Colloquia Theologica Ottoniana, 2020, T. 36

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/868

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 4 z 4

Biblia dla kobiet. Spór o duchowość kobiety
Łapucha, Jarosław (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2020)
Od dłuższego czasu obserwujemy w Kościele w Polsce rosnącą popularność duchowości powiązanej z płcią. Pojawiają się coraz to nowe propozycje duszpasterskie, rekolekcyjne czy wydawnicze przeznaczone wyłącznie dla kobiet bądź dla mężczyzn. Jeśli chodzi o duchowość kobiety, należy zauważyć, że nie ma jednego, obowiązującego współcześnie modelu. W debacie publicznej toczą się spory na temat roli i miejsca kobiety w Kościele oraz świecie. Polemiki te dotyczą także paradygmatu duchowości kobiety. Egzemplifikację tego może stanowić dyskusja wokół wydanej w 2020 roku polskojęzycznej Biblii dla kobiet. Toczące się polemiki ukazały, jak bardzo zróżnicowane jest podejście samych kobiet do kwestii rozumienia kobiecości jako takiej oraz duchowości kobiet. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie sporu o duchowość współczesnej kobiety na przykładzie dyskusji wokół Biblii dla kobiet. Problem ten został omówiony na tle fenomenu, jakim są wydania Pisma Świętego przeznaczone dla kobiet, by ukazać różnice w definiowaniu duchowości kobiecej w dwóch odrębnych modelach. Następnie przeanalizowane zostaje polskie wydanie Biblii dla kobiet z uwzględnieniem dodatkowych treści, które zawarto w tej publikacji. Zasadnicza część artykułu została poświęcona ukazaniu i analizie sporu wokół omawianego wydania. Autor próbuje jednocześnie ukazać, jak współcześnie definiowana jest duchowość kobiet oraz w jaki sposób jest ona rozumiana i oceniana.
Geneza Wulgaty i jej aktualny status w Kościele katolickim. Uwagi na marginesie Listu apostolskiego papieża Franciszka Scripturae Sacrae affectus
Chrostowski, Waldemar (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2020)
Na marginesie Listu apostolskiego papieża Franciszka Scripturae Sacrae affectus (30 IX 2020) w artykule omówiono genezę i naturę najważniejszego dzieła św. Hieronima, czyli Wulgaty, oraz jej aktualny status w Kościele katolickim. Najpierw zostały ukazane główne linie przewodnie dokumentu papieża Franciszka, a następnie została podkreślona potrzeba chrystologicznej hermeneutyki biblijnej i opartych na niej studiów biblijnych. Ze względu na cel i okoliczności powstania Wulgata osłabiła w Kościele zachodnim znaczenie Septuaginty. Kolejne uwagi dotyczą recepcji Wulgaty – od początkowych sprzeciwów i rezerwy po dekret Soboru Trydenckiego (1546), który usankcjonował jej status w Kościele katolickim. Ta sytuacja trwała do Soboru Watykańskiego II (1962–1965), który dokonał zasadniczej zmiany w spojrzeniu na autorytet i autentyczność dzieła św. Hieronima. Dalej następują uwagi na temat Neo-Wulgaty i pięciu krytycznych wydań Wulgaty. Artykuł zamykają uwagi odnośnie do aktualnych dylematów translatoryki biblijnej. Bibliści katoliccy, biorąc za podstawę krytyczne wydania Biblii Hebrajskiej oparte na tekście masoreckim, stają przed pytaniem, czy i jak wykorzystywać w swoich przekładach opcje translatorskie przyjęte i utrwalone w Wulgacie.
Święty Józef – kairos dla trzeciego tysiąclecia
Janiec, Zdzisław (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2020)
