Roczniki Teologiczne, 1994, T. 41, z. 7
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/5239
Przeglądaj
Przeglądaj Roczniki Teologiczne, 1994, T. 41, z. 7 wg Temat "Catholicism"
Teraz wyświetlane 1 - 8 z 8
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja 25 ЛЕТ ТЕОЛОГИЧЕСКОГО ДИАЛОГА МЕЖДУ РИМСКО-КАТОЛИЧЕСКОЙ ЦЕРКОВЬЮ И ВСЕМИРНОЙ ЛЮТЕРАНСКОЙ ФЕДЕРАЦИЕЙNapiórkowski, Stanisław Celestyn (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Upłynęło 25 lat teologicznego dialogu katolicko-luterańskiego na forum światowym (1967- 1992). W 1993 roku zamknięto jego trzecią fazę. Nadszedł czas podsumowań. Do końca 1993 roku opublikowano siedem dokumentów: 1. „Ewangelia a Kościół” (zwany „Raportem z Malty”, 1971); 2. „Wieczerza Pańska” (1977); 3. „Drogi do wspólnoty” (1980); 4. „Wszyscy pod jednym Chrystusem” (o Konfesji Augsburskiej, 1980); 5. „Urząd duchowny w Kościele” (1981); 6. „Marcin Luter - świadek Jezusa Chrystusa” (w 500-lecie urodzin M. Lutra, 1983); 7. „Jedność przed nami. Modele, formy i etapy katolicko-luterańskiej wspólnoty kościelnej” (1984). Przyjęto ósmy dokument nt. Kościoła i usprawiedliwienia. Jakie są najważniejsze owoce tych dialogów? 1. Na temat Lutra powiedziano wspólnie, że dotychczasowe oceny jego osoby i działalności były zbyt jednostronne (albo radykalne potępienie, albo gloryfikacja). W rzeczywistości zaczynamy go widzieć jako świadka wiary i żywy apel o odnowę Kościoła. Istotne tezy Lutra strona katolicka oceniła jako uprawnioną formę teologii chrześcijańskiej. 2. W kwestii usprawiedliwienia osiągnięto zasadniczą zgodność: tylko z łaski przez wiarę, przy czym usprawiedliwienie nie jest czysto zewnętrzne (iustificatio forensis), ale Duch Święty „odnawia nasze serca oraz uzdalnia i wzywa do dobrych uczynków” 3. Konfesja Augsburska odzwierciedla ekumeniczną wolę i katolickie znaczenie Reformacji. Pod względem treściowym w znacznej mierze i w wysokim stopniu „może być uważana za wyraz wspólnej wiary” Ostra krytyka Kościoła katolickiego, zawarta w drugiej części Konfesji, dzisiaj staje się zasadniczo bezprzedmiotowa. 4. Ofiara Mszy (olbrzymi tradycyjny kamień obrazy dla protestantów) według nauki katolickiej odnowionej przez Vaticanum II nie jest ani przedłużeniem, ani odnowieniem, ani ponowieniem, ani udoskonaleniam jednej i doskonałej ofiary Chrystusa, ale jej uobecnieniem. Takie rozumienie - podkreślili luteranie - nie kwestionuje jedyności ofiary krzyżowej. 5. Luteranie nie kwestionują ważności katolickich urzędów kościelnych. Katolicy, za Vaticanum II, widzą u luteran defectus ordinis, co można rozumieć albo jako nieważność święceń (ordynacji) kapłańskich i biskupich, albo jako usterkę. Katolicy dyskutują między sobą, czy to usterka drobna czy zasadnicza. Wskazano wspólnie drogę „do pojednania urzędów”: stopniowa wzajemna akceptacja Kościołów - akceptując Kościół, tym samym (eo ipso) akceptuje się jego urzędy. 6. Papiestwo zostało przez Konfesję Augsburską uznane za istotne dla Kościoła. Luteranie nie wykluczyli akceptacji Piotrowego urzędu biskupa Rzymu jako widzialnego znaku jedności całego Kościoła (bardzo potrzebnego chrześcijaństwu), wskazali jednak warunek ewentualnego uznania: urząd papiestwa trzeba by ewangelicznie zinterpretować i sprawować. W dyskusjach luteranie wskazali na Jana Pawła II jako na przykład takiego bardziej ewangelicznego stylu papiestwa.Pozycja Mariologia w dialogu katolicko-zielonoświątkowymDąbrowska-Macura, Wiesława (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Dialog between the Roman Catholic Church and leaders of some Pentecostal Churches started in 1972 and so far three common documents were published. They can be considered as a reflection of the following stages of the common works, which lasted five years each (first: 1972-1976, second: 1977-1982, third: 1985-1989). The first document entitled: Final Report of the Dialogue between the Secretariat for Promoting Christian Unity of the Roman Catholic Church and Leaders of Some Pentecostal Churches and Participant in the Charismatic Movement within Protestant and Anglican Churches: 1972-1976, presents the following issues: Holy Scripture and its relation to Tradition, the Christian initiation, baptism in the Holy Spirit, the charismatic renewal, the discernement of spirits. The second document called: Final Report of the Dialogue between the Secretariat for Promoting Christian Unity of the Roman Catholic Church and Some Classical Pentecostals: 1977-1982, deals with: speaking in longs, the interpretation of the Holy Bible, faith and experience, Tradition and traditions, fellowship (koinonia), healing, Mary, ways of serving in the Church, ordination and apostolic succession. The third document known as Report from the Third Quinquenium of the Dialogue between the Pontifical