Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego, 2015, T. 35
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/18328
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja „Czarne Zeszyty” HeideggeraPiecuch, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)W marcu 2014 r. w wydawnictwie Vittorio Klostermann w ramach Wydania Zbiorowego (Gesamtausgabe) ukazały się kolejne trzy tomy pism Heideggera. Tym razem zawierają one notatki, które poczynił w latach 1933-1942. Swoje zapiski sam autor opatrzył tytułem Czarne Zeszyty. Wraz z ich ukazaniem się na nowo rozpaliła się dyskusja o charakter filozofii Heideggera i o jego osobę. Niniejszy artykuł podejmuje próbę wstępnego udzielenia odpowiedzi na trzy pytania, które w kontekście nowego odczytania Heideggera są najczęściej stawiane. Po pierwsze, chodzi o to, czy z Czarnych Zeszytów możemy się czegoś nowego dowiedzieć o związkach filozofa z narodowym socjalizmem i czy uzasadniona jest teza mówiąca, że filozofia Heideggera z natury jest nazistowska – jak tego chcą niektórzy autorzy. Po drugie, podjęta została kwestia, czy wypowiedzi filozofa dotyczące Żydów świadczą o jego antysemickich przekonaniach, czy też mieszczą się w ramach pewnych ogólnie powtarzanych stereotypów. Po trzecie, postawione zostało pytanie o nowe treści filozoficzne w analizowanych zapiskach. Czy zawarte są w nich idee pozwalające na nowy wykład myśli Heideggera? Artykuł wskazuje na trudności związane z jednoznacznym uchwyceniem zarówno myśli filozofa, jak i jego postaw. „To, co genialne, jest dwuznaczne” – przekonywał Heidegger i w takim świetle jawi się też treść Czarnych Zeszytów.Pozycja Laudato si’ papieża Franciszka – „encyklika ocalenia” czy „epitafium konającej planety”?Palus, Jan (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Problematyka ekologii zajmuje w nauczaniu Kościoła poczesne miejsce, a przede wszystkim opiera się na jego fundamencie filozoficzno-teologicznym. Przejawia się to w sposobie rozwiązywania kwestii ekologicznych poprzez konkretną działalność Kościoła, zmierzającą do zabezpieczenia życiowej przestrzeni człowieka. Konieczność stawiania ograniczeń ekskluzywnie rozumianemu rozwojowi gospodarczemu podjął w encyklice Laudato si’ papież Franciszek. Dokument ten ubogacił nauczanie Kościoła w dziedzinie ekologicznej i społecznej. Jak sam Franciszek zaznaczył: „(...) ta encyklika, dołączając do nauki społecznej Kościoła, pomoże nam rozpoznać wielkość, pilność i piękno stojącego przed nami wyzwania” (nr 15). Wyzwania ekologiczne powinny mobilizować współczesne społeczeństwa do konstruktywnego działania na rzecz ochrony środowiska naturalnego. Należy mieć nadzieję, że realizacja tego celu będzie możliwa dzięki obradom szczytu klimatycznego w Paryżu i postanowienia wieńczącego je protokołu z 12 grudnia 2015 r.Pozycja Drogi absurdu. W stulecie urodzin Alberta CamusaOlszewski, Marcin (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)W twórczości Alberta Camusa wyróżnić można dwa okresy»wyznaczone przez dwa tematy obecne od początku jego intelektualnej drogi: temat absurdu i temat buntu. Rozwój myśli francuskiego filozofa zilustrować można wzrostem znaczenia kwestii etycznych i społecznych wraz z rozwinięciem poglądów na temat kategorii buntu. Wraz ze wzrostem znaczenia i rozwojem kategorii buntu w myśli Camusa zmienił się jednak sposób rozumienia przez niego kategorii absurdu. Artykuł ukazuje przemianę w rozumieniu kategorii absurdu przez Camusa. Wyraża się ona poprzez odejście od egzystencjalnego sposobu myślenia o absurdzie w stronę coraz większego doceniania wartości etycznych i społecznych, jakie ze sobą niesie. Autor analizując wybrane pisma filozoficzne i utwory literackie Camusa, wydobywa z nich istotne elementy świadczące o zmianie podejścia do problematyki absurdalności istnienia. Ponadto w artykule została dokonana próba krytyki kategorii absurdu. Refleksje rozpoczyna przedstawienie rysu biograficznego, gdyż nie jest ono bez znaczenia dla rozumienia twórczości Camusa. Filozofia absurdu Alberta Camusa jest i pozostanie jedną z dyskutowanych koncepcji filozoficznych, budzących wiele wątpliwości, a zarazem zachwyt. Dzięki temu, że czerpie ona bezpośrednio z ludzkiego doświadczenia, odwołując się do pragnień, miłości niepokojów