Przeglądaj wg Autor "Cyrek, Olga"

Teraz wyświetlane 1 - 12 z 12

Acedia i sposoby jej zwalczania w ujęciu Jana Klimaka
Cyrek, Olga (Instytut Filozoficzno-Teologiczny im. Edyty Stein, 2013)
Artykuł opisuje na podstawie dzieła Jana Klimaka „Drabina do raju” czym jest stan acedii i jakie są metody jego zwalczania oraz sposoby oddalania od siebie namiętności. Acedia już od starożytności utożsamiana była z apatią i ogólnym zniechęceniem do życia. Mnisi, którzy odczuwali taki marazm tracili również wszelką nadzieję na zbawienie i nie kontynuowali wysiłków ascetycznych, lecz próżnie trwonili czas oddając się rozmowom z różnymi ludźmi. Tacy asceci stawali się bardzo pobudzeni i gadatliwi oraz nienaturalnie poszukiwali sobie towarzystwa. Zniechęceni pustelnicy nie skupiali się na modlitwie, a nawet odczuwali wewnętrznie gniew, obwiniając innych oraz Boga za stan, w którym się znaleźli. Tracili oni pierwotną gorliwość i stawali się niedbali w swojej praktyce ascetycznej. Największe osłabienie w ciągu dnia atakowało ich około szóstej godziny dnia, a wówczas ogarniał ich tzw. demon południa, który pobudzał ich do ucieczki z własnej celi i zmiany miejsca zamieszkania oraz doprowadzał do ulegania innym namiętnościom. Jan Klimak podaje różne metody walki z acedią. Do nich zalicza praktykę milczenia, unikanie częstego towarzystwa gości, czuwanie oraz ciągłą aktywność umysłową i duchową, naprzemienne wykonywanie pracy ręcznej i modlitwy, trwałość w jednym miejscu, a także rozważanie śmierci i żal za grzechy.
Aktywność pastoralna i misyjna wczesnośredniowiecznych mnichów i pierwszych organizatorów życia monastycznego od IV do VII w.
Cyrek, Olga (Instytut Filozoficzno-Teologiczny im. Edyty Stein, 2012)
The article describes the pastoral and missionary activities undertaken by the early medieval monks, and the first organizers of the monastic life. At first hermits prefer to stay alone and away from human settlements. However, over time have taken a broader evangelizing activity not only in the close vicinity, but also in distant areas. Pastoral activity manifested itself in the writing and preaching, which gave a good example of Augustine of Hippo and Caesarius of Arles. It also was associated with converting the pagan Europe and involved carrying out the mission. In particular, Irish monks made pilgrimades for evangelization. The most famous was the abbot Columbanus the Younger, who worked in the area of Gaul, and his disciples evangelized the Germanic areas. While the monks from the area of Europe undertook missions overseas areas. Contributed to this Pope Gregory the Great, who began exstensive missionary campaign in the British Isles.
