Itinera Spiritualia

Stały URI zbioruhttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29314

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 75

Aktualność postaw patriotycznych św. Rafała Kalinowskiego
Fudala, Stanisław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
Cammino di maturazione spirituale e ruolo dei „desideri grandi”. Riferimenti a s. Teresa di Gesù Bambino
Florek, Tadeusz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
W niniejszym artykule autor zajął się drogą wzrastania duchowego oraz rolą pragnień, a w szczególności tych „wielkich pragnień”, które są darem Boga dla człowieka. „Wielkie pragnienia” rozpoznane przez człowieka i świadomie przez niego przyjęte przemieniają jego osobowość, a co więcej, jego ludzka miłość ma coraz pełniejszy udział w miłości samego Boga. W artykule odwołuje się do przykładu św. Teresy od Dzieciątka Jezusa, która w swoim życiu uświadomiła sobie i przyjęła wszystkie pragnienia, a wśród nich potrafiła rozpoznać te „wielkie” i dać im pierwszeństwo. Artykuł składa się z czterech części. W pierwszej części jest mowa o naturze samego pragnienia, a w szczególności o „wielkich pragnieniach” i ich roli w duchowym rozwoju człowieka. Pragnienia pochodzą z różnych poziomów naszej natury: fizycznego, psychicznego i duchowego. Mogą pojawiać się pragnienia emocjonalne i racjonalne, a więc mogą motywować do tego, co „ważne tylko dla mnie”, albo do tego, co „ważne samo w sobie”. W drugiej części przedstawiono dialektyczne oddziaływanie pojawiające się między pragnieniami wielkimi a pragnieniami naturalnymi, między „ja” idealnym oraz „ja” aktualnym, między tym, kim człowiek jest, a tym, kim chce się stawać. Uświadomienie sobie i przyjęcie „wielkich pragnień” nie uwalnia człowieka od cierpienia, napięcia, które nieustannie jest obecne na drodze rozwoju życia duchowego. Dążenie do tego, czego chce Bóg w swoich pragnieniach, domaga się od człowieka ofiary. Jest to jednak ofiara świadoma, motywowana miłością, daleka od skupiania się na tym, co ważne tylko dla danej osoby; taka ofiara uwalnia od woluntaryzmu, który zabija „wielkie pragnienia”. W trzeciej części zarysowane zostało pojęcie dojrzałości według tzw. trzech wymiarów, które ukierunkowują człowieka. W pierwszym wymiarze do życia w cnocie, do świadomego wybierania większego dobra. W drugim – do podejmowania wysiłku, aby pomimo wpływu pragnień nieuświadomionych wybierać dobro realne. W trzecim wymiarze mowa jest o normalności, zdrowiu psychicznym, gdyż tylko człowiek, który jest wystarczająco wolny, dojrzały, może rozpoznać w sobie wielkie pragnienia i dać pierwszeństwo wartościom teocentrycznym, aby stawać się coraz bardziej darem dla innych. Część czwarta i ostatnia poświęcona została rozwojowi duchowemu św. Teresy i podjęciu przez nią „wielkich pragnień”, które doprowadziły ją do całkowitego daru z siebie, jak też przemieniły jej osobowość. Owa przemiana dokonała się poprzez rozpoznanie i przyjęcie „wielkich pragnień” oraz ich obiektywizację i stopniowe uwewnętrznienie tego, co zesłał Bóg. Autor opisuje także przemianę jej motywacji od egocentrycznej do teocentrycznej, która dokonała się poprzez nawrócenie intelektualne, moralne i religijne. Dzięki tej przemianie duchowej stała się zdolna do całkowitej ofiary dla Boga i ludzi, stając się miłością w sercu Kościoła.
Carmelite Spirituality in the Contemporary World
Maliakkal, Varghese (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2015)
We współczesnym świecie mówienie o duchowości i praktykowanie jej stało się bardzo powszechne. Nawet w biznesie i w systemie opieki zdrowotnej istnieje coraz większe zainteresowanie duchowością. Jednak bardzo często okrojone i pragmatyczne rozumienie duchowości degraduje ją do techniki dobrego samopoczucia. W dzisiejszym świecie konkurencji i technologii, cnoty intelektualne są zredukowane do wiedzy praktycznej na temat, jak zwiększyć produkcję, a wola stała się maszyną, która pożąda dalszego rozwoju produkcji i konsumpcji. Gdy intelekt jest ukierunkowany na „wiedzieć jak”, człowiek jest w stanie kontrolować wiele przestrzeni życia oraz czuje się pewny i dobrze osadzony. Tymczasem duchowość karmelitańska opiera się na praktyce cnót teologalnych, które wiodą przez niewiedzę w ciemnościach wiary, przez pustkę posiadania w nadziei, przez brak przywiązania do wszystkiego, co nie jest Bogiem, w miłości. Życie oparte na tych cnotach zostaje jakby wytrącone z równowagi i niepewne, ale jednocześnie otwiera człowieka na tajemnicę, która nie jest obca współczesnemu światu, w którym nawet nauka utraciła swój charakter absolutny.