człowieka, mimo upływu lat nie traci na swojej aktualności, poruszając umysły kolejnych pokoleń myślicieli.Pozycja Zarys koncepcji Habermasowskiej sfery publicznejOchman, Andrzej (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Dla Habermasa sfera publiczna jest centrum życia społeczno-politycznego. Jest ona niejako buforem między społeczeństwem a płaszczyzną władzy i polityki. Właściwy jej kształt zapewnia możliwość trafnej oceny problemów i przekazywania ich do centrów decyzyjnych władzy. Sfera publiczna jest sferą prywatnych ludzi gromadzących się w publiczność, jednak niejako biernych widzów, ale aktywnie włączających się w definiowanie i rozwiązywanie wspólnie tematyzowanych problemów. Jej ideał Habermas upatruje w XVIII-wiecznej sferze mieszczańsko-obywatelskiej, po której jednak następuje jej rozpad. Media stają się elementem opiniotwórczym i manipulującym publicznością.Pozycja Auferstehung im Tod und Vollendung der Welt im Lichte der individuellen Eschatologie von Gisbert GreshakeNowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)G. Greshake jest przodującym teologiem niemieckim w dyskusji na temat zmartwychwstania w chwili śmierci. Broni on tezy, że śmierć łączy się ze zmartwychwstaniem, które dokonuje się w momencie śmierci. Teza ta podtrzymuje konsekwentnie jedność człowieka, która nie zostaje zniszczona nawet w śmierci. Człowiek w dokonującym się w śmierci spotkaniu z Bogiem jest tym, czym był w swej „cielesności” W tym ujęciu dusza niesie w sobie wskrzeszone, uwielbione ciało, a przez to dawny swój światowy wyraz. Bóg dopełnia więc w zmartwychwstaniu to, co człowiek czynił i w końcu zrealizował w ziemskim życiu. Greshake zwraca także uwagę na pewny stan pośredni, co wynika stąd, że umarli nie osiągają swej pełni w chwili zmartwychwstania, lecz czekają jeszcze na żyjących. Niemiecki teolog uzasadnia to faktem oczekiwania zmartwychwstałych w śmierci na dopełnienie świata.Pozycja Nienaruszalność życia ludzkiego w nauczaniu Benedykta XVICieślik, Damian (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)During his pontificate, Benedict XVI, as his predecessors also, engaged in the defence of human life. The Pope said that human uniqueness does not allow it to be equated with other living be ings. Benedict XVI in his own writings and speeches draws attention to the fact that today technology and eugenic mentality generate many threats to human life. He draws attention to the following ones: abortion, euthanasia, artificial insemination, war and terrorism. To prevent such threats the whole society needs to be involved. A special role in the protection of human life has to be met by political authorities, academics and scientists.Pozycja Kondycja współczesnej rodziny jako nagląca kwestia społecznaMarczak, Łukasz (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Artykuł przedstawia współczesną rodzinę w ujęciu nauki społecznej Kościoła. Rozpoczyna się od przedstawienia chrześcijańskiej koncepcji rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Następnie przechodzi do ukazania przemian rodziny pod kątem dynamicznych procesów społeczno-ekonomicznych i kulturowych, które dezintegrują życie rodzinne. Artykuł kończy prezentacja stanowiska katolickiej nauki społecznej wobec aktualnej sytuacji rodziny, które wyraża się w trosce o promocję rodziny w dobie kryzysu antropologiczno-kulturowego. Literaturę artykułu stanowi głównie nauczanie papieskie zawarte w najnowszych dokumentach społecznych i wypowiedziach, głównie z lat 2005-2015.Pozycja Wpływ hellenizmu na trynitologięLiszka, Piotr (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Zagadnienie, którym zajmuje się artykuł, jest częścią (aspektem) bardziej obszernego problemu, którym jest wpływ hellenizmu na chrześcijaństwo. Na tym fundamencie usadowiona jest refleksja dotycząca kwestii wpływu hellenizmu na trynitologię. Informacje na ten temat zamieszczone są w punkcie pierwszym. Najpierw podjęta została kwestia odróżnienia hellenizmu od helleńskości. Następnie poinformowano, że z obu nurtów wykorzystano to, co stanowi szatę kulturową chrześcijańskiego nauczania trynitarnego w przekazywaniu orędzia w nurt kultury greckiej. Punkt drugi w pierwszej części kieruje uwagę na pierwszą Osobę Boską, co związane jest z refleksją