Boecjusza idea duszy i poznania Boga na podstawie dzieła De consolatione filosofiae
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2022)
Tematem artykułu jest idea duszy, jej poznanie i droga do Boga rozpatrywana w dziele De consolatione philosophiae autorstwa Boecjusza – myśliciela późnej starożytności. Rozważania nad duszą łączą się z koncepcją Logosu, opatrzności Boga i wieczności. Boecjusz zakłada, że połączenie duszy i ciała jest dla duszy zniewoleniem, stanowi swoistą jej degradację. Dusza bowiem odwiecznie związana jest ze Źródłem, czyli Bogiem, i do niego pragnie wrócić, gdyż tylko Bóg stanowi jej szczęście. Dusza pierwotnie, „przed” wcieleniem w ciało, była czystym duchem, lecz w świecie materialnym musi zmagać się z namiętnościami ciała, stąd istotne jest, by w procesie wznoszenia się do Boga ujarzmiać zmysłowość. Dusza, żyjąc w fizykalnym ciele, niejako „zapomniała”, kim naprawdę jest. By wznieść się ku Bogu, musi ponieść znaczny wysiłek i przejść przez proces anamnezy, o którym pisał Platon. Proces ten polega na tym, że dusza „przypomina” sobie wiedzę, którą od zawsze ma w sobie. Dusza zakorzeniona jest w Logosie, Boskiej Racjonalności, i z niej czerpie swoją wiedzę. Stąd też zawsze odczuwa pragnienie zjednoczenia z Bogiem, chociaż w świecie materialnym wzrok duszy został przytłumiony, a ułomne władze poznawcze, jakimi dysponuje człowiek, nie pozwalają na pełne poznawanie rzeczywistości. Indywidualna świadomość istoty stworzonej żyje tak naprawdę tylko w swojej teraźniejszości, a rzeczywistość poznaje sekwencyjnie z momentu na moment. Żadne stworzenie nie ogarnia rzeczywistości całej naraz, tak jak Byt absolutny, który jako opatrzność wszystkim rozporządza i wszystkim bytom przydziela określone miejsce w hierarchii Wszechświata. Boecjusz porusza problem opatrzności, która jest przeznaczeniem, rozporządzeniem stworzonego świata. Według myśliciela opatrzność jednak nie odrzuca wolnej woli istot świadomych, które mają swobodę działania. Opatrzność to rozumny plan Boga, zasada kreacji, czyli Logos – Racjonalność, Świadomość Boga.
Frontalne i całopostaciowe wizerunki Chrystusa na ikonach bizantyńskich i ruskich. Schemat ikonograficzny
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2012)
The article describes the icons, where Christ is presented in the whole form and in frontal pose. On icons: “The Transfiguration”, “Ascension”, “Descent in to the Abyss”, “Saviour in Majesty” comes in many forms. In the “Descent into hell” in addition to our first parents there are also angels, prophets, demons and Satan. Pantocrator is presented in the Majesty in the midst of the heavenly powers in a row and on the sides deesis accompanied by Mother of God and John the Baptist who intercede for the people. On these ideas Saviour stands or sits on the throne, which emphasizes His majesty. Christ did not kneeling or profile, or turns his back to the person standing before the image. It is important that the Byzantine-Ruthenian icons are common features such as static characters, serious and dignified face.
Hezychia w ujęciu Jana Klimaka i jej odzwierciedlenie w wizerunkach postaci na ikonach Andrzeja Rublowa
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2012)
The article explains what is hezychia, about which he wrote John Climacus (d. 649), a monk and ascetic writer in Greek. Hezychia means peace and quiet spirit, which sought to gain the ancient anachorites. The article also discusses some of the icons Andrew Rublev (d. 1430), which presented the person expressing such peace of mind. Portrayed by the artist disciples of Jesus and the apostles have bright faces expressing spiritual and physical balance, and the joy of waiting for the judgment of God. Characters have small eyes and mouth, which means that mastered his senses. Their bodies are slimline and delicate, like it came from the spiritual realm. These are people who were divinized as a result of God’s power. However, the conception of Our Lady of Vladimir see that the Mother of God has opened to the grace of God. She has a very gentle face did not express violent emotions, but indicative of the state of contemplation.
