Itinera Spiritualia

Stały URI zbioruhttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29314

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 75

Trasfondo relacional del amor en el “Cántico espiritual” de san Juan de la Cruz
Myszkowski, Rafał (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Artykuł podejmuje zagadnienie miłosnej relacji opisanej przy pomocy symbolu oblubieńczego w Pieśni duchowej św. Jana od Krzyża. Zamiarem karmelitańskiego mistyka jest nakreślenie procesu wzrastania chrześcijanina w relacji miłosnej do Jezusa Chrystusa. Relacja opisana przez św. Jana od Krzyża nosi w sobie szczególne cechy, które pozwalają na określenie jej jako relacja oblubieńcza. Są nimi: autonomia podmiotu, wzajemność oraz wyłączność. Powyższy artykuł przedstawia skrótowo te trzy cechy relacji oblubieńczej. O autonomii człowieka, symbolicznie określonego jako Oblubienica, decyduje jego wolność, nierozerwalnie złączona z odpowiedzialnością. Niezbędna dla uchwycenia odrębności osoby ukochanej jest zdolność do podziwu. Wymiarem specyficznie sanjuanistycznym jest rana, która, będąc na początku zarzewiem zaangażowanego poszukiwania, pod koniec zostaje odczytana jako wyraźna pieczęć wzajemności. Drugą cechą relacji oblubieńczej jest wzajemność. W miłosnym mówieniu: „my” łączą się oba podmioty przy zachowaniu całkowitej swej odrębności. Podziw w spotkaniu z Umiłowanym przekształca się w inną cechę wzajemności, którą można określić jako współpraca. Miłość, będąc aspiracją człowieka, który w swej naturze nosi ranę otwierającą go na umiłowane „ty”, jest jedyną możliwością uleczenia tego braku. Wśród wymiarów relacji oblubieńczej najbardziej charakterystycznym jest wyłączność. Zawiera ona w sobie wyzwanie całkowitości, jak również paradoks ogołocenia „ja”, które, angażując się całkowicie w miłość, traci możliwość swojej realizacji w oderwaniu od ukochanego „ty”. Obrazu oblubieńczej wyłączności dopełnia intymność jako gwarancja niepowtarzalności prawdziwej miłosnej relacji. W konkluzji artykułu stwierdza się, że analiza relacji opisanej w Pieśni duchowej ukazuje nam głębię spostrzeżeń karmelitańskiego mistyka na temat ludzkiego podmiotu podejmującego proces poszukiwania, oczyszczenia i zjednoczenia z umiłowaną przez siebie osobą. Św. Jan posługuje się rozbudowanym symbolem oblubieńczym. Chociaż pierwszym celem karmelitańskiego mistyka jest ukazanie drogi człowieka do spełnienia w miłości do Boga, to jednak sam proces zawarty w symbolu pozwala na odczytanie wielu prawideł relacji miłości w odniesieniu do miłości międzyludzkiej, a szczególnie do miłości łączącej chrześcijańskich małżonków.
Edith Stein und Teresa von Avila – der Einfluss der hl. Teresa von Avila auf Edith Stein in ihrer Suche nach der Wahrheit
Florek, Zdzisław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Artykuł przedstawia wpływ św. Teresy od Jezusa na kształtowanie się życia i obrazu Boga u św. Edyty Stein, która to wybrała Kościół katolicki i wstąpiła do zakonu karmelitańskiego dzięki lekturze dzieł św. Teresy od Jezusa. W pierwszej części opracowania została przedstawiona droga Edyty Stein do poznania Teresy z Awili. Edyta Stein poznaje Teresę od Jezusa w 1921 r. poprzez lekturę jej Księgi życia. Edyta dostrzega w Teresie obraz kobiety jako człowieka prawowiernego, szukającego prawdy o Bogu i sobie, ale przede wszystkim człowieka modlitwy wewnętrznej, przyjacielskiej rozmowy z Bogiem. W następnej części artykułu ukazana jest interpretacja drogi modlitwy św. Teresy od Jezusa przez Edytę Stein w jej pismach o Teresie z Awili. W analizie modlitwy okazuje się Edyta Stein wierną interpretatorką i naśladowczynią Teresy od Jezusa. Modlitwę definiuje jako spotkanie duszy z Bogiem, który jest miłością. Człowiek odpowiada na tę miłość swoim życiem i słowami. Ostatnia część zajmuje się recepcją Twierdzy wewnętrznej w pismach Edyty Stein. To dzieło św. Teresy stało się dla Edyty Stein okazją do postawienia pytań o „duchowość” człowieka niewierzącego i próbą odpowiedzi na nie w świetle ówczesnych nurtów filozoficznych. W podsumowaniu artykułu zwraca się uwagę, że Edyta Stein ukazuje św. Teresę jako kompetentnego pedagoga modlitwy, którego wpływ nie ogranicza się tylko do zakonu czy Kościoła, ale w naszych czasach rozciąga się szerzej. Przy takim spojrzeniu Edyta Stein reprezentuje uniwersalny obraz duchowości, która jest otwarta na każdego człowieka, a w przedstawieniu dzieł Teresy z Awili okazuje się jej doskonałą uczennicą, interpretatorką i znawczynią.
