Autor zwraca uwagę na antyrealistyczne tendencje występujące w filozofii współczesnej: analitycznej, hermeneutycznej, neopozytywistycznej i w etyce. Filozofia ta ma charakter idealistyczny. Wywodzi się z kartezjańskiej zasady „cogito, ergo sum” i prowadzi do eliminacji (koncepcji) prawdy. Fałszywie stawia problem realizmu. Właściwy realizm krytyczny (klasyczny) uznaje fundamentalną zasadę egzystencjalnej niezależności rzeczy od myślenia, nietożsamości esse i percipi; sądzi według przedmiotu.
