Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Stały URI zbioruhttps://theo-logos.pl/handle/123456789/30199
Przeglądaj
Przeglądaj Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne wg Tytuł
Teraz wyświetlane 1 - 20 z 1678
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja 25 lat „Laborem exercens” – Ewangelia pracy a polska polityka społecznaWuwer, Arkadiusz (Księgarnia Św. Jacka, 2007)Pozycja A Faculty of Theology at a State UniversityMyszor, Wincenty (Księgarnia Św. Jacka, 2008)Po roku 1989 na kilku uniwersytetach państwowych w Polsce powstały wydziały teologiczne. Wydział Teologiczny w Katowicach, powołany uchwałą Senatu Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz dekretem Kongregacji Wychowania Katolickiego, rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w roku akademickim 2001/2002. Wydział Teologiczny jest zatem na państwowym uniwersytecie instytucją kościelną i z tej racji ma swoją kościelną tożsamość, a jednocześnie, podlegając przepisom państwowym, zobowiązany jest do prowadzenia prac badawczych i studiów na poziomie akademickim. Wydział Teologiczny w Katowicach uzyskał, zgodnie z prawem państwowym, uprawnienia nadawania stopnia doktora (w 2002 r.) i doktora habilitowanego nauk teologicznych (od 2008 r.). Kształci przede wszystkim teologów przyszłych duszpasterzy, także teologów nauczycieli religii, świeckich katechetów dla szkół oraz teologów świeckich w zakresie ogólnej teologii. Środowisko akademickie państwowego uniwersytetu przyjęło ten fakt pozytywnie, mimo że najczęściej kojarzy kształcenie teologów jako przygotowanie osób duchownych do pracy w instytucjach kościelnych, w parafiach. Podobnie środowisko kościelne, a nawet sami zainteresowani studiami teologicznymi, klerycy, traktują studium teologii w Katowicach pragmatycznie, to znaczy, wykształcenie wyższe w naukach teologicznych jako przygotowanie do pracy duszpasterskiej. Mniej oczywiste i zrozumiałe są natomiast cele badawcze Wydziału Teologicznego. Dla niektórych pracowników nauki, filozofów i socjologów te cele Wydziału Teologicznego na państwowym uniwersytecie wydają się nie do pogodzenia z celami naukowymi. Praktyczne i pragmatyczne nastawienie środowiska kościelnego wobec studiów teologicznych i krytyczne opinie o teologii jako nauce na uniwersytecie mogą się składać między innymi na sytuację kryzysową nauk teologicznych, o której wobec środowisk akademickich w Niemczech swego czasu pisał Joseph Ratzinger, profesor teologii w Niemczech (obecnie papież Benedykt XVI). Jego uwagi krytyczne o kształceniu na wydziałach teologicznych i seminariach duchownych w Niemczech warto wziąć pod uwagę także na Śląsku.Pozycja A. Exeler – D. Emeis, Reflektierter Glaube. Perspektiven, Methoden und Modelle der theologischen Erwachsenenbildung. Freiburg Br. 1970, Herder, s. 320.Skowronek, Alfons (Wydawnictwo Kurii Diecezjalnej, Księgarnia Św. Jacka, 1972)Pozycja A. Gesché, Przeznaczenie, Poznań 2006, 236 s.Kempa, Jacek (Księgarnia Św. Jacka, 2008)Pozycja Abp Damian Zimoń, Czas zbawienia (rok liturgiczny A ,B ,C), t. I- III, Księgarnia św. Jacka, Katowice 1992.Kempny, Roman (Księgarnia Św. Jacka, 1993)Pozycja Abraham – Ojcem żywej wiary według Listu św. JakubaKozyra, Józef (Księgarnia Św. Jacka, 2013)W Jk 2, 21 nazywa się Abrahama „Ojcem naszym [w wierze], który przez czyny [z niej płynące] został usprawiedliwiony”. Konieczność wiązania ze sobą wiary i czynów, które muszą iść z nią w parze, stanowi podstawę dowodzenia Jakuba. Autor Listu Jakuba wykazuje że wiara Abrahama została poparta czynami. Jednym z nich była ofiara, jaką złożył Abraham ze swego syna Izaaka. Tak wypełniło się Pismo, a wiara osiągnęła swój cel, stając się doskonałą i dojrzałą, czyli doprowadzającą do zbawienia (Jk 2, 21-23). W ten sposób jest wzorem do naśladowania. Jakub stara się wykazać, że również adresatów Listu Bóg usprawiedliwia przez wiarę popartą uczynkami. „Wypełnienie się Pisma” dotyczy bowiem nas, którym zawierzenie Bogu na wzór Abrahama zostaje zaliczone ku usprawiedliwieniu, czyli przynosi nam zbawienie. Takie stanowisko Jakuba wobec wiary, która musi być poparta czynami, absolutnie nie stoi w opozycji do nauki Pawła o wierze, która usprawiedliwia. Paweł bowiem