcze kultywować swoje tradycje greckie. Jednak kultura arabska przedostała się również do tych środowisk. Język arabski zaczął dominować najpierw wśród melkitów Bagdadu, a następnie w Mezopotamii i północnej Syrii.
Preperations for the Jubilee. 609th Academic Year at the Pontifical Academy of Theology
Szczurek, Jan (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Sukcesja święceń biskupich pasterzy Kościoła krakowskiego w XVIII stuleciu
Prokop, Krzysztof Rafał (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Sens orzeczenia dogmatycznego dekretu „Horos” uchwalonego na II soborze nicejskim (787)
Kornecka, Joanna Maria (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
This article mainly deals with the comparison of three texts which cause to be independently of each other and are all translations (into Polish) of a dogmatic decree from the Niceanum II council of 787. This decree is called “Horos”. The illustration within the article is an analysis of each of these translations (into Polish): A – the Jesuit translation (2000). B – the Paulinian translation (1993). C – the article’s author’s translation (2003). The Bishops begin the 13th sentence of “Horos” with: Καί συνελόντες φαμὲν, the end of the 16th century this was translated into Latin as: Et ut compendiose fateamur (In short, we declare) assuming that the Greek word συνελόντες is a conjoined form: συν-ἐλίττω, or συνελίττω (to draw together, or metaphorically speaking: to speak concisely, “in short”). However, the serious dogmatical context which permeates the sentences which make up “Horos” shows that the root of this ward should be recognized as an aorist είλον as a aor.2’ ind.act. from αίρέω (to prove), and so should be translated as: “And by proving this, we declare”, since the most important Church matters are hereby repeatedly and solemnly declared. Within the 13th sentence there are 4 basic things that the Bishops “by proving declare”: • they guard the untouched ἀκαινοτομήτους Traditions of the universal Church since they, are not adding, nor taking away anything. • they emphasize that one of these Traditions is ἐκτύπωσις, which was the model for the first holy icons showing the outward appearance of Jesus Christ. • this ἐκτύπωσις adheres to the gospel predictions to τό κηρύγμα spread by the apostles. • it is to our advantage that we realize that since ἐκτύπωσις and κηρύγμα point to each other, the undisputedly have the same meaning. There are equally important because each of them independently, coming from Christ points to the truth of his incarnation for us; ἐκτύπωσις is the model for icons of Jesus which act upon our eyesight, and κηρύγμα spoken by the apostles and later written in the Gospel and read out loud acts upon our hearing. The analysis above can lead to a conclusion that this hither to underestimated by translators word is ἐκτύπωσις: model-print, or model seal, or imprinting, or re-printing or, however else we may try to interpret this mysterious word, which strangely disappears even in the early Latin translation: quorum una etiam imaginalis picture formation as: “and so one (of the Traditions) is the visual representation of the shape” One cannot say that, that is a wrong translation in general, but it loses the essence of the root of the word ἐκτύπωσις. Undoubtedly and imprint or a model-print, as if from a seal can also be called a “visual representation of the shape”, but only in the word ἐκτύπωσις we hear and can “see” in our mind that this »visual representation of shape« came to be by imprinting then as if by pressing the seal onto fabric or paper and there was direct contact which lead to visualizing the shape of the object. The Latin translation obscures this obviousness, and so in all the 20th century translations into modem languages, which (the translations) were based on the Latin version the sense of that sentence was more and diluted, and what follows, the meaning of the other sentences and maybe even the entire “Horos” was obscured. The rest of the article proposes that the Western Church looks upon it self through anathemas which reprimand us and which conclude the “Horos”. To conclude, it should be emphasized that the Niceanum II did not introduce any new teachings about tradition because it based its dogma about icons on the wholly untouched, unwritten tradition taken directly from Christ and the apostles. Perhaps now comes the time when we can begin reflecting responsibly within our Church upon this forgotten council, however, it is obvious that this work should be done by going back to the basics, that is to the analysis of the text of the original “Horos” in its own culturally-religious context without regard to the translation or all the conflicts that came later, or false historical influence.