Logos jako rozumność Boga. Starożytne koncepcje Logosu. Od Heraklita do hymnu Jana Ewangelisty
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2023)
Artykuł opisuje koncepcję Logosu pojmowanego jako boska rozumność obecna w świecie, o której pisali już starożytni filozofowie. Termin „logos” miał wiele różnych znaczeń. Najczęściej oznaczał słowo, rozum, mowę, ale zyskiwał też nowe znaczenia w filozofii greckiej, a następnie w myśli judaistycznej i chrześcijańskiej. Pierwszym, który do filozofii wprowadził pojęcie „logosu”, był Heraklit z Efezu. Według niego Logos to rozum świata, jego prawo i kosmiczna zasada. Myśl Heraklita przejęli stoicy utożsamiający Logos z Bogiem, który jako pneûma rozlewa się w strukturach rzeczywistości. Logos w rozumieniu pryncypium metafizycznego, czyli zasady, która porządkuje rzeczywistość, był też obecny w myśli wschodniej i występował tam pod pojęciami Tao i Brahmana. Myśl starożytnych filozofów greckich wpłynęła na myślicieli ze środowisk judaistycznych, czego przykładem jest Filon z Aleksandrii. Zdaniem Filona Logos jest pośrednikiem między Bogiem a stwarzanym światem, kierownikiem kontrolującym świat, ideą i wzorem dla rzeczywistości stwarzanej. Koncepcję Logosu rozwinęła myśl chrześcijańska, która nawiązując do myśli greckiej, uznała Logos za Słowo. Równocześnie podkreślała, że jest to wcielone Słowo Boga, tożsame z drugą hipostazą w Trójcy Świętej, w którym wszystkie byty mają swój początek. Ta szczególna koncepcja Logosu pojawia się w Hymnie o Logosie, czyli w prologu do Ewangelii Janowej.
Nowożytne ikony bizantyjskie i ruskie z symbolicznymi wizerunkami Jezusa Chrystusa. Kanon ikonograficzny i wyjaśnienie teologiczne
Cyrek, Olga (Wydział Teologiczny Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, 2012)
The article explains the iconographic scheme of symbolic representations of Christ, which were present in the Russian and Byzantine art. In comparison to the first characters used on the early these icons have theological content. They represent the whole process of salvation for mankind, and many of them associated with the liturgy. For example, images of Christ as a “Watchful eye” or as the Lamb of God refer to the rites performed during the initial part of the Liturgy. Also important are the images of Christ in the performances of the whole Trinity. The type of the Old Testament Trinity He is shown as one of the three angels, and New Testament Trinity in the form of a man in robes of blue and red. Distinct type of representation is the Son of God in the form of an angel. There is here such topics as: Christ the Holy Silence, Christ Crucified Seraph and Sophia-Wisdom of God.
Praca fizyczna we wczesnośredniowiecznych wspólnotach monastycznych na podstawie reguł Augustyna z Hippony, Benedykta z Nursji, Cezarego z Arles, Kolumbana Młodszego i Izydora z Sewilli
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum, 2012)
This article aims to describe how the manual labor looked like in the first monastic communities. Such founders as Augustine of Hippo, Caesarius of Arles, Benedict of Nursia, Isidore of Seville, when creating their rules for monks, took into account both the local conditions of the area, and the personal predisposition of monks. The physical work was dependent on health and strength as the natural capacity of man. Therefore, only certain hours a day were dedicated for physical activity, the others were for reading. The types of works and their schedule depended also on season, climate, and the length of day and night. Work was not a value in itself, and was strictly subordinated to the needs of a monastery. There might have also been some discharges from the work in the case of an urgent necessity, as those described by the Rule of St. Benedict. Against the background of other European monastic rules, the Rule of St. Columban was an exception, as it was characterized by rigid regulations. Physical activity, for example, was of paramount importance for St. Columban, while it was never more important than the office for St. Benedict. A completely different approach to physical work was represented by St. Isidore of Seville, whose Rule recommended light works which did not interfere with prayer.
Przedstawienia Ducha Świętego na ikonach bizantyjskich i ruskich. Kanon ikonograficzny a dogmat teologiczny
Cyrek, Olga (Instytut Filozoficzno-Teologiczny im. Edyty Stein, 2011)
The article describes how Christian art depicted in the Third Person of the Trinity. It was quide difficult, because the Holy Spirit could not appear as a man. Nevertheless, it can be concluded that the hidden remains an icon of the Holy Spirit, Mary, as a person completely penetrated him. On the third hypostasis of Marian icons also appeared as a dove further (the icon Annunciation), or as a light-gold. Christ’s presence on the perceptions of the Holy Spirit has been emphasized by showing the radius, or a small circle (the icon of Christ’s birth). He revealed himself as a dove hovering (the icon of the Baptism of Christ), or as light (the icon of the Transfiguration). However the icon showing a scene “Pentecost”, he reveals himself tongues of fire descending figure, which rest upon the Apostles.