nad zagadnieniem relacji hellenizmu (helleńskości) do Starego Testamentu. Zakorzenienie nowego orędzia w judaistycznym fundamencie poszerza problem o te relacje, a także wprowadza kwestie relacji obu Testamentów. Druga część punktu drugiego koncentruje się na herezji zwanej „monarchianizmem”, w której wszystkie te kwestie się kumulują. Punkt trzeci zajmuje się drugą i trzecią Osobą Bożą. Podkreślona została oryginalność chrześcijaństwa, czyli treści, których nie ma ani hellenizm, ani judaizm. Podobny charakter ma punkt czwarty, który jest kulminacją problematyki całego artykułu.Pozycja Barthowskie spekulacje angelologiczne w „Die kirchliche Dogmatik” w świetle katolickich wypowiedzi dogmatycznych o aniołachProkop, Adam R. (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Zasadniczą problematyką artykułu jest analiza wykładni angelologicznej dokonana przez Karla Bartha w jego monumentalnym dziele Dogmatyka kościelna i porównanie jej z katolicką ortodoksją Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Celem jest obrona tezy, że nauka o aniołach – tylko o tych, które nie upadły – zarysowana przez kontrowersyjnego, ale też znaczącego protestanckiego teologa, w żadnym wypadku nie musi stać w sprzeczności z powściągliwymi i mało precyzyjnymi stwierdzeniami odnośnie do istot anielskich, które przez Kościół rzymskokatolicki uznane zostały za wypowiedzi dogmatyczne. W pierwszej części artykułu został przedstawiony historyczny rozwój angelologii w oparciu o retrospektywne interpretacje K. Bartha. Centralna część to omówienie Barthowskiej koncepcji królestwa niebieskiego i aniołów. Na koniec przedstawione zostały katolickie dogmaty anielskie.Pozycja Nauczyciel religii jako animator kultury w środowisku wiejskimZellma, Anna (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Praca nauczyciela religii ma charakter eklezjalny i społeczny. Jako osoba posłana przez wspólnotę Kościoła ma wypełniać zadania dydaktyczne i wychowawcze oraz składać świadectwo wiary wobec uczniów, rodziców i innych nauczycieli. Dyrekcja szkoły wyznacza mu określone zadania edukacyjne, które wynikają z obowiązków zawodowych określonych m.in. w „Karcie Nauczyciela”. Ich specyficzna forma i sposób realizacji zależy od środowiska lokalnego. Analizy podjęte w niniejszym artykule wiążą się nie tylko z działalnością dydaktyczną i wychowawczą nauczyciela religii, ale także z aktywnością społeczną i kulturalną. Zmierzały do ukazania nauczyciela religii jako animatora kultury w środowisku wiejskim. Aktywność ta ma ścisły związek z działalnością ewangelizacyjną, w której uwzględnia się wartości kulturowe. Najpierw opisano kim jest animator kultury, a następnie zaprezentowano kontekst społeczny środowiska wiejskiego. W powiązaniu z tymi zagadnieniami ukazano zakres aktywności społeczno-kulturalnej nauczyciela religii w środowisku wiejskim. Zwrócono też uwagę na strategie i kompetencje niezbędne w aktywności społeczno-kulturalnej, akceptując nie tylko katechetyczne, ale także pedagogiczne aspekty problematyki. W środowisku wiejskim szkoły często są jedynymi instytucjami publicznymi, spełniającymi, obok funkcji edukacyjnych, również funkcje kulturowe. Stąd też od wszystkich pracowników szkoły, a więc także od nauczycieli religii, oczekuje się zaangażowania w rozwój i integrację społeczności wiejskiej.Pozycja Zum Selbstverständnis der theologischen Ethik im (post)säkularen KontextLintner, Martin M. (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)W pluralistycznym (post)zsekularyzowanym kontekście teolog moralista jest jednym „graczem” pośród wielu. Jako obywatel jest włączony do politycznego procesu kształtowania życia publicznego oraz w debaty i spory etyczne. Lepiej jest przy tym angażować się w oparciu o przekonania płynące z wiary w zsekularyzowaną Europę aniżeli narzekać na sekularyzację i wykorzystywać te szanse, które sekularyzacja proponuje, o ile nie są one rozumiane jedynie negatywnie - jako wyparcie religii z przestrzeni publicznej, lecz zostaje uznane, że jej siły sprawcze mają także do czynienia z wartościami chrześcijańskimi. Jedną z ważniejszych kwestii jest przy tym podkreślanie koniecznego poszanowania autonomii każdego człowieka, która jest ściśle związana z uznaniem godności ludzkiej. We współczesnym kontekście, w