Scriptura Sacra, 2011, R. 15
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/25706
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Sprawa powszechnego podniesienia z martwych w ujęciu synoptycznym Mt 22,23-33; Mk 12,18-27; Łk 20,27-40Suszko, Krzysztof (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Kompozycja i zależności literackie w zbiorze dwunastu prorokówSzmajdziński, Mariusz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Research earned out in this article demonstrates that the Books of the Twelve Prophets in various traditions always appear together, although there may be slight differences as to their sequence (e.g. MT, LXX, Qumran, Ascension of Isaiah). They are not, fust and foremost, any independent shorter or longer works, but instead they constitute a complete collection, edited in the deuteronomistic spirit according to the scheme: sin (Hosea-Joel-Amos-Obadiah ‒ Jonah-Micah) ‒ punishment (Nahum-Habakkuk-Zephaniah) ‒ restoration (Haggai-Zechariah-Malachi). This way, all these books, created and formed within the period of approximately 500 years, after their final redaction they became a singular anthology of prophetic texts of the biblical Israel. They form a carefully planned and coherent theological collection. This makes it possible to discuss the Twelve Prophets collection as of a single book.Pozycja Progressiva Manifestatio Resurrectionis Christi. Die Rolle von Petrus, Jakobus und Johannes im Werk des MarkusRosik, Mariusz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Trzy sceny Ewangelii Markowej opowiadają o wydarzeniach, których świadkami spośród grona apostołów byli jedynie Piotr, Jakub i Jan. Chodzi o wskrzeszenie córki Jaira, przemienienie na górze Tabor i modlitwa Jezusa w Ogrodzie Oliwnym. Wybierając tych trzech uczniów na świadków wspomnianych wydarzeń, Jezus stopniowo przygotowuje ich do roli świadków Jego zmartwychwstania. Wskrzeszenie córki Jaira, jak każde wskrzeszenie opisane przez ewangelistów, jest pośrednią zapowiedzią zmartwychwstania: jak Jezus pokonał śmierć przywracając zmarłych do życia, tak też pokona ostatecznie panowanie śmierci powstając z grobu. Przy zejściu z góry przemienienia Jezus wprost zapowiada zmartwychwstanie Syna Człowieczego; z relacji paralelnych wiadomo, że śmierć i zmartwychwstanie Jezusa było także przedmiotem rozmowy Jezusa z Mojżeszem i Eliaszem. Wreszcie scena modlitwy w Getsemani jest już bezpośrednim przygotowaniem do śmierci i zmartwychwstania. Jezus modli się, by wypełniła się wola Ojca i do modlitwy zachęca trzykrotnie zmożonych snem swoich uczniów. Trzy perykopy, w których pojawiają się Piotr, Jakub i Jan, ułożone zostały przez ewangelistę na zasadzie climaxu: początkowo apostołowie poznają jedynie moc Jezusa nad śmiercią, następnie słyszą bezpośrednią zapowiedź zmartwychwstania i wreszcie sami uczestniczą w wydarzeniach bezpośrednio prowadzących do śmierci i powstania z martwych Jezusa. Motyw zmartwychwstania z każdym opowiadaniem zarysowuje się więc coraz silniej. Piotr, Jakub i Jan są przygotowani, by stać się świadkami zmartwychwstania: widzieli przywróconą do życia dziewczynkę, słyszeli z ust Mistrza zapowiedź powstania z grobu i wreszcie sami uczestniczyli w początkach męki Jezusa. Uczniowie stają się wiarygodnymi świadkami zmartwychwstania. Bazując na wcześniejszych doświadczeniach, Piotrowi, Janowi i Jakubowi wystarczył pusty grób, by uwierzyć w powstanie z martwych Jezusa.Pozycja The allegory of old age and death as an attempt of the interpretation of Ecc 12,1-7Raszewski, Marek (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Obrazy przywołane w prezentowanej analizie pozwalają zobaczyć czytelnikowi pojmowanie starości i śmierci przez Koheleta w perspektywie uniwersalnej. Mówi on o tym zagadnieniu w sposób sugestywny i kompetentny, który potwierdza jego doświadczenie. W użytych przez niego słowach-sformułowaniach nie można zauważyć utraty nadziei czy pesymizmu. Biblijny mędrzec adresując swoje słowa do młodych, próbuje zaznajomić ich z doświadczeniem starości i śmierci. Dzieląc się swoją pamięcią, wskazuje, że każdy człowiek przejdzie drogę doświadczeń różnych stanów ludzkiej egzystencji. Świadomość śmierci i związanych z nią cierpień (choroby, dolegliwości) ‒ śmierci jako zgaśnięcia powinna towarzyszyć ludziom już od najmłodszych lat. Świadomość ta nie powinna być odbierana jako strach czy desperacja. Powinna być odbierana na sposób odwrotny. Winna stworzyć szansę człowiekowi, by ten przemierzył swoje życie drogą dobra, by wiedział, co w danym okresie życia jest marnością, a co nadzieją przynoszącą optymistyczne widoki na przyszłość. Świadomość „przeżycia lat bez szczęścia w przyszłości”, czyli tego, co może przynieść los, jest wypełnieniem wartości życia