Christof Betschart OCD, Unwiederholbares Gottessiegel. Personale Individualität nach Edith Stein, Basel 2013, stron XII + 378
Machnacz, Jerzy (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
Ciało, krew i duch w Eucharystii
Seweryn, Tomasz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2011)
Człowiek stworzony do odpoczynku i do pracy
Piekarz, Danuta (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2012)
Czy można mówić o duchowości kerygmatycznej?
Miczyński, Jan Krzysztof (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2013)
Der gegenwartige Prozess der Marginalisierung Gottes und der Sinngehalt des chalkedonischen Dogmas (451). Der Beitrag Walter Kaspers zur Zivilisation der Liebe
Kasperek, Łukasz Krzysztof (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2010)
W niniejszym artykule omówiono najpierw przyczyny nowożytnych procesów autonomizacji, następnie skutki marginalizacji idei Boga i aktualne wyzwania, w końcu znaczenie zbawcze Jezusa Chrystusa w relacji do człowieka w świetle dogmatu chalcedońskiego. Refleksje oparto na teologicznym dorobku kard. Waltera Kaspera, wybitnego dogmatyka z Tybingi, przewodniczącego Papieskiej Rady Popierania Jedności Chrześcijan. Nakreślona synteza unaocznia, że zsekularyzowana cywilizacja zachodnia –która oddala się od korzeni biblijnych i chrześcijańskich i eliminuje wartości chrześcijańskie z życia publicznego – nie jest w stanie zagwarantować ochrony godności człowieka według swoich założeń. Próby zbudowania cywilizacji prawdziwie ludzkiej w oparciu o zasady demokracji i prawo stanowione – lecz lekceważące przy tym Boga – rodzą, jak się okazuje, nowe formy zagrożenia i zniewolenia dla człowieka. Walter Kasper, pragnąc wyjść naprzeciw współczesnym wyzwaniom i wnieść swój wkład w budowanie świata bardziej ludzkiego, podejmuje szlachetne idee godności i wolności, zawarte w nowożytnym humanizmie, wchodzi z nim w dialog, sankcjonuje jego ukryte chrześcijańskie bogactwo, poddaje krytyce jego niechrześcijańskie konsekwencje i integruje z chrześcijańską wizją świata. Wychodząc z założenia, że człowiek ze swej natury jest istotą otwartą na nieskończoność, ukazuje mu wzniosłe powołanie do przyjaźni i komunii z Bogiem jako jedynie adekwatną odpowiedź na jego pragnienia. Najgłębsze uzasadnienie swoich przesłanek znajduje on w twórczej interpretacji definicji chrystologicznej Soboru Chalcedońskiego. W oparciu o jego nauczanie, rozszerzone o interpretację doświadczenia unikatowej relacji Jezusa do Ojca, wykazuje, że – zgodnie z tym, co dokonało się w Jezusie Chrystusie, doskonałym człowieku – zjednoczenie człowieka z Bogiem nie niszczy w nim niczego, co ludzkie, lecz je zabezpiecza i rozwija. W ten sposób broni wielkości powołania człowieka i zapewnia mu ostateczny fundament teologiczny. Taka chrystologia daje podstawy do opisu realizacji misterium Chrystusa w życiu chrześcijanina i Kościoła oraz stanowi punkt wyjścia do refleksji na temat zaangażowania chrześcijan w świecie i budowania duchowości komunii. Są to tematy, które – nie przekreślając wartości życia czysto kontemplacyjnego – ukazują, że sens bycia chrześcijaninem zawiera się nie w ucieczce od świata, lecz w zaangażowaniu w jego przemianę. Z kolei teologia duchowości, łącząca doświadczenie z doktryną, może być dla teologii systematycznej swoistą transfuzją krwi i nadać jej duchowy smak. Chrystologia Waltera Kaspera nie jest więc spekulacją bez znaczenia dla dzisiejszych chrześcijan i współczesnej Europy, która nadal poszukuje swego oblicza duchowego. Jest bowiem cennym przyczynkiem na rzecz świata bardziej ludzkiego i cywilizacji miłości. Przyjęcie przesłania, jakie wynika z tych refleksji, leży w interesie współczesnych społeczeństw europejskich.