Die Trauer nach dem Tode von Past Johannes Paul II. in Polen
Dziedzic, Jan (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Dnia 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37 zmarł Jan Paweł II. Dzień jego śmierci przejdzie do historii nie tylko Polski ale i całego świata. W opinii wielu ludzi śmierć papieża była jednym z najważniejszych wydarzeń w historii chrześcijaństwa. Odejście papieża spowodowało przeżywanie żałoby nie tylko u chrześcijan, ale także u wyznawców innych religii i niewierzących. Dowodem na to są wpisy do ksiąg kondolencyjnych na całym świecie, a także ukazujące się publikacje opisujące zjawisko żałoby po Janie Pawle II. Prezentowany artykuł przedstawia wyniki empirycznych badań na temat przeżywania żałoby po śmierci Jana Pawła II, które zostały przeprowadzone w Małopolsce w dniach od 15.04 do 30.05.2005 roku. Grupę badawczą stanowiło 467 respondentów w wieku od 14 do 70 roku życia, w tym 60% kobiet i 40% mężczyzn. Badani odpowiadali na 38 pytań w oparciu o kwestionariusz: „Polacy po śmierci Jana Pawła II”, który został przygotowany na seminarium naukowym z psychologii religii pod kierunkiem ks. prof. Józefa Makselona. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że żałoba po śmierci Jana Pawła II była przeżywana naprawdę głęboko (72%) i widać było jej szczerość i intensywność. Wiadomość o śmierci papieża wywołała u większości respondentów smutek i płacz, prawie co drugi badany napisał o potrzebie modlitwy. Śmierć Jana Pawła II była dla wszystkich równoznaczna ze śmiercią kogoś bliskiego, kogoś, kto jest najbardziej ceniony w życiu. Doświadczenie żałoby po papieżu stało się bodźcem do zmiany postaw. Chodzi tu o przebudowanie życia i dalszy rozwój. Prawie 38% badanych zwraca uwagę na pogłębienie relacji z Bogiem (modlitwa, wiara). Ponad połowa respondentów podkreśla pozytywne zbliżenie się do wszystkich ludzi (47,8%). Śmierć papieża pomogła na nowo odkryć sens życia i śmierci 28,5% ankietowanych. W kształtowaniu postaw ma pomóc nauczanie papieskie, którym zainteresowało się bardziej po jego śmierci aż 68% respondentów. Sukces dalszego rozwoju gwarantuje, zdaniem ankietowanych, Jan Paweł II, który ju ż teraz wstawia się za nami w domu swojego i naszego Ojca.
Udział kardynała Karola Wojtyły w pracach Rady Naukowej Episkopatu Polski
Dyduch, Jan Maciej (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Godność osoby ludzkiej fundamentem zachowania wolności i praw osób w rodzinie
Krzywda, Józef (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Rodzina w perspektywie oddziaływania grup kultowych
Bukalski, Sławomir (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
The first part of the article deals with the dangers of a contemporary family. A family menace can be connected to social issues – external dangers, and family issues – internal dangers. One of the external threats to a family and its members are religious sects (cult groups). The second part of the article discusses the issue of cult groups and their destructive influence on a family. The membership in such groups leads to loosening of family bounds, destroys communication between the members, destroys the integrity of a family, and destroys motivation for acting for own family environment. The third part are prophylactic and religious suggestions directed towards families. The prophylactic activities are connected to gaining skills in interpersonal relations and these are also informational and educational actions aimed on educational environment such as: parents, teachers, social workers. One of the preventive activities is promotion of correct educational systems, aspiration towards correct moral development, and improvement of those of personal features of character, which decrease the susceptibility to the influence of cult groups.