którym rozumienie godności ludzkiej, jak też pytanie o to, jak godność każdego człowieka może być szanowana i chroniona, będące newralgicznymi kwestiami etycznymi, teologom moralistom przypada zadanie wprowadzania etycznie istotnych treści biblijnego obrazu człowieka do zsekularyzowanej debaty etycznej. Kontekst pluralistyczny domaga się, aby wszyscy uczestnicy dyskursu ujawnili swoje przekonania i założenia światopoglądowe, przy tym nie tylko argumentacyjnie do nich nawiązywali, ale raczej przedstawiali rozumowe argumenty swoich stanowisk i byli otwarci także na lepsze argumenty i inne impulsy. Jednocześnie społeczeństwo pluralistyczne zostaje dobrze poinstruowane, aby impulsy etyczne i siła motywacji, które zawarte są w przekonaniach religijnych, jak też doświadczeniach i kompetencjach ludzi wierzących i wspólnot religijnych, uczynić owocnymi dla współżycia ludzi różnych przynależności światopoglądowych, jak też dla dobra wspólnego, i dlatego szczególnie popierać te wartości, przy których występuje związek etosu religijnego i świeckiego, ale także być otwartym na krytyczny potencjał przekonań religijnych. Kontekstem takich debat jest otwarty dyskurs demokratyczno-politycznej praworządności państwowej. Dyskurs ten, który jest zobowiązany do zachowania reguł racjonalnej komunikatywności i nieprzymuszonego przymusu lepszego argumentu (J. Habermas), jest forum dla otwartej rywalizacji o bardziej humanitarne rozwiązanie konfliktów etycznych, a przez to także o lepsze rozumienie tego, kim jest człowiek. Etyka teologiczna rozumiana jest w tym kontekście jako służebnica kompleksowego spełnienia się życia człowieka i konstruktywnego współżycia ludzi w społeczeństwie pluralistycznym.Pozycja Projekt „Religiöse Schulwoche” przykładem realizacji wezwania do budowania jedności wśród chrześcijanKubis, Beata (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Jednym z przykładów działania na rzecz jedności chrześcijan jest projekt Religiöse Schulwoche. Jest to jedna z form duszpasterstwa obejmującego szkoły w Niemczech, dotychczas nie opisywana w polskojęzycznej literaturze. Projekt ten jest przykładem braterskiej współpracy Kościołów katolickiego i luterańskiego, której celem jest postęp w ekumenizmie praktycznym i duchowym. Projekt Religiöse Schulwoche został zainicjowany w 1947 r. i wiąże się z osobą Clemente Peieiry SJ (1911-1990). Do celów projektu Religiöse Schulwoche należy zachęcanie uczniów do zastanowienia się nad własną tożsamością; szukanie związków między życiem i wiarą; odkrycie wiary jako pomocy w rozumieniu siebie i otaczającej rzeczywistości; zachęcanie do odpowiedzialnego działania; szukanie nowych życiowych perspektyw; rozwinięcie w uczniach poczucia odpowiedzialności za siebie i drugiego człowieka; umożliwienie doświadczenia przez uczniów wzajemnego zrozumienia i poszanowania odmiennych poglądów; zmierzenie się z pytaniami dotyczącymi religijnego wymiaru życia.Pozycja Błogosławione dominikanki: Ofka Piastówna (1299-1359) i Elżbieta Węgierska (1292-1336) – środkowoeuropejskie wzorce świętości z XIV wiekuStefaniak, Piotr (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)The XIV century did not have so many saint representatives of the middle European court circle like the preceding century. In this time Queen Hedwig of Anjou was the only canonized and one lay person. In addition there is the cult of two blessed daughters of monarchs: Euphemia of the Piast from Racibórz in Silesia (1299-1359) and the daughter of King Andrew III, Elisabeth of Hungary (1292-1336). Both had been representatives of the same generation, had the same forefather, and belonged to the same Dominican order. Even though they had not known each other and had not heard about each other, both had realized the same Dominican order’s idea, became part of the same mystical way of life, and obtained the remembrance of their holy deeds throughout out the ages. The present article is a comparison between the two middle European Dominican blessed women, their holiness fascinated and enriched the Church on both sides of the Carpathian mountains: in Poland (in Silesia), and in Hungary and then in Switzerland. The author discusses the research foundations of both persons and shows their mutual roots, their similar