Studia Paradyskie, 2017, t. 27

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/5705

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 20

Ku dynamicznemu rozumieniu małżeństwa chrześcijańskiego w Ef 5,21-33
Korzec, Cezary (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Ojciec św. Franciszek w Adhortacji Amoris laetitia poświęca sporo miejsca sprawie dojrzewania małżonków chrześcijańskich. W punkcie 122, w którym wprowadza powyższe zagadnienie, przywołuje porównanie chrześcijańskich relacji małżeńskich do związku Chrystusa z Kościołem. Nawiązuje w ten sposób do Listu św. Pawła do Efezjan (5,21-33). Papież spostrzega, że analogia ta opisuje dojrzały stan chrześcijańskiego małżeństwa. W artykule dokonano przeglądu egzegetycznego Ef 5,21-33 eksponując jego istotne teologicznie punkty. Zwrócono przy tym uwagę na te fragmenty, które wskazują na dynamiczną koncepcję chrześcijańskiego małżeństwa. Stanowią je: parenetyczny kontekst i chrzcielny fundament małżeństwa. Oba są związane z praktyką życia chrześcijańskiego, które w chrzcie ma swój początek i aktualizuje w konkretnych postawach, zwłaszcza tych zmierzających do zachowania jedności, która jest jednym z fundamentalnych dzieł Jezusa. Szczególnym miejscem jej doświadczania jest chrześcijańskie małżeństwo.
Antynomia kłamcy a teoria hiperzbiorów
Jaworski, Krzysztof (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Celem artykułu jest prezentacja jednego z filozoficznych zastosowań teorii hiperzbiorów ZFA. Autorami tego pomysłu są Barwise i Etchemendy, którzy proponują nowe rozwiązanie antynomii kłamcy. Artykuł przedstawia tzw. koncepcję sądu (i prawdziwości) w ujęciu Russella. Zgodnie z tą koncepcją sąd Kłamcy posiada teoriomnogościową reprezentację w postaci obiektu f = [Fa f ] . Zapis ten należy odczytywać: „sąd f to sąd, który głosi, że f jest fałszywy”. Kluczem do omawianego rozwiązania jest zdefiniowanie dwóch typów paradoksalności: paradoksalności względnej i paradoksalności bezwzględnej. Sąd jest paradoksalny bezwzględnie, jeżeli jest paradoksalny w każdym świecie, natomiast jest paradoksalny względnie, jeżeli jest paradoksalny w pewnych światach, ale nie we wszystkich.
Paradygmat misyjny papieża Franciszka
Błasiak, Paweł (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Niniejszy artykuł stawia sobie za cel podkreślenie, iż w nauczaniu obecnego papieża Franciszka zawiera się duży potencjał misyjny. Wpływa on z pragnienia papieża ożywienia działalności misyjnej Kościoła. Ukazano także źródła rozumienia Kościoła przez obecnego Ojca Świętego, których początek należy upatrywać w recepcji nauczania Soboru Watykańskiego II, kontynuacji myśli oraz praktyki papieży doby posoborowej a także w indywidualne doświadczenie papieża Franciszka – jezuity. Przytoczone w artykule niektóre fragmenty jego wypowiedzi mają za zadanie ukazać treść oraz styl wypowiedzi papieża. Franciszek w swoich wypowiedziach, przekazuje naukę o tym, że bycie chrześcijaninem jest związane z podejmowaniem zadań misyjnych co jest zadaniem wymagającym i jest zaprzeczeniem stagnacji. Franciszek często używa słów i zwrotów: „droga”, „wyjście na peryferie” „otworzyć drzwi”, „wyruszać”. Nawiązuje w nich do mandatu misyjnego Jezusa Chrystusa odczytanego jako dosłowne wezwanie skierowane do wszystkich ochrzczonych oraz do „Przypowieści o synu marnotrawnym”. W ten sposób papież pragnie ukazać specyfikę życia chrześcijańskiego jako życia aktywnego, otwartego na bliźniego. Jako głównych adresatów działalności Kościoła wskazuje ojciec święty osoby wykluczone ze społeczeństwa: biedne, chore, będące daleko, zmarginalizowane. Konkluzja, którą można przyjąć, stanowi teza, że recepcja nauczania papieża Franciszka być może spowoduje przeobrażenie misyjne Kościoła, które jest celem obecnego pontyfikatu oraz większą wrażliwość chrześcijan na osoby w różny sposób znajdujące się „na peryferiach”.