również mówi o wierze potwierdzonej czynami miłości (por. Ga 5, 6).Pozycja Ad limina apostolorum. Podróże i pielgrzymki do Rzymu w starożytnym KościeleMyszor, Wincenty (Księgarnia Św. Jacka, 1983)Pozycja Adam i Ewa we wschodnio-syryjskiej egzegezie Iszodada z Merw (Rdz 2,21-24). Stan badań, komentarz i przekładUciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2016)W swoim komentarzu do Rdz Iszodad z Merw, zgodnie z praktyką powszechnie stosowaną w VIII i IX wieku, adaptuje i kompiluje różne teksty egzegetyczne. Dzieło tego biskupa i teologa, uznawane wśród nestorian za jedno z wybitniejszych, zawiera fragmenty z opracowań wcześniejszych egzegetów syryjskich i greckich, zwłaszcza Teodora z Mopsuestii, Efrema Syryjczyka, Henany z Adiabene (+610), Dadiszo Qatraya (VII w.) oraz Bazylego z Cezarei i Jana Chryzostoma. Iszodad wykorzystuje także ówczesną egzegezę żydowską. Pozytywna ocena antropologiczno-społecznej pozycji kobiety jest względna: Ewa nie jest niewolnikiem Adama, ale też nie posiada takiego autorytetu jak on. Jest ona i pozostaje jedynie połową mężczyzny. Oboje tworzą całość, i aby stanowić taką całość, jedno potrzebuje drugiego.Pozycja Pozycja Adolphe Gesché, Chrystus, przeł. A. Kuryś, Poznań, Wyd. W drodze 2005, 278 s.Kempa, Jacek (Księgarnia Św. Jacka, 2005)Pozycja Afrahat „List Synodalny” (Demonstratio XIV. Exhortatoria. Patrologia Syriaca I, 573-726)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2013)List Synodalny, czyli 14 Mowa Afrahata, to oficjalne pismo skierowane do Kościoła w Seleucji-Ktezyfoncie. Afrahat opisuje czasy prześladowań chrześcijan w Persji Szapura II. W Kościele perskim pojawiły się wtedy spory i walka o stanowiska wśród duchownych. Pasterze Kościoła wykorzystywali swoją pozycję, kolaborując z urzędnikami państwowymi. Postawa kleru budziła zgorszenie wśród wiernych.Pozycja Afrahat „O miłości” (Demonstratio secunda. De caritate. Patrologia Syriaca I, 48–96)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2006)Pozycja Afrahat „O modlitwie” (Demonstratio quarta. De oratione. Patrologia Syriaca I,137-182)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2010)Pozycja Afrahat „O pokorze” (Demonstratio IX. De humilitate. Patrologia Syriaca I, 408-441)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2014)Mowa O pokorze występuje w akrostychicznie uporządkowanym dziele Afrahata jako dziewiąta po omówieniu zagadnień wiary, miłości, postu, modlitwy, wojen, „synów przymierza”, pokuty i po wykładzie na temat ożywienia umarłych. W wydaniu krytycznym J.Parisot (Patrologia Syriaca I) nosi ona nazwę De humilitate. Redakcja tekstu przypada na lata 336-337. Ideałem pokory jest Chrystus, Jedyny Syn Ojca (īhīdāyā), i On stanowi dla „synów przymierza” wzór do naśladowania. Afrahat szeroko traktuje tutaj kluczowe w jego ascetycznym nauczaniu pojęcia niewinności i sprawiedliwości, identyfikując je z pokorą, umiarkowaniem i czystością.Pozycja Afrahat „O pokutujących” (Demonstratio septima. De paenitentibus. Patrologia Syriaca I, 313-360)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2013)Treść siódmej w kolejności Mowy Afrahata O pokutujących i poprzedzającej ją Mowy o synach przymierza stanowiła podstawowy materiał badawczy dla zagadnienia struktury i dyscypliny starożytnego Kościoła syryjskiego oraz roli, jaką w nim odgrywali „synowie przymierza” (bənay qəyāmā). W Mowie o pokutujących Afrahat opisał obrzęd rytualnego obmycia, wyraźnie odróżniając go od kąpieli chrzcielnej. Chodzi z jednej strony o „samotnych”, którzy upadli i odwlekali nawrócenie, oraz z drugiej – o kapłanów, którzy pokutującym odmawiali pojednania.Pozycja Afrahat „O poście” (Demonstratio tertia. De ieiunio. Patrologia Syriaca I, 97-136)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2009)Pozycja Afrahat „O synach przymierza” (Demonstratio sexta. De monachis. Patrologia Syriaca I,240-312)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2011)Pozycja Afrahat „O wierze” (Demonstratio prima. De fide. Patrologia syriaca I, 5-45)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2004)Pozycja Afrahat „O wojnach” (Demonstratio quinta. De bellis. Patrologia Syriaca I,184-237)Uciecha, Andrzej (Księgarnia Św. Jacka, 2010)