Eklezjologia w służbie odnowy Kościoła

Abstract

The purpose of the article was to show ecclesiology in the service of the Church’s revival. The author emphasizes that the church’s revival is a phenomenon that should include all faithful Christians. Firstly, the Church is a living mystery, wandering in history with its living secret. Ecclesiology that serves revival must respect the priority of this life, accompanying it and offering it the necessary solidity to be able to take further steps. Secondly, ecclesiology must respect the presence and role of the Holy Spirit in the Church, in its various fields and at various levels throughout history, because He is the source of ecclesial revival. Ecclesiology, which forgets the role of the Holy Spirit and charisms, can only be used for partial revival, often without reaching a concrete life for people. Thirdly, ecclesiology, which serves the revival of the Church, has to define well relationship between the church mystery and history, deficiency in this regard may reduce the actual possibilities of revival. The history of the Church teaches us that no revival movement was brought to the end without the participation of the consecrated life. Therefore, if the ecclesiology wants to serve the revival, it must take into account the significance of this ecclesial reality. Fourthly, in order to serve to the ecclesial revival, there is a need to obtain ecclesiological vision that respects and deepens the relationship between the nature and the mission of the Church. As the last popes have already emphasized, one should wish so as the ecclesiological discourse to reveal greater relationship between two poles of the ecclesial mystery, that is, between nature and mission. It may require some more sensitive reflection to the category of relationship.Celem artykułu było ukazanie eklezjologii w służbie odnowy Kościoła. Autor podkreśla, że odnowa Kościoła jest zjawiskiem, które powinno obejmować wszystkich wiernych chrześcijan. Na pierwszym miejscu Kościół jest żywą tajemnicą, wędrując w dziejach ze swoją żywą tajemnicą. Eklezjologia, która służy odnowie musi szanować pierwszeństwo tego życia, towarzysząc mu i oferując mu konieczną solidność, by móc stawiać dalsze kroki. Na drugim miejscu eklezjologia musi szanować obecność i rolę Ducha Świętego w Kościele, w jego różnych dziedzinach i na różnych poziomach, w ciągu dziejów, ponieważ On jest źródłem odnowy eklezjalnej. Eklezjologia, która zapomina o roli Ducha Świętego i charyzmatów może służyć odnowie tylko w sposób cząstkowy, często nie dosięgając konkretnego życia ludzi. Na trzecim miejscu eklezjologia, która służy odnowie Kościoła musi dobrze określić relację między tajemnicą kościelną i dziejami. Brak w tym względzie może zredukować faktyczne możliwości odnowy. Historia Kościoła poucza nas, że żaden ruch odnowy nie został doprowadzony do końca bez udziału życia konsekrowanego. Dlatego, jeśli eklezjologia chce służyć odnowie, musi uwzględniać znaczenie tej rzeczywistości eklezjalnej. Na czwartym miejscu, aby służyć odnowie eklezjalnej zachodzi potrzeba wizji eklezjologicznej, która szanuje i pogłębia relację między naturą i misją Kościoła. Jak już podkreślili ostatni papieże, należy życzyć sobie, aby dyskurs eklezjologiczny pokazał większą zależność między dwoma biegunami tajemnicy eklezjalnej, to znaczy między naturą i misją. Może to domagać się refleksji bardziej wrażliwej na kategorię relacji.