Religijność i style funkcjonowania obronnego a percepcja siebie, innych i czasu
Händel, Katarzyna (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Niniejsza praca oraz przeprowadzone w jej ramach badanie ma na celu zgłębienie zagadnienia wpływu religijności oraz określonego stylu obronnego na percepcją siebie, innych i czasu, z jednoczesnym uwzględnieniem konwersji religijnej. Grupę badawczą stanowiły 192 osoby. Do pomiaru religijności wykorzystano Skalę Centralności Religijności (C-15). Styl funkcjonowania obronnego mierzono za pomocą Kwestionariusza Stylu Obrony (DSQ-40), samoocenę – Skalą Samooceny (SES), styl funkcjonowania społecznego – Skalą Ustosunkowań Interpersonalnych (SUI) oraz perspektywę percepcji czasu – Kwestionariuszem Postrzegania Czasu (ZTPI). Zgodnie z oczekiwaniem analiza uzyskanych wyników wykazała różnice pomiędzy grupami wyróżnionymi ze względu na konwersję religijną. Zaobserwowano, że osoby badane, które deklarują takie samo, jak w rodzinie generacyjnej wyznanie, w zakresie przeszłościowo-pozytywnej perspektywy postrzegania czasu oraz podtrzymująco-przesadnie opiekuńczego i uległo-zależnego stylu funkcjonowania interpersonalnego, uzyskują wyższe wyniki niż osoby, które w ciągu życia zmieniły wyznanie. Wyniki analiz pokazały także liczne korelacje między wymiarami religijności a stylami społecznego funkcjonowania oraz percepcją czasu. Zidentyfikowano, że wraz z nasileniem centralności konstruktu religijności zmniejsza się natężenie postawy buntowniczo-podejrzliwej oraz współzawodniczaco-narcystycznej oraz perspektywy czasu teraźniejszej-hedonistycznej. Odnotowano również, że stosowanie mechanizmów obronnych sprzyja orientacji temporalnej na przyszłość oraz pozytywnemu postrzeganiu przeszłych zdarzeń. Mechanizmy obronne oraz wymiary centralności religijności okazały się istotnymi predyktorami większości stylów społecznego funkcjonowania oraz perspektyw temporalnych i samooceny.
Znaczenie i sposoby wykorzystania psychospołecznych zasobów zaradczych w ujęciu S. E. Hobfolla
Bernat, Arkadiusz; Krzyszkowska, Malwina (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Autorzy artykułu prezentują charakterystykę zasobów zaradczych w procesie stresu psychologicznego, wskazując reguły i implikacje wynikające z Teorii Zachowania Zasobów (Conservation of Resources Theory – COR) S. E. Hobfolla, jak również sposoby ich wykorzystania w sytuacjach trudnych. Teoria COR stanowi cenną pomoc przy poznawaniu mechanizmu stresu. Zasoby zaradcze, jako konstrukt teoretyczny, to wszelkie dobra (rzeczy, wartości) cenione przez ludzi, które są ściśle związane (bezpośrednio lub pośrednio) z przetrwaniem jednostki. Swym zakresem obejmują przedmioty, warunki, cechy osobowości i pokłady energii, które albo same w sobie są cenione jako potrzebne do przetrwania albo służą do zdobycia owych zasobów umożliwiających przetrwanie. Poznanie specyfiki zasobów zaradczych jakimi dysponują osoby doświadczające stresu psychologicznego może dostarczyć wiedzy w zakresie poznawania sposobów radzenia sobie w sytuacji zagrażającej. Zdobycie takiego typu wiadomości może znacząco przyczynić się do kształtowania umiejętności odkrywania w sobie zasobów zaradczych i efektywniejszego wykorzystywania ich w obliczu stresu.
