Liturgia Sacra, 2022, R. 28, nr 2 (60)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29973

Przeglądaj

Przeglądaj Liturgia Sacra, 2022, R. 28, nr 2 (60) wg Temat "chorał gregoriański"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    „Krótka nauka śpiewu z nut kościelnych” o. Tadeusza Filka OFM (Lwów 1887) w kontekście tradycji nauczania śpiewu chorałowego na ziemiach polskich
    Grabiec, Dominika (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2022)
    Źródła rękopiśmienne i drukowane odnajdywane podczas kwerend wskazują, że śpiew chorałowy na ziemiach polskich w XIX w. był nieprzerwanie nauczany i wykonywany. Jednym z zachowanych świadectw tej ciągłości jest odnaleziony w archiwum klasztoru Sióstr Bernardynek w Krakowie niewielki, rękopiśmienny podręcznik Krótka nauka śpiewu z nut kościelnych napisany we Lwowie w 1887 r. przez bernardyna, o. Tadeusza Filka. Zawiera on podstawowe informacje na temat kluczy, rodzajów nut i pauz, skal kościelnych, sposobu wykonywania melodii chorałowych, wyznaczania toniki, finalis i dominanty oraz tonacji. Zamieszczone zostały w nim także tony psalmowe, intonacje kantyku Magnificat oraz responsoria Deo gratias. Pod względem treści i metody przekazu wiedzy nie różni się on zasadniczo od znanych z poprzednich stuleci podręczników przeznaczonych dla nowicjuszek i nowicjuszy zakonnych, został w nim jedynie uwspółcześniony język oraz definicje nawiązujące do teorii ówczesnej muzyki, co tylko potwierdza trwałość tradycji śpiewu chorałowego na ziemiach polskich.
  • Miniatura
    Pozycja
    Participatio actuosa fidelium we Mszy św. od Piusa X do Konstytucji Sacrosanctum Concilium
    Krakowiak, Czesław (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2022)
    Już w XIX w. ruch liturgiczny najpierw na Zachodzie (Francja, Belgia, Niemcy), a następnie w innych krajach miał wielki wpływ na bardziej świadome i czynne uczestnictwo wiernych w liturgii Mszy św. Dużą rolę w tym procesie włączania wiernych w liturgię Mszy św. pełniły mszaliki zawierające tłumaczenie tekstów Ordo Missae. Następnie papieże – Pius X, Pius XI, a zwłaszcza Pius XII – w wydawanych dokumentach kierowanych do całego Kościoła podawali teologiczne uzasadnienie czynnego uczestnictwa w liturgii Mszy (kapłaństwo chrzcielne). Powinno to być najpierw uczestnictwo wewnętrzne (ofiarowanie siebie przez ręce kapłana), a następnie uczestnictwo zewnętrzne, głównie przez śpiew gregoriański, gesty i postawy ciała. Różne stopnie participatio actuosa w różnych formach celebracji Mszy określiła Kongregacja Obrzędów w instrukcji De musica sacra et liturgia. Dopiero jednak soborowa Konstytucja Sacrosanctum Concilium stwierdziła, że sama natura liturgii wymaga actuosa participatio w niej wiernych i Kościół bardzo pragnie takiego „pełnego, świadomego i czynnego udziału wiernych w obrzędach liturgicznych” (KL 14). Autor na podstawie analizy dokumentów Kościoła od Piusa X do Piusa XII przedstawia rozwój rozumienia czynnego udziału wiernych w liturgii Mszy św. oraz jego różne formy (stopnie).