Roczniki Teologiczne, 2001-2002, T. 48-49, z. 7

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/9406

Przeglądaj

Przeglądaj Roczniki Teologiczne, 2001-2002, T. 48-49, z. 7 wg Data wydania

Przejdź do miejsca w indeksie
Teraz wyświetlane 1 - 20 z 28
  • Miniatura
    Pozycja
    Działalność naukowa Instytutu Ekumenicznego KUL w 2000 roku
    Koza, Stanisław Józef (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    „Ku europejskiej wspólnocie ducha – ekumeniczna odpowiedzialność u progu trzeciego tysiąclecia”. Międzynarodowe sympozjum Instytutu Ekumenicznego KUL Lublin, 30 listopada 2000 r.
    Leśniewski, Krzysztof; Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Christ’s Kenosis and Ecclesiology
    Hryniewicz, Wacław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
    Pomimo widocznego kryzysu, jaki przeżywa dzisiaj podzielony Kościół, chrześcijanie wierzą, że Bóg jest większy od ludzkich słabości. Najpełniej tę moc pokazał dramat Krzyża zakończony Zmartwychwstaniem. Czy chrześcijaństwo umie jednak z tego wydarzenia czerpać siłę i nadzieję dla przezwyciężenia wszelkich trudności? W swoim artykule prof. Wacław Hryniewicz OMI proponuje wizję Kościoła bardziej uwrażliwionego na kenotyczny i paschalny wymiar chrześcijaństwa, pokazuje także, jakie znaczenie taka wrażliwość może mieć dla jedności chrześcijan i przezwyciężenia kryzysu ekumenicznego. Wśród proponowanych postulatów Autor akcentuje przede wszystkim zmianę sposobu myślenia, dla którego może być pomocne głębsze przeżycie i uwzględnienie paschalnego paradygmatu przezwyciężania trudności poprzez rezygnację z dominacji. Rozważania koncentrują się wokół następujących tematów: I. W POSZUKIWANIU PASCHALNEGO PARADYGMATU. Cisza Wielkiej Soboty może służyć jako wzorcowy symbol każdej ludzkiej beznadziejności. Jest to trudna lekcja zdobywania wewnętrznej wolności przez uświadomienie, że pod milczeniem Wielkiej Soboty kryje się wydarzenie zstąpienia do piekieł Chrystusa, próbującego przyciągnąć i przemienić chorą ludzką wolność. Niewidzialny i pozornie nieobecny Bóg działa i uczy poprzez ciemności kryzysów. Można to również zastosować do życia podzielonych Kościołów, dążących do zgody i jedności. II. BOSKA KENOZA I LUDZKA WOLNOŚĆ. Autor zwraca uwagę na sposób, jaki Bóg wybiera, aby dotrzeć do człowieka. Nie ma to nic wspólnego z jakimkolwiek naciskiem, siłą czy nakazem. Bóg zostawia przestrzeń dla ludzkiej wolności, zapraszając do odpowiedzi i współpracy. Autor wskazuje na fakt, że zbawienie dokonało się w poniżeniu, słabości, miłości i oddaniu. Wyzwalająca miłość Boga jest miłością samo-ogołacającą się. W przeniesieniu na problemy ekumeniczne – kenoza rozumiana jako bezinteresowność, samoograniczenie i zaufanie jest osądem konfesyjnych egoizmów i koncentracji na sobie. Wszyscy należymy do Chrystusa, który umniejszył samego siebie; stąd kenoza jest imperatywem dla Jego Kościoła. III. POWRÓT DO KENOZY – TO NAGLĄCA POTRZEBA. Każdy rodzaj dominacji jest obcy duchowi Ewangelii. Teza, że w naszych Kościołach ciągle żyje duch sporu uczniów, który jest większy między nimi, nie potrzebuje poparcia. Wystarczy przypomnieć o wadze, jaką mają w dialogach ekumenicznych takie zagadnienia jak prymat, autorytet, struktury synodalne czy relacje między Kościołami. Chociaż są to kwestie, które trudno ominąć, Autor zwraca uwagę, że inne sformułowanie doktryny lub zmiana struktur mogą być opóźniane w nieskończoność. Nadzieja budzi uczucie odpowiedzialności i