Trzy epizody z życia Eliasza w interpretacji duchowo-mistycznej
Zawada, Marian (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Święty Rafał Kalinowski – sługa Bożego Miłosierdzia
Fudala, Stanisław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Nowe źródło duchowości – kompletna publikacja „Listów” św. Teresy od Jezusa w języku polskim
(Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Rozeznawanie powołania do życia zakonnego
Ruszała, Andrzej (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Próba rozwiązania dylematu między obiektywnością a subiektywnością teologii na przykładzie „Symboliki kościelnej” Brunona Fortego
Rybicki, Marcin (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Metoda empatyczno-sapiencjalna w teologii duchowości
Gogola, Jerzy Wiesław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Przy sercu samotności. Antologia współczesnej poezji polskich karmelitanek bosych
Stanowska-Cichoń, Bogusława (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Povertà, obbedienza, castità. Sulla formazione alla classica triade dei consigli evangelici ai tempi d’oggi
Firszt, Grzegorz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Artykuł poświęcony jest studium wpływu radykalnych przemian społeczno-kulturowych, jakim poddana jest dzisiejsza młodzież, na początkową formację zakonną do rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. W analizie kondycji dzisiejszego młodego człowieka, tekst artykułu odnosi się do młodzieży europejskiej, ze szczególną uwagą zwróconą na młodzież polską. Po wykazaniu możliwości modyfikowania sugestywnej kolejności rad preferowanej przez Sobór Watykański II i teologię posoborową (czystość, ubóstwo, posłuszeństwo), studium koncentruje się wokół wpływu, jaki wywiera na wnętrze współczesnego człowieka dzisiejsza kultura, kultura wyrosła z kapitalizmu. Zauważa się, że wpływ ten jest istotny i zachodzi według zależności przyczynowo-skutkowej: z powszechnej i głęboko zakorzenionej tendencji konsumistycznej rodzi się emfaza na indywidualizm, co z kolei prowadzi do umacniania się tendencji hedonistycznych. W tym świetle, w sposób naturalny, klasyczna triada rad ewangelicznych układa się według kolejności: ubóstwo, posłuszeństwo, czystość. Dla uzasadnienia, że nie chodzi tutaj o powierzchowne ujęcie, ale o optykę, która rzuca nowe światło na proces formacji początkowej, a także na duszpasterstwo powołań (w zakresie, w jakim odnoszą się one do formacji do trzech rad ewangelicznych), w dalszej części artykułu przeprowadzona jest dyskusja, która skupia się wokół argumentacji dotyczącej zakresu samych rad ewangelicznych, a także kondycji młodzieży w ogóle. Wszystko skompletowane jest dodatkowymi uwagami, które mają pomóc uniknąć ewentualnej błędnej percepcji przedstawionego konceptu. Studium ma charakter ogólny. Dla uczynienia z niego konkretnej pomocy formacyjnej, domagałoby się umiejętnego wcielenia rezultatu przedstawionych analiz w rzeczywistość charyzmatyczną poszczególnych instytutów zakonnych.