history of monastic vocation, their monastic life and their opinions of holiness, in which they had ended their life. There are a lot of differences between those two blessed women, and also a lot of similarities, which are the main reasons for their comparison.Pozycja Geneza kuracji Najświętszego Serca Pana Jezusa w gliwickiej dzielnicy hutniczejGórecki, Piotr (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Śląsk w pierwszej połowie XX w. boleśnie przeżywał rozłamy spowodowane powstaniami i plebiscytem. W tej części Górnego Śląska, która pozostała w granicach Niemiec, kładziono akcenty nie tylko na rozwój przemysłu, ale także starano się sprostać problemom demograficznym i społecznym, jakie niósł szybki wzrost ludności miast przemysłowych. Zjawisko coraz większej biedy wśród robotników stanowiło podatny grunt pod rodzące się niepokoje społeczne. Na tej płaszczyźnie aktywny był także Kościół katolicki głoszący hasła sprawiedliwego podziału dóbr i pokoju społecznego. Duże liczebnie parafie wymagały podziałów i tworzenia nowych wspólnot lokalnych, a duchowieństwu diecezjalnemu przychodziły z pomocą zakony i zgromadzenia zakonne, które od czasu zakończenia Kulturkampfu ponownie zakładały na Śląsku swoje placówki. W 1923 r. klasztor w Gliwicach założyli Bracia Mniejsi św. Franciszka z Asyżu z wrocławskiej prowincji św. Jadwigi. Po 123 latach nieobecności franciszkanie na nowo zadomowili się w Gliwicach. Już po roku poświęcono kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, na który zaadaptowano budynek byłej gospody hutniczej. W styczniu 1925 r. przy kościele ustanowiono nową placówkę duszpasterską. Na mocy dwustronnego porozumienia funkcjonowała ona jako kuracja złączona formalnie ze starą parafią św. Piotra i Pawła. Historia powstania gliwickiego klasztoru Franciszkanów i prowadzonej przez nich kuracji jest tematem niniejszego opracowania. Autor przybliża historię powstania i rozwoju gliwickiej dzielnicy hutniczej. Szybki rozwój przemysłu zaowocował wzrostem liczby gliwickich katolików. W tym celu duże liczebnie parafie wspierały ich podział, tworząc pomocne fundacje, jak Stowarzyszenie na rzecz Budowy Kościoła pw. Serca Pana Jezusa w dzielnicy hutniczej. Scharakteryzowane zostało również dzieło lokacji nowego klasztoru i prowadzonych prac budowlanych. Dzięki porozumieniu franciszkanów z parafią św. Piotra i Pawła możliwe było utworzenie nowej kuracji w styczniu 1925 r.Pozycja Stan badań nad śląskimi klasztorami klarysekSzawan, Katarzyna (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)W średniowieczu powstały na Śląsku trzy klasztory klarysek: we Wrocławiu, Strzelinie i Głogowie. Niniejszy artykuł omawia stan badań dotyczący tych trzech klasztorów. Treści artykułu koncentrują się na polskiej historiografii dotyczącej klasztorów klarysek oraz aktualnych kwestiach, do których badacze przywiązują duże znaczenie. Artykuł ukazuje także dalsze możliwości podejmowania badań historycznych.Pozycja Was heißt menschenwürdig sterben? Eine Antwort aus der Sicht der katholischen MoraltheologieSchockenhoff, Eberhard (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)A crucial category of contemporary medical ethics is the idea of autonomy. The principle point of the physicians activities is neither a duty of respect for the good of the patient (salus aegroti suprema lex), nor his protection against the damages (neminem laedere), nor in the case of doubts the service pro life (in dubio pro vita). Those maxims of physicians’ activities are located in the principal idea for respect of autonomy of the patient. Hardly from this point of view can the physician’s actions gain moral and legal legitimacy. Without the agreement of the patient, based on the information, that is the realization of his autonomy, and that he gives his opinion on the proposition of treatment, the physician does not have a recommendation to action for the betterment of the patient. In spite of the central meaning of the idea of autonomy in contemporary medical ethics, there is incompatibility about its exact significance. The principle of autonomy as a specific rule in Anglo-Saxon ethics is the first of the four bridge principles, which have led to the physicians’ activity. Beside the respect of the patient’s autonomy, there