Die Rückkehr der Religion in die Polnische Gesellschaf
Panuś, Tadeusz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Sytuacja Kościoła w Polsce w latach 1945-1989 naznaczona była licznymi paradoksami. Oficjalnie Kościół nie istniał dla władz PRL-u, nie miał praw, a jednocześnie bardzo często służył jako pośrednik w wielu istotnych dla życia społecznego sprawach. Podejmując refleksję nad powrotem religii do społeczeństwa po roku 1989, trzeba zaznaczyć, że w polskiej rzeczywistości, mieliśmy do czynienia nie tyle z powrotem religii do społeczeństwa – albowiem religia i Kościół odgrywały w Polsce ważną rolę – ile raczej z przywracaniem ludziom wierzącym, a zwłaszcza Kościołowi katolickiemu, praw publicznych. W powyższym artykule ukazane zostały główne płaszczyzny przywracania praw Kościołowi. Tło dla omówienia tych płaszczyzn, stanowi porównawcza charakterystyka religijności młodych ludzi z roku 1989 i 2004. Prowadzi ona do wnioski, że Polska barwno w czasach komunizmu, jak obecnie była i jest religijnym prymusem Europy, gdyż pomimo przemian nadal w Polsce są najwyższe wskaźniki religijności, a Kościół cieszy się największym zaufaniem, co potwierdzają badania Paula Zulehnera. Wspomnianych płaszczyzn jest sześć. Otwiera je powrót nauczania religii do szkoły, dzięki któremu Kościół katolicki oraz 16 innych Kościołów i związków religijnych mogą w szkole – tych, którzy tego chcą – wprowadzać w świat wartości nadprzyrodzonych. Drugą płaszczyzną odzyskiwania właściwego prawa był stosunek do wyborów. Wtedy to ludzie Kościoła uczyli się nowej roli w życiu publicznym, za zasadne uznając jedynie „mieszanie się do polityki” rozumianej jako działanie na rzecz dobra wspólnego, wtedy, gdy za działaniami politycznymi kryją się sprawy obyczajów i moralności. Trzecia płaszczyzna to poszukiwanie granic wpływu nauki Kościoła na stanowione prawo. Szczególnie było to widoczne przy okazji sporów o ustawę antyaborcyjną czy konstytucję. Wtedy to Kościół nauczył się, że funkcjonowanie w demokracji – powrót religii do społeczeństwa oznacza umiejętność zawierania kompromisów z tymi, którzy myślą inaczej. Czwartą płaszczyzną był dostęp Kościoła do mediów, co przed rokiem 1989 było praktycznie niemożliwe. Powrót religii do społeczeństwa to także odzyskanie prawa do swobodnej działalności charytatywnej, przed rokiem 1989 było bardzo utrudnione. Szóstą płaszczyzną wydaje się prawo do opiniowania, recenzowania ważnych decyzji politycznych i gospodarczych. Takim wydarzeniem ostatnio była integracja Polski ze strukturami Unii Europejskiej, gdzie Kościół był uznanym partnerem dyskusji, recenzującym dotychczasowe dokonania Unii, zwracającym szczególnie uwagę na duchowy kształt integracji europejskiej. Ukazane płaszczyzny powrotu Kościoła – do praw, jakimi cieszą się instytucje społeczne – prowadzi do wniosku, że ten powrót jest procesem, który nie dokonał się raz na zawsze, ale że on trwa i będzie trwał.
Chrystocentryzm teologii chrześcijańskiej. Chrystologiczna gramatyka kościelnego wyznania wiary w perspektywie trynitarnej
Woźniak, Robert (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
The article treats the topic of the centrality of Christology in the Christian theology. It does it from the perspective of the analysis of the relation of Jesus to the Father and to the Holy Spirit. I argue that theology should take into account the truth of the Trinitarian shape of the whole body of reveled truth. In such a view one can speak of dynamic-centrality of Christology in theology. This perspective does not exclude Christ from the centre of theology but relocate him in new Trinitarian theological paradigm. From this standpoint I analyze some historical models of the understanding of Christology’s role in doclrina sacra. Among them two have an argumentative importance: Bonaventure and Hans Urs von Balthasar. In what follows I stress the arguments of contemporary theologians like O. Gonzáles de Cardedal and A. Gesché as well.
Szkoła Orygenesa w Cezarei palestyńskiej ‒ instytucja, czy środowisko?
Żelazny, Jan Witold (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
„Do grobu św. Stanisława”. Pierwsza wizyta apostolska Jana Pawła II w Polsce (1979)
Urban, Jacek (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
The 900-th anniversary of the death of St. Stanislaus was the direct reason of the first visit of the Holy Father John Paul II in Poland. Card. Karol Wojtyła had been preparing the Archidiocese of Kraków for this anniversary by initiating the Diocesan pastoral Synod. Card. Wojtyła asked Pope Paul VI to lead the Synod and, shortly after his death, Card. Wojtyła approached Pope John Paul I with this request. Yet before the commencement of the conclave, Card. Wojtyła asked several cardinals and bishops to preside at various liturgical celebrations commemorating the anniversary. The anniversary was scheduled to take place in the middle of May of 1979. After his election as the successor of St. Peter, Card. Wojtyła – Pope John Paul II, decided to associate his pilgrimage to Poland with the person of St. Stanislaus. He adverted to St. Stanislaus at each stage of his journey to the saint’s tomb in Kraków. At that time the Pope announced that the liturgical commemoration of St. Stanislaus, Bishop and Martyr is obligatory. Thus, St. Stanislaus is the only Polish saint whose liturgical commemoration bears the status of memoria obligatoria.