potrzeby ponaglenia procesu wzajemnego nawrócenia Kościołów. Jedność kosztuje i każda strona musi być gotowa do poświęcenia. Lubelski ekumenista podkreśla, że gotowość do samoograniczenia musi iść w parze z odwagą. Bez odważnej wizji kenotyczna eklezjologia pozostanie tylko słowną deklaracją. IV W WIĘZACH DOKTRYN. Nawrócenie się Kościołów ku sobie jest tym trudniejsze, że istnieje pewien rodzaj eklezjologicznej niewoli doktryny. Jesteśmy więźniami naszych dogmatów, teologii, konfesyjnych różnic i rozbieżności. Autor przywołuje ciekawą interpretację przypowieści o dobrym Samarytaninie, dokonaną przez bpa Z. Trandę. Przechodzący kapłan i lewita minęli potrzebującego nie tyle z niewrażliwości na cierpienie, ale stawali, być może, wobec dylematu sumienia – pomóc znaczyło stać się nieczystym i niezdolnym do służby świątynnej. Takie spojrzenie pokazuje opozycję Chrystusa wobec więzów doktryny i reguł. Prof. Hryniewicz w tej sytuacji postuluje za Danielem Osfaldem Rufeisenem odnalezienie i powrót do hebrajskich korzeni religii, gdzie wiara jest przede wszystkim zaufaniem Bogu, przylgnięciem do Niego. Judeo-chrześcijański Kościół św. Jakuba proponuje nowe możliwości dla ekumenizmu. Zamiast akcentować ważność doktryny więcej uwagi należałoby poświęcić biblijnej koncepcji wiary i prawdy, jaka pozwala na pluralizm interpretacji. V POTRZEBA DOKTRYNALNEGO OCZYSZCZENIA. Chrześcijaństwo odeszło od doksologicznego rozumienia dogmatu starożytnego Kościoła i stało się zbyt doktrynerskie, co niejednokrotnie prowadziło do błędnych postaw opartych na teologicznej doktrynie. Proces oczyszczenia i nawrócenia, któremu Kościół rzymskokatolicki tak chętnie się obecnie poddaje, pozostaje na razie tylko na poziomie etyki. Chociaż należy dostrzec wartość tego kroku, jednakże dla ekumenizmu to za mało. Potrzebna jest samokrytyka i oczyszczenie także na poziomie doktryny, w czym nieocenioną rolę może mieć idea hierarchii prawd. Autor dotyka także kwestii hierarchii soborów i orzeczeń soborowych, a w tym problemu Synodu Focjańskiego, który przez przeszło dwa stulecia uznawany był za sobór ekumeniczny. Jego uznanie nie tylko pomogłoby rozwiązać problem Filioque w lepszej atmosferze, ale przypomniałoby cenne intuicje, jakie znajdują się w orzeczeniach tego synodu dotyczących różnic w tradycji, zwyczajach i praktyce Kościołów. VI. ETOS KENOZY I PROBLEM POWSZECHNEGO PRYMATU. Jednym z często obecnie padających postulatów jest budowanie jedności przez odwołanie się do dorobku pierwszych siedmiu soborów powszechnych. Powrót do tradycji Pierwszego Tysiąclecia nie jest jednak panaceum zdolnym rozwiązać wszystkie problemy. Ekumenizm potrzebuje nowych form sprawowania prymatu papieża, a szansa ich znalezienia pojawi się wtedy, gdy dawne i obecne formy zostaną ocenione jako nieadekwatne. Kenoza oznacza tu reformę strukturalną papiestwa. Prof. Hryniewicz jako jedno z możliwych rozwiązań proponuje rozwinięcie struktury patriarchatów, gdzie przy znacznej autonomii Kościołów lokalnych, prymat byłby rozumiany jako diakonia dla jedności Kościołów. VII. JAK PRZEZWYCIĘŻYĆ HERMENEUTYKĘ PODEJRZLIWOŚCI? Pierwszy krok na drodze do przezwyciężania podziałów – to przestać podejrzewać innych o ciągłe błądzenie i wypaczanie doktryny chrześcijańskiej. Nagląca staje się potrzeba rozwinięcia hermeneutyki zaufania. Ekumenizm jest sprawą pewności co do tego, że Chrystus i Duch Święty działają również w innych Kościołach. Podział pozostaje tylko na powierzchni życia Kościoła, nie