„La petite voie” expression de la dynamique d’abandon a la Misericorde Divine chez les saintes Thérèse de Lisieux et Faustine Kowalska
Malicki, Jan (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Artykuł ukazuje dynamikę przechodzenia „małej drogi” , która polega na zawierzeniu się Bożemu miłosierdziu według najmłodszej Doktor Kościoła św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Sekretarki Bożego Miłosierdzia św. Faustyny Kowalskiej. W niniejszym studium ustalono i opisano następujące po sobie, teoretyczne etapy dynamiki zawierzenia świętych miłosierdziu Bożemu: warunek zawierzenia – poznanie skrajnej małości i niemocy ludzkiej egzystencji oraz przemienienie jej w pokorę, ubóstwo i otwartość dzięki działaniu uprzedzającego miłosierdzia; początek formujący podstawę zawierzenia – działanie wiary spotyka się z doświadczeniem wyzwalającego miłosierdzia Bożego w egzystencjalnej bezsilności, co wpływa na kształtowanie się wiary jako fundamentu zawierzenia; centrum zawierzenia – rozwój ufności jako siły sprawczej zawierzenia, pogłębiający przestrzeń działania teologicznej cnoty nadziei poprzez przyciągające miłosierdzie, wzbudzenie nowej dynamiki do pełniejszego ofiarowania siebie; szczyt zawierzenia – doskonałe zdanie się na Boga jako wyraz Jego miłowania we wszystkim, a poprzez ofiarowanie siebie dzięki pochłaniającemu miłosierdziu, osiągnięcie pełni zawierzenia prowadzącej do doskonałego zjednoczenia z Bogiem Miłości miłosiernej. Ponadto, w zarysowanej strukturze wskazano na dwa elementy wspomagające dynamikę drogi zawierzenia: radykalne pragnienia Boga, szczególnie aktywne w centrum tej drogi, oraz przezwyciężanie krytycznych etapów życia; intensywnie występujących w życiu obu świętych na początku i na końcu ich drogi. W dalszej części artykułu ukazano, w odniesieniu do poszczególnych etapów zawierzenia, dominujące cnoty czy elementy duchowości, które mają decydujące znaczenie na danym etapie. Każdy etap tej drogi jest związany z działającym Bożym miłosierdziem, które charakteryzuje duchowe wyzwalanie, przyciąganie, jak również pochłanianie. Takie określanie działania Bożego miłosierdzia ustalono na podstawie wewnętrznych przeżyć świętych Teresy i Faustyny. Dynamiczny proces zawierzenia przedstawiono na rys. 1. W zaprezentowanej strukturze tego procesu również sam akt zawierzenia zawiera w sobie te poszczególne elementy. Natomiast dla lepszego uchwycenia trajektorii „małej drogi” lub dynamiki drogi zawierzenia przedstawiono ją w formie spirali (rys. 2). Badanie doświadczeń obu świętych zaowocowało odkryciem tych samych etapów drogi zawierzenia się Bożemu miłosierdziu, które istnieją niezależnie od ich zróżnicowanej percepcji impulsów społecznych, moralnych, duchowych czy mistycznych.
Nowicjat. Natura, cele i realizacja
Firszt, Grzegorz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Cammino di maturazione spirituale e ruolo dei „desideri grandi”. Riferimenti a s. Teresa di Gesù Bambino
Florek, Tadeusz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
W niniejszym artykule autor zajął się drogą wzrastania duchowego oraz rolą pragnień, a w szczególności tych „wielkich pragnień”, które są darem Boga dla człowieka. „Wielkie pragnienia” rozpoznane przez człowieka i świadomie przez niego przyjęte przemieniają jego osobowość, a co więcej, jego ludzka miłość ma coraz pełniejszy udział w miłości samego Boga. W artykule odwołuje się do przykładu św. Teresy od Dzieciątka Jezusa, która w swoim życiu uświadomiła sobie i przyjęła wszystkie pragnienia, a wśród nich potrafiła rozpoznać te „wielkie” i dać im pierwszeństwo. Artykuł składa się z czterech części. W pierwszej części jest mowa o naturze samego pragnienia, a w szczególności o „wielkich pragnieniach” i ich roli w duchowym rozwoju człowieka. Pragnienia pochodzą z różnych poziomów naszej natury: fizycznego, psychicznego i duchowego. Mogą pojawiać się pragnienia emocjonalne i racjonalne, a więc mogą motywować do tego, co „ważne tylko dla mnie”, albo do tego, co „ważne samo w sobie”. W drugiej części przedstawiono dialektyczne oddziaływanie pojawiające się między pragnieniami wielkimi a pragnieniami naturalnymi, między „ja” idealnym oraz „ja” aktualnym, między tym, kim człowiek jest, a tym, kim chce się