Studia Oecumenica, 2008, T. 8
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/30861
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Z działalności Instytutu Ekumenizmu i Badań nad Integracją w roku 2008Jaskóła, P.; Porada, R. (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Ekumeniczne nowości wydawniczePorada, Rajmund (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Raitt Jill (red.), The Christian Spirituality, t. II: High Middle Ages and Reformation, t. 17: World Spirituality. An Encyclopedic History of the Religious Quest, The Crossroad Publishing Company, New York 1987, ss. 479.Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Mazurek Sławomir, Rosyjski renesans religijno-filozoficzny. Próba syntezy, Warszawa: Wydaw. Instytutu Filozofii i Socjologii PAN 2008, ss. 270 + 2, ISBN 978-83-7388-161-7.Wolsza, Kazimierz (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Dąbrowska-Macura Wiesława, Wspólnota – klucz do jedności. Kościół jako koinonia według raportów końcowych dialogu katolicko-zielonoświątkowego, Świdnica 2008, ss. 330, ISBN 978-83-60663-13-4Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Koziróg Bernard, Geneza, dzieje i teologia adwentyzm u w latach 1831-1939, Wydawnictwo „Signa Temporis”, Podkowa Leśna 2008, ss. 302; ISBN 978-83-925758-3-2.Rabiej, Stanisław (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Kostorz Jerzy, Ekumeniczny wymiar posoborowej katechezy w Polsce, Opole 2007, ss. 318, ISBN 978-83-60244-64-7.Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Klauza Karol, Teokalia – Piękno Boga. Prolegomena do estetyki dogmatycznej, Lublin 2008, ss. 356 + CD Materiał ilustracyjny, ISBN 978-83-7363- 663-7.Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Jaskóła Piotr, Wyznania chrześcijańskie bez jedności z Rzymem, Opole: Red. Wydaw. WT UO 2008, 158 s., bibliogr., Uniwersytet Opolski: Wydział Teologiczny, seria: Podręczniki i Skrypty 11, ISBN 978-83-60244-75-3.Porada, Rajmund (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Jaklewicz Tomasz, Święty grzesznik. Formuła Marcina Lutra simul iustus et peccator w kontekście ekumenicznym, Wydawnictwo KUL, Lublin 2006, ss. 379, ISBN 83-7363-341-3.Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Igielski Zbigniew, Sikhizm, Kraków 2008, ss. 136, Wydawnictwo WAM, ISBN 978-83-7505-045-5.Jaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Hintz Marcin, Etyka ewangelicka i jej wymiar eklezjalny. Studium historyczno-systematyczne, Warszawa 2007, ss. 464.Juros, Helmut (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Pozycja Die Arbeitsmigration als eine neue religiös-moralische Herausforderung für die Kirchen am Beispiel PolensJaskóła, Piotr (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Artykuł ukazuje jak niezwykle złożonym jest zjawisko współczesnych migracji zarobkowych. Obejmuje bowiem aspekty społeczne, polityczne, ekonomiczne, kulturowe, moralne, religijne i pastoralne. Punkt pierwszy i drugi prezentują wyjazdy zarobkowe na tle współczesnych ruchów migracyjnych. W mobilności społecznej widzi się dziś „znak czasu” Współczesne ruchy migracyjne przybierają bardzo różne formy, gdyż różnorodne są ich przyczyny. Inna jest mobilność osób wynikająca ze swobodnie dokonanego wyboru, a inna ta, która rodzi się ze wszelkiego rodzaju przymusu: ideologicznego, politycznego, ekonomicznego lub jakiegokolwiek innego. Polska jest dość znamiennym przykładem zmian w tendencjach migracyjnych. Począwszy od lat dziewięćdziesiątych nowa emigracja zarobkowa Polaków jest odpowiedzią na propagowane wezwanie do przedsiębiorczości, a nie tylko przymusu spowodowanego niesprzyjającymi okolicznościami, np. bezrobociem. Wyjazd za granicę nie jest pojmowany wyłącznie jako ratunek przed biedą czy nędzą, lecz stanowi akt podjęcia ryzyka dla szeroko rozumianej poprawy bytu. Punkt trzeci krótko charakteryzuje nauczanie Kościoła w sprawie migracji zarobkowej. Wspomniano encyklikę Laborem exercens, uchwały II Polskiego Synodu Plenarnego, list Episkopatu Polski i dwa listy pasterskie Biskupa Opolskiego. Skutki religijno-moralnym migracji w punktach prezentuje bliżej punkt czwarty. Wyakcentowano m.in. fakty, że sytuacja