Die astronomischen Metaphern in Isidors von Sevila „Origines” und „De natura rerum”
Hermann, Marek (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Izydor z Sewilli jest jedynym przedstawicielem literatury rzymskiej późnego antyku i wczesnego średniowiecza, który tak wiele uwagi poświęcił zagadnieniom związanym z budową wszechświata i kinetyką ciał niebieskich. Z tej przyczyny jedynie w oparciu o pisma biskupa z Sewilli możemy stwierdzić, jakim słownictwem astronomicznym posługiwano się w jego epoce. Podobnie jak każdy autor zajmujący się astronomią, posługiwał się on często terminami figuralnymi - metaforami, katachrezami, metonimiami - które w znacznym stopniu uzupełniają terminologię astronomiczną w każdym języku. W niniejszym artykule staraliśmy się zbadać, jakie wyrażenia metaforyczne stosowane w De natura rerum i Origines Izydor przejął od swoich pogańskich poprzedników, a jakie mógł sam wprowadzić do łacińskiego języka astronomicznego. Większą część terminologii przenośnej w analizowanych dziełach Izydora stanowią przede wszystkim katachrezy astronomiczne typu circulus, sphaera, planeta, stella errans, cometa itd. Terminy te były stosowane w języku łacińskim już w czasach Cycerona. Autor Origines nie wszystko jednak przejął od swych poprzedników, lecz posługiwał się także oryginalnymi metaforami: nazywa on np. wszechświat fabrica mundi, porównuje sfery niebieskie do palców ręki, czyni analogię między wschodnią stronę świata a twarzą człowieka czy tłumaczy w zaskakujący sposób etymologię terminu „planeta” - „ciało niebieskie wprowadzające nas w błąd” Podobnie jak większość wyrażeń figuralnych w dziedzinie astronomii, także metafory wprowadzone do języka łacińskiego przez Izydora pełniły funkcję kognitywną - miały one ułatwić poznanie tajemniczych obiektów znajdujących się na sferze niebieskiej oraz praw rządzących ich ruchem.
Paralelizm oparty na polu semantycznym w Księdze Syracha 24, 12-17
Pindel, Roman (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Poznawanie Boga. Modlitwa drogą do poznawania Boga religijnej wiary
Jaworski, Marian (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
The author tries to show how from the point of view of the philosophy of language a person who prays can acquire a knowledge of the God of religious faith and how the individual human identity is developed by the relationship with God.
Kazanie „De nihilo” (BJ rkps 2151)
Glińska, Klementyna (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
One of Jagiellonian Library’s manuscripts, the property of Andrzej z Buku dated 1417/18, contains, beside some fine treaties, sermons and theological questions, also two so called sermons De nichilo. The sermons are both anonimous, however, their genesis can be associated with the Day of Innocents. The present article focuses on the rhetorical analyse of the first of the sermons. The author defines the sermon as a centon created by composing various quotations derived from The Bible, moreover, she indicates its topic, which has determined an outwardly accidental selection of the quotations. The analyse of the composition, style and vocabulary, as well as the prosody of the text presents the sermon as the travesty of sermo sapientiale. As long as the basic text, the Bible, is concerned, it is shown that not only does the sermo break the rule decorum on the level of style and characters, but also makes Bibl's phrases perversely ambiguous, furthermore, in the narrative part, it changes the order of biblical events into absurd plots. The conclusion of the article gives the outline of the social and philosophical context of the sermo De nihilo.
Umiar w gorliwości ‒ gwarantem pokoju. Pasterskie wskazania Grzegorza z Nazjanzu
Zagórski, Dariusz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007)
Gregory of Nazianzus, being a witness of many conflicts in the Church, was able to esteem the greatness of the gift of peace. He was also aware of the fact of how great an effort must be made in order to maintain it. That is why he expressed care for order in the community in many ways. He appealed for mutual kindness, he pointed out the reasons which disrupted goodness in the Church and summoned for the elimination of intemperance, which, being harmful in all aspects of human life, gathered particular fruit in the context of inappropriately understood human fervor. The present report, being a presentation of the criteria as determined by the Cappadocian Father, is helpful in maintaining order and peace in the community (by keeping an appropriate measure of human fervor), and is included in the stream of research on the pastoral dimension of the activity of Gregory of Nazianzus as well as on his ecclesiology. It has as its assignment to bring closer to contemporary man the constantly current teaching of the author, which can serve in helping in the proper functioning of the Church today, so often characterized by internal divisions and disagreements.

Przeglądaj

Przeglądaj Analecta Cracoviensia, 2006-2007, T. 38-39 wg Data wydania