Przedstawienia Ducha Świętego na ikonach bizantyjskich i ruskich. Kanon ikonograficzny a dogmat teologiczny
Cyrek, Olga (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2012)
The article describes how Christian art depicted in the Third Person of the Trinity. It was quide difficult, because the Holy Spirit could not appear as a man. Nevertheless, it can be concluded that the hidden remains an icon of the Holy Spirit, Mary, as a person completely penetrated him. On the third hypostasis of Marian icons also appeared as a dove further (the icon Annunciation), or as a light-gold. Christ’s presence on the perceptions of the Holy Spirit has been emphasized by showing the radius, or a small circle (the icon of Christ’s birth). He revealed himself as a dove hovering (the icon of the Baptism of Christ), or as light (the icon of the Transfiguration). However the icon showing a scene “Pentecost”, he reveals himself tongues of fire descending figure, which rest upon the Apostles.
Teologiczna podstawa wizerunków Bogurodzicy z Dzieciątkiem – ikona bizantyjska, ruska i bałkańska
Cyrek, Olga (Wydział Teologiczny Sekcja w Tarnowie Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, 2011)
The article explains the theology of icons depicting the Mother of God with the Child and update these three basic types of iconographie. The development of Marian iconography followed the Ephesian council (431), when finally established dogma of the divine motherhood of Mary and identified her as the Theotokos. In different cultures, a number of variants of the icons. In the culture of the Byzantine character usually depicted statically and frontally. While in the Balkans is characterized by dynamic movement of the Child. Images of Mary are always Christocentric, and indicate the dogma of the Incarnation of the Son of God.
Znaczenie logosfery w życiu mnichów na podstawie reguły monastycznej Benedykta z Nursji
Cyrek, Olga (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2015)
Artykuł opisuje znaczenie słowa i informacji w środowisku mnichów żyjących zgodnie z Regułą Benedykta z Nursji. Głównym źródłem słowa i komunikacji jest człowiek. Może on porozumiewać się z innymi ludźmi werbalnie za pomocą słowa, np. w dyskusji, czyli wymianie zdań lub też niewerbalnie za pomocą gestykulacji. Milczenie i język twarzy mówi nieraz więcej niż słowa. Mnisi żyjący we wspólnocie starali się używać jak najmniej słów i większość czasu milczeli. Aby zrozumieć sens słowa potrzebne są do tego odpowiednie warunki zewnętrzne, to znaczy zachowanie ciszy i eliminowanie hałasu, czyli tworzenie środowiska zorganizowanego. Aby jednak stworzyć zorganizowaną logosferę należy nauczyć się skoncentrować myśli i opanować uczucia. Mnisi także operowali słowem zorganizowanym, takim który miał na nich długotrwały wpływ, kształtował ich psychikę oraz warunkował postępowanie. W zorganizowanym środowisku stale podejmuje się refleksję nad słowem i sposobem jego przekazywania, a używanie mowy zawsze pozostaje przemyślane. Życie w zorganizowanej logosferze sprzyja duchowemu rozwojowi oraz skupieniu myśli. Słowo używa się w różnych celach. Mnisi posługiwali się słowem, przede wszystkim w celu głoszenia chwały Bożej. Słowo towarzyszyło im na wspólnych modlitwach, w czasie posiłku, niekiedy podczas odpoczynku i pracy. Mnisi dobrze znali wartość słowa i cenili słowo wpływające na rozwój duchowości. Środowisko słowa posiada też walory wychowawcze. Pedagodzy operują odpowiednim słowem i wykorzystują słowo w celach wychowawczych. Utrwalenie słowa następuje w wyniku nauczania i zapamiętywania. We wspólnocie mnichów nauczyciele przekazywali mnichom nauki, a uczniowie uczyli się na pamięć tekstów z Pisma Świętego oraz je powtarzali w wyznaczonych do tego godzinach w ciągu dnia. Asceci zostali bowiem zobowiązani do ciągłego kształcenia się i wysiłku intelektualnego.