sięga wewnętrznej, ontologicznej głębi jego tajemnicy. Uznanie innych Kościołów za siostrzane jest również niezbędne w ewangelizacji – blisko z ekumenizmem związanej. Ewangelizacja nie rozumiana w szerszej perspektywie Królestwa Bożego i prowadzona w atmosferze współzawodnictwa jest nieuczciwością. VIII. EKUMENICZNA APORETYKA I PASCHALNA DUCHOWOŚĆ NADZIEI. Aporia to sytuacja bez wyjścia, ale nie beznadziejna. W życiu chrześcijan, szczególnie zaangażowanych ekumenicznie, poczucie bezsilności jest codziennym doświadczeniem. Z drugiej strony zostaje ufność Bogu i wiara w moc Chrystusa i Jego Ducha. Autor proponuje trudny paschalny optymizm, etos współodczuwania i solidarności, jak również ekumenizm serca, którego najlepszymi nauczycielami są mistycy. Prof. W Hryniewicz kończy swoje refleksje nadzieją, że pomimo taktyki i dyplomacji, których w naszych Kościołach ciągle jest zbyt wiele, przynajmniej największe podziały zostaną w końcu przezwyciężone. Pomimo widocznego kryzysu, jaki przeżywa dzisiaj podzielony Kościół, chrześcijanie wierzą, że Bóg jest większy od ludzkich słabości. Najpełniej tę moc pokazał dramat Krzyża zakończony Zmartwychwstaniem. Czy chrześcijaństwo umie jednak z tego wydarzenia czerpać siłę i nadzieję dla przezwyciężenia wszelkich trudności? W swoim artykule prof. Wacław Hryniewicz OMI proponuje wizję Kościoła bardziej uwrażliwionego na kenotyczny i paschalny wymiar chrześcijaństwa, pokazuje także, jakie znaczenie taka wrażliwość może mieć dla jedności chrześcijan i przezwyciężenia kryzysu ekumenicznego. Wśród proponowanych postulatów Autor akcentuje przede wszystkim zmianę sposobu myślenia, dla którego może być pomocne głębsze przeżycie i uwzględnienie paschalnego paradygmatu przezwyciężania trudności poprzez rezygnację z dominacji. Rozważania koncentrują się wokół następujących tematów: I. W POSZUKIWANIU PASCHALNEGO PARADYGMATU. Cisza Wielkiej Soboty może służyć jako wzorcowy symbol każdej ludzkiej beznadziejności. Jest to trudna lekcja zdobywania wewnętrznej wolności przez uświadomienie, że pod milczeniem Wielkiej Soboty kryje się wydarzenie zstąpienia do piekieł Chrystusa, próbującego przyciągnąć i przemienić chorą ludzką wolność. Niewidzialny i pozornie nieobecny Bóg działa i uczy poprzez ciemności kryzysów. Można to również zastosować do życia podzielonych Kościołów, dążących do zgody i jedności. II. BOSKA KENOZA I LUDZKA WOLNOŚĆ. Autor zwraca uwagę na sposób, jaki Bóg wybiera, aby dotrzeć do człowieka. Nie ma to nic wspólnego z jakimkolwiek naciskiem, siłą czy nakazem. Bóg zostawia przestrzeń dla ludzkiej wolności, zapraszając do odpowiedzi i współpracy. Autor wskazuje na fakt, że zbawienie dokonało się w poniżeniu, słabości, miłości i oddaniu. Wyzwalająca miłość Boga jest miłością samo-ogołacającą się. W przeniesieniu na problemy ekumeniczne – kenoza rozumiana jako bezinteresowność, samoograniczenie i zaufanie jest osądem konfesyjnych egoizmów i koncentracji na sobie. Wszyscy należymy do Chrystusa, który umniejszył samego siebie; stąd kenoza jest imperatywem dla Jego Kościoła. III. POWRÓT DO KENOZY – TO NAGLĄCA POTRZEBA. Każdy rodzaj dominacji jest obcy duchowi Ewangelii. Teza, że w naszych Kościołach ciągle żyje duch sporu uczniów, który jest większy między nimi, nie potrzebuje poparcia. Wystarczy przypomnieć o wadze, jaką mają w dialogach ekumenicznych takie zagadnienia jak prymat, autorytet, struktury synodalne czy relacje między Kościołami. Chociaż są to kwestie, które trudno