Council for Promoting Christian Unity of the Roman Catholic Church and Some Classical Pentecostal Churches and Leaders: 1985 - 1989 is concentrated on the problems of fellowship (koinonia) in relations with Word of God, Holy Spirit and Baptism. Apart from that. ii also presents koinonia and fellowship of Saints, and the role of koinonia in the life of the Church. The articles placed in the present annal are a try of bringing closer the question of the ministry of healing (T. Kosiek) and some mariological problems (W Dijbrowska-Macura) discussed during the second stage of the dialog. The ministry of healing understood as an effective prayer for the healing was present at the Pentecostal Churches from the very beginning of their existence. Two main factors caused its revival in the Catholic Church. Firstly - the post-conciliar reform of sacrament of unction of the sick; and secondly - the Catholic charismatic reneval. In the end of the sixties of our century the ministry of healing begin to be practiced in the Roman Catholic Church. From the Middle Ages the attitude of reluctance towards the ministry of healing was shaped by philosophical currants based on Aristotelic views contradicting the possibility of immediate God’s interference in ruled by rationalistic laws of the world of nature. They introduced the dualistic way of thinking by separating God from creature, grace from nature, soul from body. It coresponded to the evolution of the sacrament of unction of the sick, in the direction of ’’extreme unction” and underlining only its spiritual effects The Second Vatican Council changed that one-sided vision by taking into account physical healing as one of the possible fruits for the one who received that sacrament. The Catholic-Pentecostal dialogue which took place recently, was a mile stone in the process of introducing the subject of the ministry of healing in the Catholic theology. Some convergences of the dialogue which are worth of pointing out: the purpose of the ministry of healing (both sacramental and non-sacramental) in the Roman Catholic Church is to heal a human being integrally, it means in spiritual, emotional and physical dimensions; Jesus has been always active as the healer of man; and finally that the laics who participate in the ministry of healing by prayer and taking care of the sick do that as the members of the Body of Christ. From the wide spectrum of the mariological issues, the consensus in many matters has not been reached, because in the Pentecostal opinion, many dogmas of the Roman Catholic Church do not have distinct basis in the Bible. Both sides agreed unanimously that Mary takes a special place in the history of salvation. It is the result of the fact, that she became the Mother of the Son of God - Jesus Christ. Also in the common agreement there is no question about the virgin conception of Jesus. At the same time the Pentecostals reject the Catholic dogmas of the immaculate conception and the assumption of Mary. The Catholics and the Pentecostals confess that the only Saviour and Mediator between God and man is Jesus Christ. The Pentecostal Churches understand that truth in the way excluding the mediation of somebody but Jesus, and they reject every kind of devotion towards Mary and the Saints, accepted by the Catholics.Pozycja Ordynacja kobiet w dialogu anglikańsko-rzymskokatolickim w latach 1966-1992Wojtkowski, Jacek M. (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)In 1976, The Congregation for the Doctrine of the Faith, in the Declaration Inter Insigniores, stated deary that "the Catholic Church doesn’t consider herself to be authorized to admit women to priestly ordination" The constant Tradition of the Roman Catholic Church has considered the practice of Christ and Apostles as a norm from which she couldn’t deviate. Neither Church understands itself to be competent to alter this Tradition. On the Anglican side there has been a growing conviction that there exist in Scripture and Tradition no fundamental objections to the ordination of women to the ministerial priesthood. To continue to preclude women from being ordained priests in this generation damages the Christian witness to the world to the equality and status of women and men created in the image of God. The unity of humanity, an essential aspect of God’s good creation, is also obscured. This way on 11 November 1992, the General Synod of the Church of England passed, by a two-thirds majority in all three Houses, the Priests (Ordination of Women) Measure. The voting was as follows: House of Bishops, 39 ayes, 13 noes; House of Clergy, 176 ayes, 74 noes, and House of Laity, 169 ayes, 82 noes. In Anglican-Roman Catholic ecumenical dialogue the question and practice of the admission of women to the