Pozytywne i negatywne postawy dziecka w Ewangeliach

Abstract

Jezus wzywał słuchaczy, by stali się jak dzieci, jeśli chcą wejść do królestwa Bożego i jeśli chcą być w nim najwięksi. Wydaje się zatem, że dziecko stanowi kwintesencję Ewangelii i że powinniśmy być we wszystkim jak ono. Czy rzeczywiście takie jest przesłanie Ewangelii? Analiza tekstów Ewangelii, w których znajdujemy odniesienia do postaw dzieci, pokazuje, że obraz jest bardziej złożony. Napotykamy bowiem pozytywne i negatywne postawy dzieci. Postawy pozytywne pojawiają się częściej i powinniśmy je przejmować, ale nie w sposób absolutny. Otwartość na objawienie nie powinna zatem wykluczać myślenia, przyjmowanie darmowego królestwa – zaangażowania, uniżenie – poczucia godności i rozwijania talentów, śmiałość w wyznawaniu Jezusa – roztropności. Trzeba natomiast się bronić przed negatywnymi dziecięcymi postawami: kapryśnością, przekorą, nieposłuszeństwem, niekonsekwencją. Ewangelie nie przedstawiają dziecka jako absolutnego wzorca i nie wzywają do infantylizmu, ale do tego, by dobre cechy dziecka włączyć w dojrzałą osobowość, bo tylko wtedy człowiek może wejść do królestwa Bożego.Jesus called on the listeners to become like children if they would like to enter the kingdom of God and be there the greatest. It seems then that the children are an essence of the Gospel and that we should look like them. Does the Gospel carry such a message? The analysis of the Gospel texts in which we can find references to the attitudes of the children, demonstrates that the image is more complex. Since we meet there both positive and negative attitudes of the children. Positive attitudes appear more often and should be imitated, but not utterly. Openness to the revelation should not exclude thinking, receiving the costless kingdom – commitment, humbleness – sense of dignity and developing the talents, boldness in confessing Jesus – prudence. But one should defend himself against negative attitudes of a child: capriciousness, contrariness, disobedience, inconsistency. The Gospels do not present a child as an absolute pattern and do not call on to the infantilism, but to the integration of good features of a child into the mature personality, because only then one can enter the kingdom of God.