Dinamica dell’amore secondo san Giovanni della Croce
Ruszała, Andrzej (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2011)
Powołanie człowieka do miłości jest najbardziej fundamentalnym i najgłębszym powołaniem, od realizacji którego zależy wszystko w jego życiu: poczucie sensu, szczęście i pełnia życia. Artykuł przedstawia dynamikę miłości w życiu człowieka, która – w ujęciu św. Jana od Krzyża – jest dynamiką historii zbawienia, dokonującej się w człowieku i przeżywanej przez niego na co dzień. Przeanalizowane zostały najważniejsze momenty tej zbawczej dynamiki miłości, odczytywane przez Doktora mistycznego zawsze w kluczu personalistycznym. Źródłem miłości i jej rozwoju jest Boża inicjatywa i Boży plan miłości wobec człowieka. Fakt grzechu jest odrzuceniem ze strony człowieka miłości Boga, które rodzi konkretne, negatywne konsekwencje w życiu duchowym. Kolejnym etapem historii miłości jest objawienie Bożej miłości w tajemnicy odkupienia, dokonanego przez Chrystusa oraz odpowiedź człowieka na tę miłość i współpraca z nią. We współpracy tej można wyróżnić aspekt czynny, przedstawiony jako miłosne poszukiwanie Boga przez człowieka i bierny – jako miłosne poszukiwanie człowieka przez Boga. W ten sposób, w kluczu miłości można zrozumieć najgłębszą istotę charakterystycznych dla Doktora karmelitańskiego pojęć nocy ciemnej i oczyszczeń, zarówno w ich aspekcie czynnym, jak i biernym. W końcu przedstawione zostały najważniejsze cechy, charakteryzujące pełnię miłości człowieka doskonale oczyszczonego i zjednoczonego z Bogiem.
Doświadczenie Boga żywego u św. Jana od Krzyża
Martínez González, Emilio José (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2010)
Duchowa wartość terezjańskiego pięćsetlecia
Martínez González, Emilio José; Fernández Frontela, Luis Javier (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2015)
Duchowe aspekty Kodeksu Prawa Kanonicznego
Wilkowski, Rafał Aleksander (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
Duchowo-mistyczny komentarz do cyklu Elizeusza (1 Krl 19, 19 – 2 Krl 13, 21)
Zawada, Marian (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Duchowość a świat. Wyzwanie zawarte w myśli Romano Guardiniego
Strzyż, Łukasz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
Duchowy wymiar dźwięku. Teologiczna refleksja na temat relacji pomiędzy środowiskiem akustycznym człowieka a jego chrześcijańskim życiem duchowym
Matulewicz, Elżbieta (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2009)
Edith Stein und Teresa von Avila – der Einfluss der hl. Teresa von Avila auf Edith Stein in ihrer Suche nach der Wahrheit
Florek, Zdzisław (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2008)
Artykuł przedstawia wpływ św. Teresy od Jezusa na kształtowanie się życia i obrazu Boga u św. Edyty Stein, która to wybrała Kościół katolicki i wstąpiła do zakonu karmelitańskiego dzięki lekturze dzieł św. Teresy od Jezusa. W pierwszej części opracowania została przedstawiona droga Edyty Stein do poznania Teresy z Awili. Edyta Stein poznaje Teresę od Jezusa w 1921 r. poprzez lekturę jej Księgi życia. Edyta dostrzega w Teresie obraz kobiety jako człowieka prawowiernego, szukającego prawdy o Bogu i sobie, ale przede wszystkim człowieka modlitwy wewnętrznej, przyjacielskiej rozmowy z Bogiem. W następnej części artykułu ukazana jest interpretacja drogi modlitwy św. Teresy od Jezusa przez Edytę Stein w jej pismach o Teresie z Awili. W analizie modlitwy okazuje się Edyta Stein wierną interpretatorką i naśladowczynią Teresy od Jezusa. Modlitwę definiuje jako spotkanie duszy z Bogiem, który jest miłością. Człowiek odpowiada na tę miłość swoim życiem i słowami. Ostatnia część zajmuje się recepcją Twierdzy wewnętrznej w pismach Edyty Stein. To dzieło św. Teresy stało się dla Edyty Stein okazją do postawienia pytań o „duchowość” człowieka niewierzącego i próbą odpowiedzi na nie w świetle ówczesnych nurtów filozoficznych. W podsumowaniu artykułu zwraca się uwagę, że Edyta Stein ukazuje św. Teresę jako kompetentnego pedagoga modlitwy, którego wpływ nie ogranicza się tylko do zakonu czy Kościoła, ale w naszych czasach rozciąga się szerzej. Przy takim spojrzeniu Edyta Stein reprezentuje uniwersalny obraz duchowości, która jest otwarta na każdego człowieka, a w przedstawieniu dzieł Teresy z Awili okazuje się jej doskonałą uczennicą, interpretatorką i znawczynią.