ministerial priesthood prevents reconciliation between our Churches even where there is otherwise progress towards agreement in faith on the meaning of the Eucharist and the ordained ministry. The ordination of women to the priesthood effectively blocked the path to the mutual recognition of ministries. The question ordination of women doesn’t destroy mutual commitment to a search for reconciliation, nevertheless that is serious obstacle in Anglican-Roman Catholic ecumenical dialogue.Pozycja Posługa uzdrawiania w świetle dialogu katolicko-zielonoświątkowego (1972-1982)Kosiek, Tomasz (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Pozycja Prawosławni i katolicy w Gruzji. Kilka uwag na marginesie wzajemnych stosunkówMartin, Henri (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Pozycja The mystery of unity amidst division. Some ecumenical reflectionsHryniewicz, Wacław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Artykuł jest skróconą wersją referatu wygłoszonego na sesji plenarnej podczas międzynarodowego sympozjum „Millennium Kościoła rosyjskiego”, odbytego w Joensuu i Heinävesi, w Finlandii (22-24 września 1988 roku). Autor wychodzi z przekonania, iż podział chrześcijaństwa zagraża zubożeniem każdej ze stron. Rozdarcie i trwanie w stanie podziału uniemożliwiają przede wszystkim żywą wymianę wartości duchowych. Trudno wówczas mówić o wzajemnym dopełnianiu się i korygowaniu jednostronności. Dzieje podziału w chrześcijaństwie nacechowane są konfliktami i antagonizmami wyznaniowymi, wzajemnym wyobcowaniem, nieufnością, a co gorsza - wrogością i nienawiścią. Pomimo swojego tragizmu podział wydaje się jednak czymś więcej niż tylko przejawem ludzkiego grzechu i ludzkiej ułomności. Istnieje, być może, jakiś tajemniczy i opatrznościowy sens podziałów. Należałoby zatem mówić nie tylko o tajemnicy jedności, ale również o tajemnicy podziału. Być może do jedności pełniejszej i trwalszej dochodzi się dopiero poprzez bolesne doświadczenie podziału. Artykuł usiłuje naświetlić tajemnicę jedności ontycznej, istniejącej pomimo podziałów. Podział pozostaje niejako na powierzchni życia Kościoła, nie dosięgając mistycznej i ontycznej głębi jego tajemnicy. Często wskazuje się na symbolikę rozdartej szaty Chrystusa. Szata jest wszakże czymś zewnętrznym w stosunku do samej osoby. Rozdarcie nie sięga w głąb, lecz pozostaje na płaszczyźnie zjawiskowej, empirycznej i widzialnej. Ontyczna jedność Kościoła nie może być zniszczona. Kościół podzielony istnieje nadal jako jeden Kościół zmartwychwstałego Pana ludzkich dziejów. Pomimo zerwanych więzi braterstwa trwa on nadal jako jedna rzeczywistość zbawcza w swoim wymiarze ontologicznym i metaempirycznym. Jako dar Boży, jedność Kościoła jest silniejsza niż ludzkie podziały. Zadaniem dążeń ekumenicznych jest odkrycie jedności już istniejącej w podzielonym chrześcijaństwie oraz uczynienie jej widzialną poprzez przywrócenie pełnej wspólnoty eklezjalnej i eucharystycznej. Autor wskazuje na sposoby umożliwiające wzajemne uznanie tożsamości wiary i sakramentów poprzez Kościół katolicki i Kościół prawosławny. Szczególne znaczenie przywiązuje do kategorii „Kościołów siostrzanych” oraz do idei „hierarchii prawd” w nauce chrześcijańskiej. Podkreśla, iż jedność Kościoła możliwa jest tylko we wspólnocie Kościołów, opierającej się na najbardziej podstawowych sformułowaniach wiary chrześcijańskiej. Przypomina, iż starochrześcijańskie wyznania wiary skoncentrowane są wokół osoby Jezusa Chrystusa, który jest osobową Prawdą wszystkich chrześcijan, Prawdą wspólną wszystkim Kościołom. Ostatnia część artykułu poświęcona jest nadziei przezwyciężenia podziału między Kościołem rzymskokatolickim i Kościołem prawosławnym. Za gest proroczego zniecierpliwienia i protestu przeciwko sytuacji podziału w Kościele uznaje akt jednorazowej spowiedzi i przyjęcia Komunii św. z rąk kapłana katolickiego przez W. Sołowiowa. Podział jest „herezją życia” (S. Bułgakow). Trzeba zdać sobie jasno sprawę z tego, iż nieporównanie więcej nas łączy, niż dzieli. Wszyscy potrzebujemy wzajemnej modlitwy wstawienniczej oraz ekumenicznej epiklezy, przyzywającej Ducha Świętego aby pozwolił dostrzec dar jedności już istniejącej. Duch Święty jest Duchem różnorodności i wielości darów. Troska o jedność musi iść w parze z poszanowaniem uprawnionej różnorodności. Być może zbyt wiele trudu wkładamy w to, aby tworzyć jedność wedle naszych własnych wyobrażeń, zamiast przyjąć ją jako dar Boży już istniejący.Pozycja Wprowadzenie w problematykę dialogu anglikańsko-rzymskokatolickiegoNapiórkowski, Stanisław Celestyn (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)Pozycja Wprowadzenie w problematykę dialogu katolicko-zielonoświątkowegoNapiórkowski, Stanisław Celestyn (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994)