is also the principle of justice which belongs to them, and the maxims of avoiding of damages and the making of good. The present paper talks about the reasons in the discussion about euthanasia connected with the argument of patient autonomy. The author deals with how the meaning of autonomy is presented, goes to the critical reflection about its application into the debates about euthanasia. He discusses the question of whether euthanasia is an expression of the respect of the autonomy of the patient and if it is the only one which helps in this situation. Furthermore the discussion indicates the morally relevant distinction between killing and the permission to die, and the question as to whether assisted suicide is a better alternative than killing on demand.Pozycja Światło i kolor – uniwersalne walory architektury sakralnejRabiej, Jan (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Kolor jest rodzajem promieniowania świetlnego. Nauka bada kolory jako zjawisko fizyczne, fizykochemiczne, a także fizjologiczno-psychologiczne. Światło i kolory są elementarnymi środkami orientacji człowieka w środowisku. Łączą się w nich jakości racjonalne z intuicyjnymi. Światło i kolor są podstawowymi kategoriami estetycznymi dla sztuk wizualnych, również dla architektury sakralnej. Człowiek doświadcza architekturę przez zmysły: wzroku, dotyku, słuchu i zapachu. Sens architektury dopełnia metafizyczny instynkt człowieka. Światło jest kreatorem zarówno wymiaru fizycznego, jak i metafizycznego budowli. Bez światła architektura traci wielozmysłową integralność. Światło i kolor to uniwersalne walory, które czynią architekturę przestrzenią sakralną. To one umożliwiają kreowanie w formach budowli symbolicznych narracji. Dzięki nim w trójwymiarowych przestrzeniach dostrzegamy intuicyjnie pierwiastki nieskończoności.Pozycja Spowiednik w konfrontacji z problemami etycznymi sfery seksualnejGlombik, Konrad (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Jednym ze współczesnych wyzwań dla pełnienia posługi spowiedniczej są problemy związane ze sferą ludzkiej seksualności. Z tej racji, że w tej sferze istnieje wiele różnych opinii, nie zawsze zgodnych z nauczaniem i sprawdzoną praktyką pastoralną Kościoła, konieczna jest refleksja dotycząca rozumienia zadań spowiednika i sposobów podejścia do problemów etycznych związanych ze sferą seksualną życia człowieka. Właściwe podejście do tych kwestii jest kluczowe dla owocnego sprawowania i przeżywania sakramentu pokuty i pojednania, i stanowi ważny element formacji moralnej wierzących. Problematyka etyczna związana ze sferą ludzkiej seksualności jest złożona i obejmuje liczne zagadnienia szczegółowe. Niniejszy tekst omawia kwestie ogólne dotyczące seksualności, które są aktualne we współczesnej praktyce sakramentalnej w Kościele. Należy do nich pytanie o istotę związku seksualności i spowiedzi sakramentalnej. Kolejnym ważnym zagadnieniem jest rozumienie grzechu w sferze seksualnej człowieka. Bardziej praktyczny wymiar omawianej tematyki dotyczy zagadnienia stawiania przez spowiednika pytań oraz udzielania nauk i rad penitentom w obszarze etyki seksualnej. Kwestie te dotykają istoty rozumienia sakramentu pokuty i pojednania, natury i różnych wymiarów grzechu oraz misterium ludzkiej seksualności. Kluczem owocnego sprawowania posługi sakramentu pokuty i pojednania jest postawa polegająca na „towarzyszeniu procesom wzrostu”.Pozycja Zarys biblijno-teologicznego rozwoju poznania tajemnicy trynitarnejLandwójtowicz, Paweł (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)Rozpoznawanie tajemnicy Trójcy Osób Świętych dokonywało się przez wieki i przechodziło różne koleje dociekań ludzkiego rozumu. Na początku niniejszej refleksji zostały ukazane wysiłki ludzkiego rozumu i wiary, których ślady możemy odnaleźć już w księgach Starego, a potem Nowego Testamentu. Kontynuację tych starań podjęli Ojcowie Kościoła, następnie sobory i całe Magisterium, aż do czasów nam współczesnych (m.in. H. Mühlen), kiedy to próbowano odnajdywać istotne wskazania dla wspólnoty małżeńskiej wynikające z prawd odkrywanych dzięki Trójjedynemu.Pozycja Johannes Gründel (1929-2015) und eine menschenfreundliche MoraltheologieGlombik, Konrad (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)