Wrocławski Przegląd Teologiczny, 2009, R. 17, Nr 2
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/22226
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Biblijne inspiracje encykliki „Dives in misericordia”Zawadzki, Ryszard (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Alcide De Gasperi. Jeden z „ojców” zjednoczonej EuropySzareyko, Henryk (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Das heilige Bild. Anmerkungen zu einer christlichen Tradition der angemessenen Verehrung GottesStokłosa, Zbigniew (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Tworzenie obrazów bóstw towarzyszy człowiekowi od najdawniejszych czasów, czego dowodem są chociażby malowidła na ścianach jaskiń. Takie wyobrażenie otaczano kultem poprzez składanie ofiary. Znaczenie tej formy przejawu religijności przechodziło różne przeobrażenia. W religiach wschodu obraz służył jako pomoc w medytacji. Wczesny Judaizm zabraniał przedstawiania wyobrażenia Boga, czego podstawą było drugie przykazanie Dekalogu oraz, jak twierdzą niektórzy komentatorzy, zagrożenie niekontrolowanym synkretyzmem. Później stopniowo pojawiają się judaistyczne symbole aż do bogatych przedstawień scen biblijnych zdobiących Synagogi. W chrześcijaństwie obraz rozumiany był różnie, co doprowadziło w pewnych okresie do sporu. Dla zachodniego Chrześcijaństwa był to przedmiot pomagający w modlitwie, przede wszystkim tym, którzy nie umieli czytać, a więc miał charakter pedagogiczny. Wschodnie chrześcijaństwo, rozumiejąc obraz jako przedstawienie innej rzeczywistości, rozwinęło teologię Ikony przypisując obrazowi charakter świętości, a więc jednocześnie uprawniając do oddawania mu czci. Tworzeniu ikony towarzyszył pewien rytuał i określone zasady malowania. Malujący przygotowywał się poprzez post i modlitwę, a finałem jego przygotowania, który stanowił zarazem początek jego pracy, było wypowiedzenie nad nim modlitwy poświęcenia. Zasady malowania obejmowały miedzy innymi - dobór kolorów, które posiadały odpowiednią symbolikę, brak cienia, aureola, gesty przedstawianych osób. Ważnym, formalnym elementem Ikony, jest jej opis składający się, w zależności od przedstawianej postaci, z pierwszych liter imienia w języku greckim. Opis ikony wyraża związek z rzeczywistością, którą przedstawia. Ikona bez opisu nie może zostać poświęcona i tym samym nie może być używana jako przedmiot liturgiczny. Ikonografia, jako sztuka liturgiczna, ma za cel umożliwić zrozumienie treści boskiej liturgii, a szczególnie Eucharystii. Ikona umożliwia spotkanie z Chrystusem, który jest w niej uczczony przez pocałunek, adorację. Obraz umożliwia komunikację pomiędzy człowiekiem a Bogiem, dlatego posiada w życiu religijnym tak znamienną wartość.Pozycja Ks. Ambroży Skorupa SDS, Koncepcje odnowy życia konsekrowanego w Antepraeparatoria oraz ich recepcja w posoborowym prawie kościelnym, Lublin 2008, ss. 208.Wenz, Wiesław (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Marian Sentek, Działalność pastoralna kardynała Klemensa Augusta von Galena, ordynariusza diecezji Münster w latach 1933-1946, Wrocław 2008, ss. 336Musioł, Maria (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Roman Rogowski, Chrystus we mnie – ja w Chrystusie. Św. Pawła mistyka na co dzień, Palabra, Warszawa 2008, ss. 140Marko, Natalia (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Joseph Ratzinger/ Benedetto XVI, Davanti al Protagonista. Alle radici della liturgia, Cantagalli, Siena 2009, ss. 229.Lubowicki, Kazimierz (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Wpływ świadków prawdy na zmagania duchowe św. Edyty SteinRaganiewicz, Magdalena (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Philosophy opened Edith Stein the perspective of Absolute, but it was the testimony of people, for whom faith was the centre of life, that decided of her baptism in the Catholic church. Phenomenology prepared her mentally to the later reception of God but it was the discovery of the depth and strength of individual people’s faith in Christ that determined her conversion into Catholicism. First Edith Stein was deeply moved by her lecturer Max Scheler, who clearly presented her the world of catholic values. Than she experienced profoundly the death of her friend Adolph Reinach. His funeral was a kind of a spiritual breakthrough, which she later described as her first meeting with Cross and its victory over death. An enormous influence on her soul had an anonymous woman whom Edith met in the cathedral. Edith Stein was astounded to see somebody who could stop in the middle of a busy day and spend some precious moments talking to Someone whose presence Edith had not perceived yet. The last witness of faith, Saint Teresa of Ávila, was the one who definitely convinced Edith Stein that the sense of life cannot be found anywhere else but in Christ. That Saint evidently proved that it is Jesus Christ who is the root of human existence; He is the Truth and the final answer to all people’s questions and doubts. The lecture of Saint Teresa’s autobiography was the final step on Edith Stein’s road to God. It resulted in baptism in the Catholic church which took place in January 1922.Pozycja Życie i twórczość wrocławskiego kapelmistrza katedralnego Józefa Ignacego Schnabla (1767-1831)Prasał, Andrzej (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Andrzej Maryniarczyk, K. Stępień (red.), Spór o rozumienie filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, Lublin 2009, ss. 368Kiwka, Mirosław (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Rekolekcje jako ważny element formacji kapłańskiej. Teoria i praktykaGiemza, Bogdan; Radecki, Aleksander (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Biblijne przekazy o ustanowieniu Eucharystii. Studium egzegetyczno-teologicznePietkiewicz, Rajmund (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Les fins dernières chez la b. Elisabeth de la TrinitéNawracała, Tomasz (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Myśl bł. Elżbiety od Trójcy Świętej na temat życia pozagrobowego wpisuje się w doktrynę Kościoła z początku XX wieku. Z jednej strony ta Karmelitanka często mówi o raju w jego symbolice biblijnej, aby opisać życie wieczne. Z drugiej zaś mówi ona o Niebie jako synonimie Boga i eschatologicznego szczęścia. Ten artykuł pragnie ukazać esencjalne elementy każdej z tych rzeczywistości określanych jako Niebo bądź Raj, oraz pokazać jak one prowadzą do pojęcia wieczności, której centrum jest sam Bóg.Pozycja Wychowanie dzieci i młodzieży w okresie dorastaniaMitek, Eugeniusz (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Ch. Meister, Introducing Philosophy of Religion, Routledge, London – New York 2009, ss. 241Kiwka, Mirosław (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Edith Stein Jahrbuch, Echter, Würzburg 2008, ss. 152.Machnacz, Jerzy (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Nowy ateizm. Trzy głosy krytyczneMachnacz, Jerzy (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Posługa biskupa Rzymu dla jedności Kościoła w świetle nauczania Jana Pawła IILukoszek, Michał (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Zagadnienia teologiczne w świetle struktury osobyLiszka, Piotr (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)Pozycja Magazyn tekstów do publikacji naukowychLiszka, Piotr (Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2009)