wyobcowania z kultury ojczystej prowadzi często do deprecjacji wartości i norm dotychczasowego systemu społecznego i braku zastąpienia ich nowymi. Rozwody prowadzą często do powtórnych związków, konkubinatów lub powtórnych małżeństw. Rozdzielenie rodzin prowadzi także do innego rodzaju zastępczych małżeństw, a mianowicie tzw. „małżeństw weekendowych”. Emigracja czasowa rzutuje na relacje rodziców z dziećmi, które pozostają w kraju. Taka sytuacja zaburza rozwój osobowościowy dziecka, utrudnia jego właściwe wychowanie i poczucie bezpieczeństwa. Nowa sytuacja, w jakiej znaleźli się emigranci, powoduje też osłabienie życia religijnego i szybkie uleganie procesom zeświecczenia. We wnioskach zaznaczono, że chrześcijanie w inni szukać sposobów wychodzenia naprzeciw pilnym potrzebom materialnym i duchowym emigrantów. Kościoły świadome tego, że rozłąka wynikła z powodu wyjazdu zarobkowego łatwo pociąga za sobą fatalne następstwa moralne i religijne, winne wspierać wysiłki na rzecz łączenia rodzin.Pozycja Les peace studies – une discipline nouvelleArjakovsky, Antoine (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Autor, znany ekumenista, aktualnie dyrektor Instytutu Ekumenicznego w Uniwersytecie Katolickim we Lwowie, w swoim studium uzasadnia miejsce nowej dyscypliny naukowej, która od ponad trzydziestu lat próbuje usadowić się wśród dziedzin wiedzy. W innych językach przyjmuje swą nazwę jako „conflictologie” („konflitologia”), albo „théologie de la paix” („teologia pokoju”). Niezależnie od brzmienia zawsze chodzi o międzydyscyplinarną dziedzinę wiedzy, która ma swe odniesienia do filozofii, teologii, prawa, historii, medycyny i psychologii. Jej zasadniczym polem zainteresowania jest poznanie mechanizmów prowadzących do przemocy i sposobów przywracania pokoju w obszarze lokalnych czy międzynarodowych konfliktów. Dla uzasadnienia prawomocnych podstaw nowej dziedziny wiedzy A. Arjakovsky przypomina zarówno dzieła klasyków, jak np. I. Kanta, Projekt stałego pokoju (1795), jak i deklaracje Organizacji Narodów Zjednoczonych, np. Agenda dla pokoju (1992). Nowa dyscyplina karmi się także tekstami nauczania apostolskiego papieży ostatnich stuleci, np. encyklika Jana XXIII, Pacem in terris. Tak bogate zaplecze źródłowe sprawia, że „konflitologia” weszła na stałe w program nauczania uniwersyteckiego np. w Irlandzkiej Szkole Studiów Ekumenicznych. Powstały instytuty zajmujące się peace studies, np. w Uniwersytecie Notre Dame – USA (Joan B. Kroc Institute for International Peace Studiem), w La Paz – Boliwia (l’Instituto Superior Ecumenico Andino de Theologia), w Heidelbergu – Niemcy (Instytut Ekumeniczny). Szereg działań różnych organizacji kościelnych o wymiarze interkonfesyjnym stara się wspomóc inicjatywy w obrębie studiów nad pokojem. Zapewne trzeba zaliczyć tu lansowany przez Światowa Radę Kościołów program Dziesięciolecie dla przezwyciężenia przemocy (Décennie pour vaincre la violence – D W , 2001). W tym duchu postrzegana jest także Karta ekumeniczna (Charta oecumenica). Przyjęta przez większość Kościołów chrześcijańskich może ona stanowić program dla pogłębionych studiów nad pokojem. Autor wylicza wiele jeszcze innych inicjatyw karmiących działania na rzecz pokoju (np. Tygodnie społeczne – Semaines Sociales w Paryżu: 2006 i 2007), czy też projekty rumuńskie (Uzdrowienie pamięci – Healing of Memories, Most między Kościołami – Bridge between Churches, Kultury i religie – Cultures and Religions). Katolog wielu jeszcze innych przedsięwzięć ma potwierdzać zasadność nowej dziedziny wiedzy, dyscypliny uniwersyteckiego kształcenia. Dla potwierdzenia tej tezy autor odwołuje się do dzieł filozofów (Paul Ricoeur, René Gerard), nawiązuje do nauczania Jana Pawła II. W końcu przypomina również odpowiednie teksty biblijne (Mt 5,1- 11; 10,34.38.42; Rz 12,21; Ap 21,4).Pozycja Wielka rodzina mniejszości narodowo-etnicznych w Unii EuropejskiejRabiej, Stanisław (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Author of paper seeks understanding and cooperation between people representing different nations and cultures, regional education in the „little homeland”, pertaining to the multicultural dialogue, creates the sense of