stawać. Uświadomienie sobie i przyjęcie „wielkich pragnień” nie uwalnia człowieka od cierpienia, napięcia, które nieustannie jest obecne na drodze rozwoju życia duchowego. Dążenie do tego, czego chce Bóg w swoich pragnieniach, domaga się od człowieka ofiary. Jest to jednak ofiara świadoma, motywowana miłością, daleka od skupiania się na tym, co ważne tylko dla danej osoby; taka ofiara uwalnia od woluntaryzmu, który zabija „wielkie pragnienia”. W trzeciej części zarysowane zostało pojęcie dojrzałości według tzw. trzech wymiarów, które ukierunkowują człowieka. W pierwszym wymiarze do życia w cnocie, do świadomego wybierania większego dobra. W drugim – do podejmowania wysiłku, aby pomimo wpływu pragnień nieuświadomionych wybierać dobro realne. W trzecim wymiarze mowa jest o normalności, zdrowiu psychicznym, gdyż tylko człowiek, który jest wystarczająco wolny, dojrzały, może rozpoznać w sobie wielkie pragnienia i dać pierwszeństwo wartościom teocentrycznym, aby stawać się coraz bardziej darem dla innych. Część czwarta i ostatnia poświęcona została rozwojowi duchowemu św. Teresy i podjęciu przez nią „wielkich pragnień”, które doprowadziły ją do całkowitego daru z siebie, jak też przemieniły jej osobowość. Owa przemiana dokonała się poprzez rozpoznanie i przyjęcie „wielkich pragnień” oraz ich obiektywizację i stopniowe uwewnętrznienie tego, co zesłał Bóg. Autor opisuje także przemianę jej motywacji od egocentrycznej do teocentrycznej, która dokonała się poprzez nawrócenie intelektualne, moralne i religijne. Dzięki tej przemianie duchowej stała się zdolna do całkowitej ofiary dla Boga i ludzi, stając się miłością w sercu Kościoła.
Duchowo-mistyczny komentarz do cyklu Elizeusza (1 Krl 19, 19 – 2 Krl 13, 21)
Zawada, Marian (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Poezja polska jako sprzymierzeniec życia duchowego człowieka w epoce postmodernizmu
Kucharski, Bartłomiej Józef (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Ideał życia w nowicjacie w świetle siedemnastowiecznego „Zwyczajnika polskiej prowincji Karmelitów Bosych”
Smagacz, Arkadiusz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Znaczenie błogosławionej Elżbiety od Trójcy Świętej dla duchowości laikatu
Zyzak, Wojciech (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Duchowy wymiar dźwięku. Teologiczna refleksja na temat relacji pomiędzy środowiskiem akustycznym człowieka a jego chrześcijańskim życiem duchowym
Matulewicz, Elżbieta (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
La honra según santa Teresa de Jesús
Nawojowski, Jerzy (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Artykuł jest próbą analizy pojęcia honoru i jego złożonej problematyki w rozumieniu św. Teresy od Jezusa. Na podstawie jej pism podjęta zostaje również próba oceny wpływu tego socjologicznego zjawiska występującego w XVI-wiecznej społeczności Półwyspu Iberyjskiego na życie duchowe Mistyczki z Awili. W pierwszej części opracowanie ujmuje syntetycznie problematykę społeczną interesującego nas zjawiska i w telegraficznym skrócie przedstawia dotychczas dokonane studia tematyczne, przede wszystkim teologów i historyków duchowości. W drugiej części autor analizuje trzy wybrane zagadnienia z zakresu doktryny terezjańskiej, w których problematyka honoru, a szczególnie jego karykatur społecznych, jest wyraziście obecna. Sposób, w jaki Teresa z Awili ujmuje zagadnienia miłości, pokory i dóbr doczesnych, pozornie odległych tematycznie elementów jej nauczania, okazały się być w pewnym stopniu odpowiedzią na wypaczone pojęcie honoru tak silnie warunkujące społeczność, w której żyła. Właściwa samoocena i stosunek do bliźniego, pokora, która polega na „chodzeniu w prawdzie” i szczerym poznawaniu siebie oraz na właściwej postawie wobec dóbr materialnych, to elementy terezjańskiej dynamiki honoru. Artykuł, z racji swej natury, ogranicza się jedynie do trzech wybranych zagadnień. Nie wyczerpują one całościowego określenia zależności między skostniałymi strukturami społecznymi a życiem duchowym św. Teresy, co domagałoby się szerszego opracowania.
Obowiązek pójścia za powołaniem zakonnym
Gogola, Jerzy Wiesław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)

Przeglądaj

Przeglądaj Itinera Spiritualia wg Data wydania