Itinera Spiritualia, 2013, Vol. 6
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29917
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Kulisy pierwszego polskiego tłumaczenia „Dziejów duszy” św. Teresy z LisieuxZieliński, Jerzy (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Pozycja Towards an Understanding of Desire as a locus theologicusZawada, Marian (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Celem artykułu jest uświadomienie teologicznego znaczenia pragnienia w życiu człowieka, a także w doświadczeniu religijnym. Aby mówić o pragnieniu w sposób wystarczająco zintegrowany, należy dostrzec jego obecność i funkcjonowanie na każdym z istotnych poziomów w strukturze człowieka: ontologicznym, potencjalny (poziom władz duchowych) oraz relacyjnym. Takie ujęcie gwarantuje całościowy ogląd pragnienia jako czegoś, co w sposób zasadniczy „porusza” człowieka. Locus theologicus odsłania swe znaczenie w stosunku do Boga i wiary. W dziedzinie pragnienia można wyróżnić na poziomie naturalnym – naturale desiderium Dei, oraz na poziomie nadprzyrodzonym – pragnienie ożywione łaską i wiarą. Pragnienie Boga (humanum desiderium Dei) jest w swej naturze nie tyle sygnalizowaniem jakiegoś religijnego braku, co odpowiedzią na Boskie pragnienie, pragnienie Tego, który człowieka zapragnął (stworzył i przeznaczył do zbawienia). Pragnienie Boga osiąga swe właściwe znaczenie, gdy dokonamy rozwarstwienia doświadczenia, rozróżniając w nim to, co przeżyte (gr. empeiria) i co wyraża istotę tego, co „przeszło” przez człowieka, od tego, co jeszcze nie zostało przeżyte, ale jest dane w upragnionej przyszłości. Należy wydobyć tu odrębną relację wobec tego, co doświadczone, a tego, co ma nadejść czy jest spodziewane. Wydaje się, że teologia nie posiada właściwego narzędzia (i aparatu poznawczego), by obcować i kierować się ku temu, co nadchodzi. To „bycie rozpiętym” pomiędzy skierowaniem się ku temu, co już historyczne, a tym, co nie zostało jeszcze dotknięte i osadzone w czasie, pozwala wypracować nową perspektywę teologiczną, która rozróżnia „minione” od „nadchodzącego” i stara się zaofiarować i wypracować nowy klucz dla tych dwóch kierunków oraz wykorzystać tę różnorodność ukierunkowań. Pragnienie Boga ze swej natury wchodzi w przestrzeń najbardziej intensywnego kontaktu z Bogiem i będąc potwierdzeniem dla wiary, może w sensie osobistym czy wspólnotowym (eklezjalnym) stanowić odrębny typ doświadczenia religijnego. Może stanowić, obok doświadczenia (które obejmuje to, co przeżyte), inny typ religijnej aktywności, ogarniającej to, co jeszcze się nie dokonało. Pragnienie Boga jest więc optymalnym wyposażeniem antropologicznym, w którym może objawiać się skutecznie nadzieja. Tak ujęte pragnienie Boga może być wykorzystane jako nowa przestrzeń w teologii. Pragnienie samo w sobie może być nowym narzędziem teologicznym, przydatnym czy to w nowej ewangelizacji, czy w spotkaniach różnych duchowości, wreszcie w przestrzeni spotkania na rzecz dialogu międzyreligijnego bądź ekumenicznego.Pozycja Święte eremy karmelitańskiePacho, Eulogio (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Pozycja Teologia codzienności na kanwie „Księgi fundacji” św. Teresy od JezusaNawojowski, Jerzy (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Pozycja Czy można mówić o duchowości kerygmatycznej?Miczyński, Jan Krzysztof (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Pozycja Teresa de Jesús ante la imagen de un Cristo llagado. La experiencia decisiva de Dios para Teresa. Análisis del relatoKraj, Karol Władysław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Życie