Artykuł powstał dzięki inspiracji Rokiem Świętego Józefa (2020/2021), ogłoszonym przez papieża Franciszka 8 grudnia 2020 roku, oraz okolicznościowym Listem apostolskim Patris corde, a także nauczaniem Kościoła posoborowego i wzrastającym kultem liturgicznym i pozaliturgicznym św. Józefa. Celem artykułu jest ukazanie duchowości św. Józefa jako wzoru i znaku dla współczesnych ludzi. Zamierzony cel pozwolił na konkretne sformułowanie problemu studium, który sprowadza się do pytania: Dlaczego św. Józef jawi się jako kairos w trzecim tysiącleciu? By osiągnąć postawiony cel i rozwiązać problem, artykuł ustrukturyzowano w formę tryptyku. Pierwszy rozdział ukazuje biogram Józefa w świetle Ewangelii. Uwidocznia on stopniowe odkrywanie miejsca i roli św. Józefa w historii zbawienia. Drugi rozdział prezentuje wybrane aspekty duchowości św. Józefa, wzywającej do naśladowania. Z kolei trzeci rozdział jest poświęcony odczytaniu kairos tego świętego, dany nam na trzecie tysiąclecie. Przeprowadzone analizy w poszczególnych rozdziałach wykazały, że przeżywany Rok Świętego Józefa w Kościele powszechnym oraz rosnące zainteresowanie duchowością józefologiczną inspirują do pogłębiania jego wielowymiarowej osobowości oraz czerpania z niej uniwersalnego przesłania na trzecie tysiąclecie. Takie spojrzenie na osobę i misję św. Józefa pozwala odkrywać i czcić w nim szczególnego patrona na trudny czas trzeciego tysiąclecia. Znaczenie św. Józefa wciąż rośnie, a jego orędownictwo staje się skuteczne i bardziej potrzebne, zwłaszcza we wspólnocie wierzących. Rozprawa ukazuje, że święty patriarcha mocą swej wiary uczy, by zawierzyć Bogu dzieje ludzkości w zamęcie współczesnej niewiary. Nadto jego wyjątkowa postawa milczenia, połączona z modlitwą ciszy i pracy, czyni go człowiekiem Ewangelii. Wiara Józefa w Chrystusa i wierność Ewangelii to dla współczesnych „znaki czasu”, które należy ustawicznie badać i wyjaśniać, a które ukazują go jako swoisty kairos trzeciego tysiąclecia.
„Woda oczyszczenia” i jej parakultowe zastosowanie (Lb 19,1–22) jako problem egzegetyczny i teologiczny
Lemański, Janusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2020)
Rytuał uboju czerwonej krowy, przygotowania wody oczyszczenia i jej zastosowania w przypadkach kontaminacji poprzez kontakt ze sferą śmierci wydaje się nietypowy i umieszczony nie na swoim miejscu w obecnej, kanonicznej wersji Księgi Liczb. W tym artykule podjęta jest próba uzasadnienia, dlaczego należy uznać, że Lb 19 znajduje się mimo wszystko we „właściwym” miejscu. Perykopa klasyfikowana jest tu jako tekst postkapłański, w którym wprowadza się nowy aspekt: dbałość o czystość rytualną sanktuarium i społeczność mimo „codziennych” kontaktów ze sferą śmierci oraz objęcie jej kontrolą ze strony kapłanów. Nowy aspekt to właśnie ta troska o zachowanie czystości rytualnej wspólnoty mimo nieuniknionego kontaktu z ciałami zmarłymi. Rytuał w niej opisany mobilizuje wszystkie siły, jakie drzemią we wspólnocie, do obrony przed taką nieuniknioną kontaminacją i oddaleniem od Boga, źródła życia. Unikatowy charakter rytuału z Lb 19 wyraża się najpierw w wyjątkowym sposobie dokonywania oczyszczenia (w trzecim i siódmym dniu), a potem także w tym, że wszystko odbywa się poza obozem, ale swój udział w jego procedowaniu mają zarówno kapłani, jak i świeccy. Wyjątkowe jest wreszcie także to, że kapłani zaciągają nieczystość w wyniku uczestniczenia w rytuale przygotowania wody oczyszczenia. Wszystko odbywa się tu poza system ofiarniczym, niejako na jego obrzeżach, imitując ofiary oczyszczające za grzech i wywołując podobne do nich skutki, ale takimi ofiarami jednocześnie nie będąc. W ten sposób prawodawca chce z jednej strony zachować rytualny charakter obrzędów i pozostawić je pod nadzorem kapłanów. Z drugiej zaś ma na celu zachowanie jak najszerszego dostępu do rytualnego oczyszczenia z pomocą wody zmieszanej z popiołem z czerwonej krowy. Jednocześnie jest świadomy, że cała procedura ma i powinna zachować charakter pozakultowy.

Przeglądaj

Przeglądaj Colloquia Theologica Ottoniana, 2020, T. 36 wg Temat "Biblia"