młodych ludzi. Kohelet pokazał, że dzielenie się swoim doświadczeniem i wiedzą z młodymi wymaga wiele cierpliwości. Konkludując, należy zwrócić uwagę na jeszcze jedno zagadnienie. Otóż warto postawić pytanie: Dlaczego Kohelet tak dosłowny w całej księdze używa tak alegorycznego języka mówiąc o starości i śmierci? Odpowiedzią zdaje się być fakt końca ziemskiej egzystencji człowieka, do którego nie da się podejść w sposób dosłowny. Takie bowiem wyrażenie tego stanu mogłoby przyczynić się do załamania człowieka i spowodowania u niego uczucia beznadziejności. W tym wypadku język alegoryczny jest wielką pomocą w odpowiednim przygotowaniu człowieka do nadejścia tej trudnej chwili. Kohelet jest świadomy, że nikt i nic nie jest w stanie odwrócić biegu wypadków życia ludzkiego, które nieubłaganie prowadzą do jego końca. Za pomocą przenośni mędrzec stara się zaznajomić innych z tym faktem. Przywołuje więc odpowiednie obrazy, rysując je dyskretnie, z poczuciem piękna i dozą realizmu. Jednakże na zakończenie tej prezentacji należy zaznaczyć, że alegoryczna interpretacja Koh 12,1-7 jest słabym punktem. Jest to trudność „prezentacji egzegetycznej”, ponieważ w przytoczonym fragmencie występują nawiązania pomiędzy wszystkimi ukazanymi symbolami (szczególnie we fragmencie Koh 12,2-5). Świat w Koh 12,2 należy do zupełnie różnego rodzaju obrazów, niż te, których opis pojawia się w Koh 12,3-5, co więcej, w Koh 12,5a nie ma żadnej symboliki. Mimo że alegoryczna interpretacja tego fragmentu rzeczywiście posiada bardzo wysokie walory estetyczne i potrafi zachęcić czytelnika do użycia swojej wyobraźni, to należy tutaj zaznaczyć bardzo jasno, że jest to jedyna możliwość komentowania i czytania tego tekstu na sposób dosłowny.Pozycja Katalog judaików ‒ starych druków w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie z dawnej Pruskiej Biblioteki Państwowej w Berlinie z faksymiliami wybranych elementów opisanych druków (Catalogue of Judaica ‒ Old Prints of the Collection of the Jagiellonian Library in Kraków from the Former Prussian State Library in Berlin with Facsimiles of Selected Elements of the Described Prints), K. Pilarczyk (opr.), Antykwa: Kraków 2011, XXII, ss. 794 (+ fot. i DVD).Pietkiewicz, Rajmund (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Między „literą” a „Duchem”, czyli o poszukiwaniu równowagi w interpretacji Pisma ŚwiętegoPietkiewicz, Rajmund (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Ku pokonaniu człowieczego zaślepienia ‒ teologia antropologiczna Jezusa w świetle Mt 13,10-17Nowak, Dominik (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Hiobowe wypowiedzi o ubóstwie (Hi 24)Małecki, Zdzisław (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Obraz modlitwy w przypowieściach Ewangelii według św. ŁukaszaJaromin, Joanna (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja Rada w Piśmie ŚwiętymHergesel, Tomasz; Jarząbek, Zofia (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Pozycja L’istruzione dei discepoli nel Mc 11,20-25Borek, Wacław (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2011)Obserwując różne perykopy Markowej Ewangelii, można mieć wrażenie przypadkowości poszczególnych logiów umieszczonych jeden obok drugiego. Tak też jest w przypadku perykopy 11,20-25. Przy pierwszej lekturze wydaje się, iż mamy do czynienia z trzema powiedzeniami dotyczącymi wiary, modlitwy i przebaczenia, umieszczonymi na dodatek w dziwnym kontekście uschniętego drzewa figowego. Analiza tej perykopy pozwoliła wyraźniej zobaczyć, iż mamy do czynienia z być może najważniejszym Jezusowym nauczaniem dotyczącym realizacji wiary poprzez modlitwę. To nauczanie jest zawarte w trzech powiązanych ze sobą instrukcjach. Zawartość tych instrukcji nie daje bezpośredniego wyjaśnienia przyczyn uschnięcia figowca, który służy za wprowadzenie. Jego obecność nie jest jednak obojętna Jezusowi. Ukazaliśmy, że ta perykopa przynależy do opowiadania przedstawiającego aktywność Jezusa w Jerozolimie, która wraz ze swoją świątynią była jedynym miejsce prawdziwego kultu religijnego. Jezus, dostrzegając niewłaściwą w tej materii postawę ludu, chce podarować tym, którzy są zdolni to zrozumieć, swoje nauczanie. Dla wzmocnienia swoich słów posługuje się symbolicznym gestem, wskazując na los bezowocnego figowca. Drzewo to może reprezentować miejsce modlitwy, którym może być zarówno świątynia, jak i serce człowieka. Sytuacja świątyni jako σπήλαιον λῃστῶν została negatywnie bardzo dobrze opisana. Aby zmienić sytuację i zrealizować proroctwo Izajasza 56,7 dotyczące οἶκος προσευχῆς potrzeba było pouczenia ‒ instrukcji ‒ i dlatego Jezus przedstawia zapomniane warunki, które dotyczą prawdziwej relacji człowieka z Bogiem i z bliźnim. Ich realizacja ma swoje odzwierciedlenie w modlitwie.