ominąć, Autor zwraca uwagę, że inne sformułowanie doktryny lub zmiana struktur mogą być opóźniane w nieskończoność. Nadzieja budzi uczucie odpowiedzialności i potrzeby ponaglenia procesu wzajemnego nawrócenia Kościołów. Jedność kosztuje i każda strona musi być gotowa do poświęcenia. Lubelski ekumenista podkreśla, że gotowość do samoograniczenia musi iść w parze z odwagą. Bez odważnej wizji kenotyczna eklezjologia pozostanie tylko słowną deklaracją. IV W WIĘZACH DOKTRYN. Nawrócenie się Kościołów ku sobie jest tym trudniejsze, że istnieje pewien rodzaj eklezjologicznej niewoli doktryny. Jesteśmy więźniami naszych dogmatów, teologii, konfesyjnych różnic i rozbieżności. Autor przywołuje ciekawą interpretację przypowieści o dobrym Samarytaninie, dokonaną przez bpa Z. Trandę. Przechodzący kapłan i lewita minęli potrzebującego nie tyle z niewrażliwości na cierpienie, ale stawali, być może, wobec dylematu sumienia – pomóc znaczyło stać się nieczystym i niezdolnym do służby świątynnej. Takie spojrzenie pokazuje opozycję Chrystusa wobec więzów doktryny i reguł. Prof. Hryniewicz w tej sytuacji postuluje za Danielem Osfaldem Rufeisenem odnalezienie i powrót do hebrajskich korzeni religii, gdzie wiara jest przede wszystkim zaufaniem Bogu, przylgnięciem do Niego. Judeo-chrześcijański Kościół św. Jakuba proponuje nowe możliwości dla ekumenizmu. Zamiast akcentować ważność doktryny więcej uwagi należałoby poświęcić biblijnej koncepcji wiary i prawdy, jaka pozwala na pluralizm interpretacji. V POTRZEBA DOKTRYNALNEGO OCZYSZCZENIA. Chrześcijaństwo odeszło od doksologicznego rozumienia dogmatu starożytnego Kościoła i stało się zbyt doktrynerskie, co niejednokrotnie prowadziło do błędnych postaw opartych na teologicznej doktrynie. Proces oczyszczenia i nawrócenia, któremu Kościół rzymskokatolicki tak chętnie się obecnie poddaje, pozostaje na razie tylko na poziomie etyki. Chociaż należy dostrzec wartość tego kroku, jednakże dla ekumenizmu to za mało. Potrzebna jest samokrytyka i oczyszczenie także na poziomie doktryny, w czym nieocenioną rolę może mieć idea hierarchii prawd. Autor dotyka także kwestii hierarchii soborów i orzeczeń soborowych, a w tym problemu Synodu Focjańskiego, który przez przeszło dwa stulecia uznawany był za sobór ekumeniczny. Jego uznanie nie tylko pomogłoby rozwiązać problem Filioque w lepszej atmosferze, ale przypomniałoby cenne intuicje, jakie znajdują się w orzeczeniach tego synodu dotyczących różnic w tradycji, zwyczajach i praktyce Kościołów. VI. ETOS KENOZY I PROBLEM POWSZECHNEGO PRYMATU. Jednym z często obecnie padających postulatów jest budowanie jedności przez odwołanie się do dorobku pierwszych siedmiu soborów powszechnych. Powrót do tradycji Pierwszego Tysiąclecia nie jest jednak panaceum zdolnym rozwiązać wszystkie problemy. Ekumenizm potrzebuje nowych form sprawowania prymatu papieża, a szansa ich znalezienia pojawi się wtedy, gdy dawne i obecne formy zostaną ocenione jako nieadekwatne. Kenoza oznacza tu reformę strukturalną papiestwa. Prof. Hryniewicz jako jedno z możliwych rozwiązań proponuje rozwinięcie struktury patriarchatów, gdzie przy znacznej autonomii Kościołów lokalnych, prymat byłby rozumiany jako diakonia dla jedności Kościołów. VII. JAK PRZEZWYCIĘŻYĆ HERMENEUTYKĘ PODEJRZLIWOŚCI? Pierwszy krok na drodze do przezwyciężania podziałów – to przestać podejrzewać innych o ciągłe błądzenie i wypaczanie doktryny chrześcijańskiej. Nagląca staje się potrzeba rozwinięcia hermeneutyki