i świadectwo mistyków – z tej racji, iż w wierze Kościoła dany im został „bezpośredni dostęp” do centralnej tajemnicy wiary, to jest do Osoby Jezusa Chrystusa – staje się dobroczynną misją dla wierzących. Niniejszy artykuł został pomyślany jako swego rodzaju współpraca ze św. Teresą od Jezusa, należącą do grona mistyków Kościoła, która tak pisze w Księdze życia o Jezusie Chrystusie: „Jest On żywym obrazem, a nie umarłym człowiekiem, i daje zrozumieć, że jest człowiekiem i Bogiem; nie takim, jakim był w grobie, lecz takim, jaki wyszedł z niego po zmartwychwstaniu” (Ż 28). Celem podjęcia tej współpracy jest dostarczenie chociaż niewielkiej pomocy w odczytaniu doświadczenia opisanego przez św. Teresę oraz dyskretne przypomnienie za Listem do Hebrajczyków, że „Jezus Chrystus – wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (13, 8), jest otwarty na spotkanie człowiekiem. Rzecz jasna, że takie spotkanie czy też spotkania, niezależnie od ich głębi i intensywności, nigdy nie są spotkaniami banalnymi. Niemniej jednak pozostaje oczywiste i to, że możemy je banalizować. Ma to miejsce choćby w tym znaczeniu, że realne i tajemnicze spotkanie z Chrystusem w Eucharystii i poprzez Eucharystię nie jawi się nam wystarczająco wielkie i piękne. Sam fakt, że takiemu spotkaniu-komunii ofiarowanemu przez Jezusa Chrystusa obiektywnie niczego nie brakuje, zachęca nas do uaktywnienia wrażliwości właściwej dla wiary. Spotkania ze świętymi i ich doświadczeniem Boga mogą być niezmiernie inspirujące. Niniejszy artykuł ukazuje owoce próby pogłębionej analizy tekstu św. Teresy, która opisuje w Księdze życia swoje mistyczne spotkanie z Osobą, z Jezusem Chrystusem. Doświadczenie to miało miejsce w roku 1554. Lektura i analiza fragmentu Księgi życia z rozdziału 9 ogniskuje się wokół trzech kwestii: 1) kiedy miało miejsce doświadczenie; 2) na czym polegało lub jak przebiegało; 3) jakie były jego skutki. Całościowe ujęcie rezultatów lektury i analizy pozwala na potwierdzenie ogólnie przyjętego przekonania, że w następstwie doświadczenia Boga człowiek przestaje być egoistycznie skupiony na sobie, tak iż może bytować poddany Bogu z większą wolnością i prostotą. Tego rodzaju przemiana jest możliwa, gdyż doświadczenie mistyczne – jako akt wiary – prowadzi do głębokiego spotkania z tajemnicą Boga. O prawdziwości tego spotkania rozstrzyga obecność nowego poznania Boga i przemiana sposobów życia i postępowania.Pozycja La vita fraterna religiosa, luogo di edificazione della persona secondo le tre virtù: amore vero, distacco di sé, umiltàGogola, Jerzy Wiesław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Treść artykułu zostaje rozwinięta w dwóch odsłonach. Najpierw podkreśla się ważność osoby ludzkiej w życiu wspólnotowym, a mianowicie, że znajduje się ona w centrum zainteresowania Boga, Kościoła, a co za tym idzie także życia zakonnego. Następnie nasza uwaga zostaje poświęcona formacji osoby do miłości. Aby człowiek mógł się rozwijać, musi całkowicie oddać się Bogu i innym. Wspólnota zakonna stwarza ogromne możliwości służby własnymi talentami. Trzy terezjańskie cnoty – miłość bliźniego, oderwanie serca od stworzeń, od samego siebie i pokora – stanowią konkretną wskazówkę do wkroczenia na drogę formacji do miłości i podjęcia tej służby.Pozycja Święta Teresa od Jezusa w świetle doktryny o założycielach instytutów zakonnychFirszt, Grzegorz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)Pozycja Świętość i ubóstwo ewangeliczne w nauczaniu świętego Alfonsa Marii LiguoriegoChronchol, Lucjan (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)