community. Regional education livens up practical teaching (it reorganises the course and the forms of work, teaches to be tolerant and introduces the bases for dialogue), but it requires the traditional and closed education to be abandoned and the open one, focusing on the environment and offering cooperation, to be embraced instead. The new type of education has both an axionormative and a pragmatic dimension, which makes it offer the following advantages: (1) educational advantages, providing knowledge about the region and shapes the regional identity; (2) cultural advantages – showing cultural models and their importance for the local community; (3) enriching human capital and thus supporting animation of social changes, thus addressing social needs by stimulating the activity around the local heritage. The little homeland may function as the source of universal sociocultural values uniting people representing different nations, cultures and religions. In this way it supports the process of European integration. If the relation between the little homeland and Europe is perceived dynamically and contextually, the relationship between the little homeland and Poland will be built. The little homeland generates information that reaches Europe and is exposed to European sociocultural influences in return. The main educational tasks to be performed in this respect include: (1) reduction of the distance between the feelings of inferiority caused by one’s origin and one’s self-esteem and (2) development of the dialogue and social cooperation for the sake of the common good. Active participation in the little homeland influences one’s European identity by means of accepting and developing the values that unite people. Such an identity is formed through the bottom-up and top-down mechanism operating within the society. If the bottom-up dimension is identified with a strong local identity of the „little homeland”, this homeland will remain open to European values, considering them to be an opportunity for its own development. This, however, requires a lot of grassroots work.Pozycja Konrad Adenauer und die deutsche und europäische Einigung. Visionen und politische StrategienAschoff, Hans-Georg (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Tytuł rozwinięty został w siedmiu punktach. Najpierw ukazano sam ą ideę Europy począwszy od czasów cesarstwa rzymskiego aż po czasy współczesne (1). Potem przedstawiono drogę Adenauera do urzędu kanclerza Niemiec (2). Kolejne punkty skoncentrowały się na założeniach polityki Adenauera w odniesieniu do Niemiec i Europy (3) i etapach jednoczenia się Europy (4). Szczegółowo rozważono również tzw. „problem Niemiec” – granicy wewnątrzniemieckiej i podzielonego Berlina. Interesująco ukazano zasługi Adenauera w procesie pojednania Niemców z Francuzami (6). Ostatni punkt pokazuje zasługi Adenauera dla wewnętrznej integracji Niemiec (7).Pozycja Nationale Identität im Kontext des ökumenischen DialogsNossol, Alfons (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Artykuł rozważa ważną, ale wciąż niedocenianą problematykę, która w dużej mierze utrudnia dialog międzykonfesyjny i ekumeniczne zbliżenie chrześcijańskich Kościołów. W szczególności chodzi tu o dialog ekumeniczny pomiędzy Kościołami Środkowo- i Południowo-Wschodniej Europy, czyli o Kościoły w tych krajach, które w przebiegu własnej historii na wiele lat utraciły swoją suwerenność na rzecz wielkich mocarstw: osmańskiego, carskiego, austro-węgierskiego i pruskiego. Realizację „imperatywu chrześcijańskiego sumienia” utrudniają bowiem tym Kościołom nie tyle faktycznie istniejące różnice doktrynalne, ile raczej historycznie uwarunkowane, zbyt daleko idące utożsamianie się owych Kościołów ze sprawą narodową, zbyt głęboko w strukturę tych Kościołów sięgająca symbioza elementów narodowych i religijnych, kościelnych i politycznych. To zatarcie granicy pomiędzy tym, co Boże, a tym, co cesarskie sprawia, że wciąż na nowo stawiane są one przed zasadniczym dylematem: z jednej strony nie chcą i nie mogą wyłamać się z solidarności ze swoją nacją, tym bardziej, że każdy z tych Kościołów i wyznań jest z nią, w rezultacie długiego procesu