Zdolność osób z zespołem Aspergera do zawarcia małżeństwa w świetle kan. 1095 n. 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego
Mazurkiewicz, Dariusz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Zespół Aspergera to zaburzenie należące do spektrum autyzmu. U osób nim dotkniętych występują zaburzenia w funkcjonowaniu społecznym i komunikacji, a także szczególne zainteresowania i czynności rutynowe. Osoby z zespołem Aspergera cechują się różnym stopniem nasilenia objawów, stąd różne są ich rokowania i zależą od stopnia nabycia umiejętności społecznych w trakcie terapii. Z tego powodu nie można jednoznacznie stwierdzić, że osoby te są niezdolne do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich w myśl. kan. 1095 n. 3 KPK, a co za tym idzie do ważnego wyrażenia zgody małżeńskiej. Co prawda większość osób dotkniętych tym zaburzeniem, nie będzie do tego zdolna, ale nie można wykluczyć, że te, które cechuje niewielki stopień intensywności objawów, będą przejawiały jedynie trudności w podjęciu takich obowiązków, jak troska o współmałżonka i nawiązanie trwałej wspólnoty życia, a zatem będą posiadały capacitas do zawarcia kanonicznego małżeństwa.
Sztuka jako nośnik wartości oraz narzędzie do przekazywania prawd religijnych na przykładzie obrazów Michaela Willmanna
Lekka, Dorota (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Artykuł jest interdyscyplinarnym przedsięwzięciem łączącym zagadnienia z zakresu historii sztuki, nauk o sztuce, historii powszechnej oraz teologii. Rozpoczyna się od zaprezentowania specyfiki baroku na tle historycznych, społecznych i religijnych wydarzeń jakie miały miejsce w ówczesnej dobie, a mianowicie kontrreformacji jako odpowiedzi Kościoła katolickiego na szerzoną naukę protestantów. Ukazuje równocześnie rolę sztuki jako nośnika wartości i narzędzie do przekazywania prawd religijnych. W tym ożywionym czasie Kościoła sztuka stała się jednym z głównych głosicieli prawd chrześcijańskich, a w dzieło to wpisał się śląski artysta okresu baroku Michael Willmann (1630-1706), który na zlecenie cystersów tworzył monumentalne obrazy o treściach religijnych. Szczególnej uwadze poświęcony został cykl martyriów, a zwłaszcza kluczowy obraz „Podniesienie krzyża” stanowiący teologiczny punkt odniesienia dla pozostałych dzieł. Tematyka przedstawień, zawierająca program potrydencki i antyprotestancki, miała przekazywać prawdy wiary katolickiej, negowane wówczas przez protestantów i zachęcać wiernych do wytrwania w wierze.
Z wyrazami szacunku – czyli o komunikacji, która buduje a nie rujnuje w kontekście relacji wychowawczej
Muńko, Dominika (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Komunikacja interpersonalna jest procesem społecznym realizującym się między jednostkami. Znamionuje ją swoisty dynamizm, gdyż polega ona na odbiorze, przyjęciu, zrozumieniu oraz interpretacji informacji, które to dokonują się we wspólnocie zawiązującej się pomiędzy uczestnikami procesu. Jest ona zjawiskiem nieodwracalnym i towarzyszącym ludziom od narodzin aż do śmierci. Jej nieodzownym elementem i trwałym spoiwem powinien być szacunek. W odniesieniu do relacji wychowawczej komunikację opartą na szacunku uznać należy za jeden z predyktorów jej jakości.