Edyta Stein – św. Teresa Benedykta od Krzyża. Recepcja życia i myśli w Polsce
Machnacz, Jerzy (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
Élisabeth de Dijon, disciple de Jésus
Michel, Christian-Marie (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2012)
Autor zarysowuje w swych rozważaniach koncepcję chrystologii zawartej w korespondencji bł. Elżbiety od Trójcy Świętej, prowadzonej z Karmelu, i skupia się na trzech zagadnieniach. Pierwszym jest wypowiadanie imienia Jezus. Dla Elżbiety przedstawia się ono jako bogate w treść: najpierw pozwala jej ujrzeć istotne elementy konieczne do bycia uczniem Jezusa, a także odsłania inspiracje chrystologiczne młodej karmelitanki. Przede wszystkim ona sama jest uczennicą Jezusa, a reszta stanowi dopełnienie. Pozwala to także uchwycić ton chrystologii Elżbiety. Źródłem jej chrystologii jest bowiem akt wiary. Zatem wypowiadanie imienia Jezus to nie tyle akt pobożności, co akt kerygmatyczny, fundamentalny i inspirujący życiowy dynamizm ucznia Jezusa. Ten akt teologalny daje miejsce pewnym specyficznym strukturom chrystologicznym: doktrynalnej i praktycznej organizacji różnych pojęć. Drugie zagadnienie to pójście za Jezusem Mistrzem jako kontynuacja etapu wypowiadania imienia Jezus. Elżbieta jest uczennicą Jezusa w wierze teologalnej, gdzie niezastąpioną rolę pełni umysł. Najpierw umysł czerpie niejako z zewnątrz przez wsłuchiwanie się w Ewangelię i zdobywanie doświadczeń życiowych. To przyczynia się do stawania się uczniem Jezusa w tym sensie, że umożliwia przygotowanie miejsca elementom koniecznym, by podjąć i kontynuować drogę. Następnie umysł przyjmuje niejako od wewnątrz, bardziej poprzez doświadczenie bliskości emocjonalnej dzięki zajmowaniu miejsca „obok Mistrza”. W końcu zanurza się w rozmyślaniu, pogłębia, chociaż niekiedy nie odbywa się to bez walki. Odkrywając miłość, której właściwością jest dążenie do zjednoczenia z drugim, Elżbieta doświadcza ze zdumieniem, że spojrzenie, kiedy jest spojrzeniem Bożym, może doprowadzić do uzdrowienia. Uzyskuje zatem poprzez to pokój wewnętrzny, nasyca się nim i umacnia poprzez akt uniżenia, który czyni ją zdolną, by jeszcze lepiej rozumieć sercem. Ukrzyżowany i Zmartwychwstały pozwala jej pojąć „człowieka cierpiącego”. W końcu uwielbia Ojca w Synu, ponieważ jest ona „szczęściem Mistrza”. To właśnie czyni z miłującego prawdziwego ucznia i świadka. Trzecim zagadnieniem jest świadczenie o Chrystusie Mistrzu. Elżbieta jako uczennica Jezusa pojmuje to w porządku wiary i Bożego zamysłu zbawienia. Jeśli młodej karmelitance obce są abstrakcyjne przejawy świadectwa, to dlatego, że przedkłada ona nad nie formę bardziej konkretną. Dla niej wszystko to, co się z tym wiąże, jeśli chodzi o aspekt praktyczny, ogniskuje się w pojęciu Kyrios. Kwestia bycia uczniem Jezusa stanowi wprowadzenie w chrystologię bł. Elżbiety z Dijon, chociaż w niniejszym opracowaniu wiele aspektów zostało tylko zasygnalizowanych. Artykuł ten jest więc zachętą do podjęcia dalszych studiów.
Eucharystia w życiu kapłana. Na podstawie wybranych wypowiedzi błogosławionego Jana Pawła II
Wider, Dominik Eugeniusz (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2012)
Historia krakowskiego duszpasterstwa akademickiego „Karmel” w latach 1963–2003. Wybrane zagadnienia
Sędłak, Marlena (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2015)

Przeglądaj

Przeglądaj Itinera Spiritualia wg Tytuł