historycznego nierozdzielnie stopiony (Polacy = katolicy; Rosjanie/Serbowie = prawosławni). Z drugiej zaś strony wierność wobec zasadniczej misji każę tym Kościołom głosić orędzie Ewangelii, dla którego etniczne czy narodowe różnice nie m ają żadnego znaczenia. Tak więc pozostają one w permanentnym stanie napięcia pomiędzy nacjonalnym partykularyzmem, obciążonym pamięcią doznanych krzywd, resentymentami i stereotypami wobec innych nacji, a ewangelicznym wezwaniem do realizacji ekumenicznej jedności. W dobie ekumenicznego dialogu Kościoły Środkowo- i Południowo-Wschodniej Europy postawione zostały wobec historycznego wyzwania, które nakazuje, by lojalność wobec własnej nacji zastąpiły ekumeniczną solidarnością! To wyzwanie narzuca konieczność nowego samookreślenia się tych Kościołów z wyraźnym zdefiniowaniem ich stosunku do narodu i państwa. Bowiem tylko wtedy, kiedy Kościoły te przestaną określać się jako monopolistyczne, obejmujące całą nację i ogólnie wiążące społeczności wierzących, i kiedy staną się społecznościami wierzących, które bardziej zakotwiczone są w społeczeństwie cywilnym, aniżeli w narodzie, dopiero wtedy wiara zasadniczo i de facto stanie się wiarą mniej narodową, a bardziej ewangeliczną. Przeprowadzenie wyraźnej granicy pomiędzy tym, co Boże, a tym, co cesarskie w dużej mierze ułatwi realizację dialogu i ekumenicznego zbliżenia.Pozycja Kwestia Holokaustu w dokumentach Kościoła katolickiegoIgnatowski, Grzegorz (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)The official Catholic-Jewish dialogue began after the publication of the Declaration on the Relationship of the Church to Non-Christian Religions Nostra aetate by the Second Vatican Council in October 28, 1965. Two modern events have had the important influence on the attitude of Jews to the dialogue with Christians: the attempt to annihilate the Jewish people during World War II and the establishment of the State of Israel. However, two post-Conciliar documents of the Catholic Church Guidelines and Suggestions for Implementing the Conciliar Declaration Nostra aetate no 4 published on December 3, 1974 and Notes on the correct way to present the Jews and Judaism in preaching and catechesis in the Roman Catholic Church issued on June 24, 1985 do not take up the problem of the Holocaust in detail. A much later document entitled We Remember: A Reflection on the Shoah from March 19, 1998 emphasizes that the Holocaust was the breaking point in the Catholic-Jewish relations. It also reject any form of anti-Semitism and racism. Unfortunately the official statements do not present the Holocaust as a unique event in history, of the extraordinary meaning for the Christianity.Pozycja Dokumente des Zweiten Vatikanischen Konzils als katholische Grundlage für den Dialog mit dem IslamNowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)Problem stosunku Kościoła katolickiego do innych wyznań i religii należy do centralnych zagadnień Soboru Watykańskiego II. Trzy dokumenty soborowe tworzą podstawę do dialogu z islamem i do pokojowego współżycia chrześcijan i wyznawców innych religii. Są nimi: Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate i Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae. Pierwszy z powyższych tekstów Soboru mówi o możliwości zbawienia, która dosięga także muzułmanów. Drugi wyraża się bardzo pozytywnie o tym, co łączy muzułmanów i chrześcijan. Trzeci z kolei zwraca uwagę na prawa człowieka, na podstawie których ludzie różnych przekonań mogą prowadzić pokojowy dialog. Te dokumenty tworzą podstawę do pokojowego współżycia katolików z muzułmanami. Sobór Watykański II zwrócił uwagę na to, aby w każdej innej religii szukać tego, co dobre i prawdziwe, a nie koncentrować się tylko na tym, co jest zgodne z dotychczasową nauką Kościoła. Według Soboru powinniśmy patrzeć na przedstawicieli innych religii monoteistycznych jako na braci i siostry wierzących w jednego Boga i żyć z nimi w szeroko rozumianym dialogu.Pozycja Eklezjologia wspólnoty w dialogach ekumenicznych z udziałem Kościoła katolickiego. Specyfika dialogu katolicko-zielonoświątkowegoDąbrowska-Macura, Wiesława (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)