Choroby euroatlantyckiej kultury/cywilizacji. Diagnoza J. Ratzingera/Benedykta XVI
Szymik, Jerzy (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Kształt antropologii zależy od kształtu teologii. Antropologia bezbożna wypacza obraz człowieka; zerwanie relacji z Bogiem sprawia, że wszelkie dziedziny życia i ludzkiej aktywności ulegają deformacji i degradacji. Człowiek, wyrzekając się swojego Stwórcy i zależności od Niego, traci poczucie sensu i smaku życia. Neurotycznie poszukując ich w innych przestrzeniach, zastępuje prawdziwe wartości substytutami, a prawdziwą rzeczywistość samodzielnie wykreowanymi rekwizytami. Ratzinger pokazuje, że utrata Boga i źle pojęta autonomia człowieka generuje smutek, pustkę i w efekcie bunt; wszystko w życiu staje się chore. Neognostycka mentalność, będąca mieszaniną antropologicznej frustracji, ślepej wiary w naukę oraz snobizmu elit; modne fascynacje zachodnimi wersjami dalekowschodnich religii wspierającymi w sumie nihilistyczne zapędy ponowoczesności; narcystycznie kreatywna kultura oraz relatywistyczna twórczość sytuowana – w imię tolerancji i pluralizmu – poza dobrem i złem stanowią, zdaniem J. Ratzingera/Benedykta XVI, najgroźniejsze dziś choroby kultury i duchowości. Lekarstwem może być tylko poznanie prawdziwego Boga i rozpoznanie w Nim źródła nadziei i miłości. Tylko z niego czerpiąc człowiek jest zdolny współtworzyć świat, w którym ostatnie słowo nie należy do śmierci.
Myśleć jak Chrystus. Wybranych Ojców Kościoła rozumienie teologii
Gołębiowski, Michał (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Tekst stanowi propozycję krótkiej syntezy zagadnienia teologii w ramach myśli Ojców Kościoła. W oparciu o konkretne utwory literatury wczesnochrześcijańskiej staram się wpierw zdefiniować sam zakres pojęcia „teologia”, tak jak rozumiana była w starożytnym Kościele, a następnie przedstawić rozmaite źródła, z jakich czerpała ta teologia oraz różne drogi, jakimi podążała. Głównym tematem analizy jest jednak teologia spekulatywna reprezentowana przez św. Augustyna z Hippony oraz teologia moralna, za przedstawiciela której można by uznać św. Jana Chryzostoma. Podłożem dla przedstawionej analizy jest jednak napięcie, jakie od początku istnienia myśli kościelnej zaistniało pomiędzy filozofią a Objawieniem oraz wiarą i rozumem.
Psychologiczne koncepcje stresu i radzenia sobie
Falewicz, Adam (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Niniejszy artykuł stanowi przegląd psychologicznych koncepcji stresu i radzenia sobie. W pierwszej części zawarto charakterystykę klasycznych koncepcji stresu i aktywności zaradczej. Zgodnie z tradycyjnym ujęciem tych pojęć w psychologii, stres rozumiany jest jako bodziec, reakcja osoby na czynnik zagrażający lub jako efekt interakcji bodźca i osoby. W części drugiej przedstawiono alternatywną koncepcję proaktywnego radzenia sobie. Ujęcie to proponuje potraktowanie sytuacji stresowej w kategoriach wyzwania w przeciwieństwie do koncepcji klasycznych (mających charakter reaktywny), w których stres jest synonimem zagrożenia. W dalszej części opisano narzędzie badające poszczególne wymiary proaktywnego radzenia sobie – Kwestionariusz Reakcji na Codzienne Wydarzenia (The Proactive Coping Inventory – PCI).
Przemoc (nie)chciana przez Boga (Sdz 11,29-40; Rdz 22,1-19)?
