Analecta Cracoviensia, 1995, T. 27
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/7488
Przeglądaj
Przeglądaj Analecta Cracoviensia, 1995, T. 27 wg Temat "anthropology"
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja Dekonstrukcjonistyczna koncepcja poznania a wielkie kwestie filozofiiŻyciński, Józef (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1995)The paper contains critical assessment of basic philosophical tenets proposed by Daniel C. Dennett in his famous book Consciousness Explained. The author examines Dennett's philosophical proposals in the context of the so called „postmodern” critique of classical philosophy; he points out how Dennett 's critique of the Cartesian theory of human mind was inspired by deconstructivist principles developed by supporters of Jacques Derrida and Jean-Francois Lyotard. Both deep internal inconsistencies and anti-intellectural consequences are shown in interpretive schemes adopted by Dennett.Pozycja Teilhard de Chardin und die neue Auffassung des TodesWojciechowski, Tadeusz (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1995)Trzy przesłanki stanowią podstawę nowego ujęcia śmierci: ewolucyjna koncepcja Teilharda de Chardin, hipoteza ostatecznej decyzji L. Borosa i teoria czasu jako istotowego pokładu materialnego bytu. Ewolucyjna koncepcja Teilharda wniosła nowy sposób rozważania tego zagadnienia. Według niego śmierć oznacza nie rozpad, lecz odwrotnie, wzrost osobowości, przebicie się ludzkiego promienia poza śmierć i nowe narodziny poza przestrzenią i czasem. Ewolucja jest bowiem nieodwracalna i jest biologicznym wyrazem transcendencji. Śmierć, w której zdajemy się znikać, okazuje się fazą nowego podniesienia do sfery podnadludzkiej, osobowej świadomości. Śmierć przedstawia się jako metamorfoza, żadna bowiem fizykalna rzeczywistość nie może wzrastać w nieskończoność bez osiągnięcia fazy zmiany stanu. Teoria czasu, jako istotowego pokładu materialnego bytu, tłumaczy zmianę materialnej części ludzkiego bytu w momencie śmierci przez uwolnienie go z więzów przestrzeni i czasu, podnosząc go przez to na poziom istnienia w aevum. W tak rozumianym momencie śmierci cała osoba ludzka przechodzi w pełną nieśmiertelność, co realizuje się przez jej zmartwychwstanie. Ten proces ewolucji człowieka wskazuje na jego ostateczne i pełne udoskonalenie w momencie śmierci przez zmartwychwstanie.