zaufania. Ekumenizm jest sprawą pewności co do tego, że Chrystus i Duch Święty działają również w innych Kościołach. Podział pozostaje tylko na powierzchni życia Kościoła, nie sięga wewnętrznej, ontologicznej głębi jego tajemnicy. Uznanie innych Kościołów za siostrzane jest również niezbędne w ewangelizacji – blisko z ekumenizmem związanej. Ewangelizacja nie rozumiana w szerszej perspektywie Królestwa Bożego i prowadzona w atmosferze współzawodnictwa jest nieuczciwością. VIII. EKUMENICZNA APORETYKA I PASCHALNA DUCHOWOŚĆ NADZIEI. Aporia to sytuacja bez wyjścia, ale nie beznadziejna. W życiu chrześcijan, szczególnie zaangażowanych ekumenicznie, poczucie bezsilności jest codziennym doświadczeniem. Z drugiej strony zostaje ufność Bogu i wiara w moc Chrystusa i Jego Ducha. Autor proponuje trudny paschalny optymizm, etos współodczuwania i solidarności, jak również ekumenizm serca, którego najlepszymi nauczycielami są mistycy. Prof. W Hryniewicz kończy swoje refleksje nadzieją, że pomimo taktyki i dyplomacji, których w naszych Kościołach ciągle jest zbyt wiele, przynajmniej największe podziały zostaną w końcu przezwyciężone.
  • Miniatura
    Pozycja
    Teologia odnowy Kościoła lokalnego
    Górka, Leonard (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    The Mission of the Church at the Threshold Between Millennia: the Experience of the Orthodox Church in Romania
    Teoctist (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Ekumeniczna pielgrzymka Polaków i Niemców do Lwowa 15-21 września 2000 roku
    Gręś, Stanisław (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Orthodox and Catholics in Dialogue: the American Experience
    Roberson, Ronald G. (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
    Autor zarysowuje na wstępie północnoamerykański kontekst dialogów między Kościołami prawosławnymi i Kościołem katolickim. W Stanach Zjednoczonych żyje ponad 60 milionów katolików (23% ogółu ludności, tworzą największy samodzielny Kościół w USA). Istnieje 176 łacińskich diecezji oraz 15 eparchii katolików obrządków wschodnich. Prawosławni podzieleni są między wiele różnych jurysdykcji: część Kościołów zależna jest kanonicznie od Ekumenicznego Patriarchatu Konstantynopola, część od Patriarchatu Antiocheńskiego oraz od innych Patriarchatów. Rosyjski Kościół Prawosławny w USA ma status autokefalii, przyznany mu przez Moskwę w 1970 r. Łącznie prawosławnych chrześcijan jest około 6 milionów. Wszystkie kanoniczne Kościoły należą do Stałej Konferencji Kanonicznych Prawosławnych Biskupów Ameryki (SCOBA) Początki dialogu sięgają połowy lat pięćdziesiątych, kiedy to odbyły się pierwsze nieoficjalne, dyskretne rozmowy między teologami obu Kościołów. Oficjalny dialog teologiczny rozpoczął się 9 września 1965 r. z inicjatywy strony prawosławnej (SCOBA). W historii trwającego 35 lat dialogu można rozróżnić trzy etapy, z których każdy zaowocował licznymi dokumentami: PIERWSZY ETAP (1965-1980) – wypracowano kilka wspólnych uzgodnień, poruszających następujące tematy: Eucharystia (1969), małżeństwa mieszane (1971), szacunek dla życia (1974), natura Kościoła (1974), urząd duchowny (1976), zasada ekonomii (1976), refleksja nad agendą Soboru Kościoła Prawosławnego (1977), świętość małżeństwa (1978), formacja religijna dzieci w małżeństwach mieszanych (1980). DRUGI ETAP (1980-1990) – wiąże się ściśle z pracami rozpoczętego w 1980 r. dialogu katolicko-prawosławnego na forum światowym. Amerykanie wypracowywali dokumenty będące