Lemański, Janusz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Przedmiotem analizy jest w tym artykule ślub złożony przez Jeftego i ofiara złożona z jego jedynej córki jako jego skutek. Celem analizy jest odpowiedź na pytanie o stosunek Boga to tego wydarzenia. Sdz 11,29-40 rozpatrywane jest tu zarówno od strony krytycznoliterackiej, jak i z kontekście kanonicznym. Pierwsza perspektywa, w połączeniu z analizą egzegetyczną, pozwala sądzić, że test w swoim pierwotnym kształcie, był dość ambiwalentny w ocenie całego wydarzenia. Jego negatywną ocenę ofiar z dzieci można jedynie wywnioskować z szeroko rozumianego kontekstu deuteronomistycznego, w którym całe wydarzenie nabiera cech ilustracji skutków niejasności przepisów (Pwt 12,31; 18,10) i zbyt literalnego ich wypełniania (Pwt 23,22-24). Jest też zarazem ostrzeżeniem przed próbami manipulowania Bogiem poprzez proponowanie Mu „łapówek” (Pwt 16,19). W szerszym, kanonicznym kontekście (zwłaszcza w relacji do Rdz 22), Sdz 11,29-40 jawi się już jednoznacznie, jako wydarzenie oceniane negatywnie, a sam Jefte – choć szczerze poszukujący Boga, prezentuje się bardziej jako naśladowca Kananejczyków, a nie wyznawca Boga Izraela.
Ku odnowie katechezy inicjacji chrześcijańskiej w parafii
Lechów, Wojciech (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Zasadniczym celem katechizacji jest wychowanie w wierze. Obecna sytuacja katechetyczna dzieci i młodzieży w Polsce, ograniczona w dużej mierze do nauczania religii w szkole domaga się odnowy i nowego spojrzenia na jej skuteczność. Pilnym zadaniem Kościoła jest podjęcie refleksji nad odnową katechezy dzieci i młodzieżowej w jej niektórych odniesieniach do: ewangelizacji; wspólnoty kościelnej; doświadczenia wiary, treści, języka i metody. Zamieszczone w niniejszym artykule propozycje katechezy parafialnej przygotowującej do sakramentu bierzmowania mogą przyczynić się do odnowy katechezy.
System propagandy a rozwój mediów w nazistowskich Niemczech w świetle „Dzienników” J. Goebbelsa
Łuszczek, Krzysztof (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Historia III Rzeszy posiada jeszcze wiele aspektów, które czekają na swoje wyjaśnienie bądź doprecyzowanie. Dotyczy to zwłaszcza aspektów społecznych i psychologicznych prowadzenia wojny. Jak to się mogło stać, że w obliczu pewnej klęski i beznadziejnej sytuacji na frontach zarówno armia niemiecka jak i naród nadal stawiali opór. Nowe światło rzucają na to „Dzienniki” jednego z najbliższych współpracowników Hitlera – J. Goebbelsa. Odnalezione na początku lat 90. XX w. w tajnych rosyjskich archiwach wojskowych doczekały się swojego krytycznego wydania kilka lat temu. J. Goebbels jawi się w nich jako wirtuoz propagandy w służbie zła. To jego działania w dużej mierze tak skutecznie podsycały opór Niemców. J. Goebbels z jednej strony stał się autorem wielu, do dziś wykorzystywanych chwytów marketingu politycznego (np. sposób zarządzania sytuacją kryzysową po klęsce pod Stalingradem) czy promotorem wielu wynalazków w zakresie rozwoju mediów (m.in. wspierał prace nad taśmą magnetyczną i stereofonią). Nie tylko wiedział co powiedzieć Niemcom, ale także jak do tego wykorzystać najnowocześniejsze w tamtym czasie środki społecznego przekazu.
Wartościowanie płciowości i seksualności w religiach monoteistycznych. Założenia doktrynalne a rzeczywistość empiryczna
Komorowska-Pudło, Marta (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
W artykule przedstawiono wymogi doktrynalne religii monoteistycznych (chrześcijaństwo, judaizm, islam) związane z seksualnością kobiet i mężczyzn. Omówiono też wyniki różnych badań opisujących faktyczną realizację przez wyznawców założeń doktrynalnych poszczególnych religii. Seksualność jest wysoko ceniona przez wszystkie religie monoteistyczne. We wszystkich religiach zakazane jest podejmowanie przed- i pozamałżeńskich kontaktów seksualnych. Mimo wyraźnie określonych wymogów przedmałżeńskiej wstrzemięźliwości w każdej z religii ich wyznawcy łamią opisane w doktrynach wymogi. Im większe jest zaangażowanie w doświadczenia religijne wyznawców, tym mniejsza jest ich akceptacja dotycząca tego typu zachowań i rzadziej podejmowana przedmałżeńska aktywność seksualna w porównaniu do osób o niższym poziomie religijności lub niewierzących. Kobiety i mężczyźni w dokumentach religii zajmują zwykle miejsce równorzędne, jednak w rzeczywistości wyższą pozycję zajmuje kobieta w katolicyzmie i w protestantyzmie, a niższą w prawosławiu, judaizmie i islamie.
Encyklika Caritas in veritate Benedykta XVI jako wyzwanie i zadanie dla współczesnej polityki
Wnuk, Ewa (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Autor dokonuje analizy dokumentu z perspektywy zasad i wyzwań dla współczesnej polityki. Charakteryzuje koncepcję rozwoju w odniesieniu do miłości, wskazuje cele i zadania polityki w zglobalizowanym świecie, wyznaczone przez papieża Benedykta w dokumencie, a także warunki prawidłowego rozwoju polityki oraz cechy dobrego polityka. W artykule zaprezentowano nauczanie papieża, które jest ważnym elementem nauczania Kościoła w odniesieniu do nauki społecznej.
Powszechne powołanie do świętości i jego realizacja w życiu wybranych świętych
Zajączkowska-Żyszkiewicz, Anna (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Bóg jest niepojęty w swym majestacie i chwale. W Starym Testamencie Świętym w najwyższym stopniu jest Bóg. Święty jest Bóg, lecz świętymi są również związani z Nim ludzie i rzeczy. Idea świętości może zawierać w sobie nadto element poświęcenia Bogu i uwolnienia od tego, co złe lub niewłaściwe. W Nowym Testamencie kontynuowana jest idea świętości występującą w judaizmie. Święty jest Bóg, świątynia i Prawo. Doświadczenie świętości jest, tak w ogólnej historii religii, jak i w Izraelu, pewnym prazjawiskiem religijnym; świętości bowiem, jako określonego pojęcia, nie można wyprowadzać z jakiejkolwiek innej ludzkiej skali wartości. W człowieku z jednej strony spotyka się łaska Boża, która buduje na naturze i z drugiej strony wolna wola człowieka. Jedynie w pełnej wolności człowiek może odpowiedzieć na wezwanie Boga, który powołuje go do świętości. Pytanie tylko czy człowiek chce być święty i zaufać Bogu? Wybrałam tylko kilku świętych, którzy bezgranicznie zaufali Bogu i w pełnej wolności odpowiedzieli Bogu tak. Święci, różnych epok: Maria Magdalena; Łotr powieszony obok Jezusa na krzyżu, Paweł z Tarsu; Augustyn; Tomasz z Akwinu; Faustyna; Edyta Stein; Jan Paweł II. Różnili się praktycznie wszystkim ale łączyło ich jedno spotkanie z Chrystusem, które w każdym przypadku wyglądało inaczej. Jednak każda z tych osób po tym spotkaniu zmieniła swój sposób myślenia, patrzenia i postępowania, które zjednoczyło ich z Chrystusem.