lokalną „odpowiedzią” na problemy poruszane przez komisję międzynarodową. Powstały następujące uzgodnienia: odpowiedź na dokument z Monachium (1983), deklaracja o apostolskości (1986), odpowiedź na dokument z Bari (1988), odpowiedź na dokument z Uusi Vaiamo (1989), deklaracja o soborowości i prymacie w Kościele (1989). Ogłoszono także odpowiedź na Dokument z Limy – BEM (1984) TRZECI ETAP – od 1990 dialog międzynarodowy znalazł się w impasie w związku ze sprawą uniatyzmu. Komisja amerykańska próbowała swoimi oświadczeniami (1990, 1992) łagodzić sytuację. W 1994 r. wydała starannie przygotowaną pozytywną odpowiedź na Dokument z Balamand. Następne lata to okres refleksji nad dotychczasowymi efektami dialogu oraz poszukiwania nowych dróg pojednania między Kościołami w związku z zaistniałymi problemami. W 1998 roku ukazało się oświadczenie popierające stanowisko tzw. Dokumentu z Aleppo, dotyczącego wspólnej daty świętowania Wielkanocy. W 1999 r. ukazał się „odważny” dokument Chrzest i ekonomia sakramentalna. W związku z narastającymi nastrojami antyekumenicznymi w obu Kościołach ostatni dokument, pt. Dzielić posługę pojednania, opublikowany w 35. rocznicę zapoczątkowania dialogu, podjął sprawę konieczności jego kontynuowania i wartości ekumenicznego świadectwa. Na zakończenie Autor odpowiada na pytanie, dlaczego w Ameryce Północnej dialog między Kościołami posuwa się do przodu mimo trwającego kryzysu na forum światowym. Wpływają na to następujące czynniki: – religia w USA nie jest tak silnie powiązana z przynależnością etniczną; jest bardziej osobistym wyborem; – stabilność członkostwa w komisji dialogującej; – oba Kościoły, pomimo dziesięciokrotnej przewagi liczebnej katolików, są mniejszościami w społeczeństwie, a ich członkowie wywodzą się głównie z emigrantów świeżej daty; – ruchy ludności wewnątrz Stanów i mnogość wzajemnych kontaktów między wiernymi (mieszane małżeństwa, edukacja dzieci w szkołach wyznaniowych itp.); – otwartość i odwaga katolickich i prawosławnych członków komisji, ze współprzewodniczącymi hierarchami na czele.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    Biskup Juraj Josip Strossmayer i Włodzimierz Sołowjow – słowiańscy prekursorzy ekumenizmu. W stulecie śmierci Włodzimierza Sołowjowa 1900-2000
    Górka, Leonard (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Ku ekumenii integralnej perspektywy dialogów religijnych w nowym tysiącleciu
    Kaim, Andrzej (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
    The new millennium, the new age and the new epoch – this is the time of reflection on the perspectives for Christian ecumenia. Experiences that we have gained directly from the relationship inside the family of Christian Churches, and from the spiritual dialogue with the Great Religions of the world (dialogue of life) are natural allies here. The dialogue between Christians, Judaism, and Islam occupies a significant place here. In medieval Europe a question was asked: what are for you the three religions – three “sisters” or three usurpers of the Revelation? This question unveils valuable layers of the primeval and common sensitivity, the layers which enrich ecumenical sensitivity and teach a new way of thinking. The interreligious dialogue started in Poland points out how we can, by means of the contemporary language, devoid of confessional closeness and with great success, bring from Abraham’s storeroom of religious wisdom “both the new and the old” (Mt 13:52).