Apostolstwo liturgiczne i muzyczne Ruchu Światło-Życie w diecezji gorzowskiej i zielonogórsko-gorzowskiej
Oleśków, Wojciech (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Apostolstwo liturgiczne i muzyczne prowadzono szczególnie na oazach wakacyjnych. Punktem kulminacyjnym każdego dnia rekolekcji oazowych była Eucharystia. Wszystko co się dzieje na oazie, musi w jakiś sposób przygotowywać liturgię i prowadzić do niej. Apostolstwo liturgiczne było prowadzone poprzez szkołę liturgii. Za oprawę liturgiczną odpowiadał animator liturgiczny. Za oprawę muzyczną, przygotowanie i dobór śpiewów odpowiadał animator muzyczny. Uczestnicy czynnie włączali się w liturgię i od tego czasu możemy mówić o początku formacji zarówno męskiej jak i żeńskiej. W całej formacji liturgicznej w Ruchu Światło-Życie obowiązuje zasada „światło-życie”. To nie tylko Słowo Boże jest światłem, które staje się życiem, ale liturgia musi stawać się liturgią życia, liturgią żywą, której towarzyszy zaangażowanie osoby. Pierwsza pielgrzymka Służby Liturgicznej do Rokitna z okazji odpustu Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w ówczesnej diecezji gorzowskiej odbyła się w 1976 roku. Jej inicjatorem był ks. R. Harmaciński. Propagatorem tego pomysłu był bp Paweł Socha. Pierwszy Diecezjalny Dzień Młodzieży odbył się dnia 12 IV 1987 roku w Niedzielę Palmową w Gorzowie Wlkp. z inicjatywy bpa Józefa Michalika. Diakonie Liturgiczna i Muzyczna od czasu powstania były odpowiedzialne za przygotowanie liturgii na diecezjalnych uroczystościach z udziałem młodzieży. Celem zaangażowania diakonii było stworzenie wzorcowej posługi, która miała być przykładem dla innych. Cała posługa tych diakonii podczas diecezjalnych uroczystości to praktyczna realizacja wszystkich treści, jakie zawiera w sobie słowo diakonia.
Troska ekologiczna w perspektywie niedorozwoju społecznego. Aktualność encykliki Sollicitudo rei socialis
Marczak, Łukasz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Celem artykułu jest ukazanie wewnątrzpokoleniowego wymiaru sprawiedliwości społecznej w encyklice Sollicitudo rei socialis poprzez zarysowanie nierozwiązanego problemu niedorozwoju społecznego. W takiej perspektywie odnosi się troskę ekologiczną do obecnych działań prośrodowiskowych, które świadczą o wzrastającej świadomości ekologicznej i większym zainteresowaniu sprawiedliwością międzypokoleniową. Artykuł kończy się wskazaniem niebezpieczeństw prowadzonej polityki ekologicznej, która niekiedy wydaje się odsłaniać zjawiska osłabiające status osoby ludzkiej. Jednocześnie podkreśla się konieczność działań urzeczywistniających wewnątrzpokoleniową sprawiedliwość społeczną w wymiarze społeczno-gospodarczym.
Strażak Teofil Firlik – pionier Szczecina
Wejman, Grzegorz (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2017)
Straż Pożarna ma w naszej ojczyźnie wysoką pozycję i jest wyjątkowa ceniona przez społeczeństwo. Ostatnie lata i miesiące dobitnie o tym świadczą. 95. rocznica urodzin Teofila Firlika, strażaka i pioniera Szczecina skłoniła autora do przygotowania niniejszego artykułu o tym bohaterskim człowieku. Dla strażaka Teofila Firlika, który przybył do Szczecina 4 maja 1945 r., miał to być początek nowego, powojennego życia. Z nim wiązał duże plany, marzenia i zapewne bardzo wierzył, że jest w stanie je zrealizować w nowej rzeczywistości. Niestety, zginął na posterunku 9 maja. Był on jednym z pierwszych, którzy oddali życie w powojennym Szczecinie. Dawni mieszkańcy Szczecina nazwali ulicę jego imienia, ufundowali mu tablicę pamiątkową i budynek, który idealnie pasuje do ulicy. Jest on dla szczecińskich strażaków symbolem walki z ogniem, a dla mieszkańców Szczecina – bohaterem.

Przeglądaj

Przeglądaj Studia Paradyskie, 2017, t. 27 wg Data wydania