  • Miniatura
    Pozycja
    Współpraca Instytutu Ekumenicznego KUL z zagranicą w 2000 roku
    Koza, Stanisław Józef; Leśniewski, Krzysztof (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Kościół jako wspólnota świętych
    Górka, Leonard (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    Eklezjologiczne poszukiwania Grupy Studyjnej Kościoła Kijowskiego
    Shaban, Ihor (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Apostolskość Kościoła w dialogu ekumenicznym z prawosławiem
    Koza, Stanisław Józef (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
    Świadectwo wartości ewangelicznych w kontekście systemu totalitarnego w Rumunii
    Teoktyst (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    Syndesmos i oikoumene
    Misijuk, Włodzimierz (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002)
    SYNDESMOS, the World Fellowship of Orthodox Youth is one of the most exciting and influential developments in Orthodoxy over the past fifty years. Founded initially in 1953 to foster contacts and promote co-operation among Orthodox youth movements in Western Europe, Greece and the Middle East, SYNDESMOS has grown into a fellowship of 126 youth organisations and theological schools in 42 countries around the world. In Greek, the word syndesmós means “bond of unity” The Fellowship enjoys the encouragement and blessing of all the local canonical Orthodox Churches and, today, it is recognised and supported by such international bodies as UNESCO, the European Union, the Council of Europe, the World Council of Churches, the World Wide Fund for Nature etc. While youth activities have always constituted the cornerstone of its programmes, SYNDESMOS has frequently spoke to and acted upon wider issues facing the Orthodox Church. Ecumenical involvement of SYNDESMOS stems from its very beginnings. The idea of establishment of a fellowship uniting Orthodox youth of all local Orthodox Churches occurred at a meeting of 28 young Orthodox people gathered for a Consultation at the Ecumenical Institute in Bossey, Switzerland, 1949. Youth Department of the newly established World Council of Churches offered its support in organising this meeting hoping it would lead to such a development. SYNDESMOS representatives had been invited to participate in various ecumenical gatherings and to co-operate in programmes run by ecumenical organisations. In many cases representatives of SYNDESMOS were understood to be representatives of Orthodox youth of all the local Orthodox Churches. In 1970s and 1980s, good working relationship has been established with ecumenical youth organisations – namely WCC Sub-Unit on Youth, WSCF Europe Region and EYCE as well as other ecumenical organisations like: WCC, CEC, MECC, Fellowship of St Alban and St Sergius, Philoxenia and Focolare. As discussion on ecumenism and ecumenical involvement of youth has always been included in programmes of SYNDESMOS General Assemblies, representatives of these organisations have been invited to participate in them. Moreover, SYNDESMOS has held and has been involved in organising several ecumenical youth events. In co-operation with the WCC Sub-Unit on Youth and WSCF Europe Region, a series of consultations regarding active involvement of Orthodox youth in ecumenical movement was held in Presov, Czechoslovakia 1988, Varska, Estonia 1994 and Chambesy, Switzerland 1995. Other joint ecumenical meetings took place in Syria 1981, Yugoslavia 1987, Greece and Bulgaria 1988. Important aspect of SYNDESMOS ecumenical involvement are publications. As a result of the series of consultations, a resource book on Orthodox Youth and Ecumenism has been edited by two former SYNDESMOS Secretaries-General who had been involved in their implementation. A series of reports from important meetings on Orthodox participation in the ecumenical movement has been published in co-operation with the WCC. SYNDESMOS has also initiated publication of a complete set of documents Towards Unity. Dialogue between the Orthodox Church and the Oriental Orthodox Churches. This book as well as seminars organised in Bishoy, Egypt 1992 and Duma, Lebanon 1997 reflect the Fellowship’s active involvement in the dialogue. Five Oriental Orthodox youth organisations (Coptic, Ethiopian and Malankara Syrian-Orthodox) and from Egypt, Ethiopia and India are members of SYNDESMOS and two Armenian Orthodox from Armenia and Lebanon have just applied for membership. Very significant and living testimonies of SYNDESMOS’ involvement in the ecumenical movement are leaders of the Fellowship. Names of its founders – Paul Evdokimov, John Meyendorff, Nikos Nissiotis, Alexander Schmemann – speak for themselves. Former SYNDESMOS officers, its Presidents and Secretaries-General – later on became renown Orthodox hierarchs, theologians and personalities actively involved in their local ecumenical institutions as well as regional, international and world-wide structures. Thus two recent Secretaries-General – Anu Talvivaara and Alexander Belopopsky – became officers of the WCC.