Studia Oecumenica, 2002, T. 2

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/29953

Przeglądaj

Przeglądaj Studia Oecumenica, 2002, T. 2 wg Autor "Chediath, Geevarghese"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Archbishop Mar Ivanios and Ecumenism
    Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
    Artykuł przedstawia, na tle złożonej historii chrześcijaństwa w Indii, osobę, działalność i zasługi arcybiskupa Mar Iwaniosa (1882-1953), pierwszego biskupa Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego (1930-1953). Mar Iwanios nosił chrzcielne imię Geevarghese. Wywodził się z prowincji Kerala, z rodziny, która we wcześniejszych pokoleniach należała do starożytnego Kościoła Św. Tomasza, o wschodniosyryjskiej tradycji liturgicznej. Kościół ten uległ następnie wielu podziałom i wyłoniły się z niego różne stronnictwa i obediencje. Geevarghese wychował się i wzrastał już w Jakobickim Kościele Syryjskim, zwanym dziś Syryjskim Kościołem Ortodoksyjnym. Po studiach i święceniach kapłańskich pełnił funkcję kierownika seminarium w Kottayam. W 1913 r., w związku z podziałem Kościoła w Kerali, spowodowanym przybyciem jakobickiego patriarchy Abdalla, zasługą Geevarghese było doprowadzenie do uniezależnienia skupionego wokół metropolity Mar Dionysiusa VI Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego od patriarchatu Kościoła Jakobickiego poprzez ustanowienie katolikatu, gwarantującego autonomię. Po śmierci pierwszego katolikosa, wskutek sporów, mianowanie następcy odsunęło się na kilkanaście lat. W tym czasie Geevarghese podjął pracę wykładowcy na Uniwersytecie Serampore w Bengalu Okres ten posłużył mu do refleksji nad kształtem chrześcijaństwa w Indii. Rezultatem podjętej refleksji była rezygnacja z prestiżowego stanowiska profesora Uniwersytetu Serampore i zainicjowanie ruchu monastycznego Bethany, który zapoczątkował duchową odnowę miejscowego Kościoła Ortodoksyjnego. Po ustaniu sporów, w 1925 r. ustanowiono ponownie katolikosa. W tym samym czasie Geevarghese został wyświęcony jako Mar Iwanios na biskupa Bethany. Okres przezwyciężania wewnętrznych trudności i podziałów stworzył korzystne warunki do dyskusji nad możliwością przywrócenia jedności z innymi starożytnymi Kościołami. Zadanie zbadania takich możliwości powierzono biskupowi Mar Iwaniosowi. Nawiązując kontakty z katolickim patriarchą syryjskim, Mar Iwanios równocześnie wszedł w bezpośredni kontakt z Rzymem. W liście skierowanym do Stolicy Apostolskiej określił warunki przystąpienia Kościoła Malankarskiego do jedności z Rzymem, domagając się m.in. pozwolenia na kontynuowanie dotychczasowej tradycji liturgicznej i uznania synodalnej struktury Kościoła. Odpowiedź z Rzymu przyzwoliła wprawdzie na stosowanie dotychczasowej tradycji liturgicznej, ale domagała się poddania ksiąg liturgicznych kontroli. Nie zaakceptowano natomiast synodalnej struktury, mimo kilkukrotnych próśb Mar Iwaniosa kierowanych do Rzymu. Autor artykułu ukazuje Mar Iwaniosa jako niezłomnego zwolennika oderwania się od patriarchy syryjsko-ortodoksyjnego (jakobickiego) i ustanowienia pełnej komunii ze Stolicą Piotrową w Rzymie. Źródłem jego pragnień – jak zauważa Autor – była pamięć o minionych konfliktach i upokorzeniach, jakich doznał Kościół Malankarski ze strony patriarchy syryjskiego. Mimo powszechności tych doświadczeń, Mar Iwanios pozostawał często osamotniony w swych poglądach i pragnieniach pełnej jedności z Rzymem. Przeciwnicy wskazywali na niebezpieczeństwo wchłonięcia tego Kościoła przez Kościół Rzymskokatolicki i utraty tożsamości. Ostatecznie w 1930 r. Mar Iwanios uznał papieża Piusa XI jako spadkobiercę św. Piotra, papież zaś potwierdził pełną, widzialną i kanoniczną komunię Kościoła Malankarskiego, skupionego wokół Mar Iwaniosa, z Kościołem katolickim. Dało to początek Syro-Malankarskiemu Kościołowi Katolickiemu. Zdaniem Autora artykułu, uwzględniając myśl eklezjologiczną lat dwudziestych i trzydziestych XX w. obawy podnoszone przeciwko komunii z Kościołem rzymskim nie były zupełnie bezpodstawne. Mar Iwanios okazał się jednak człowiekiem wielkiej wizji, wykraczającej już poza ówczesną epokę. Przez wielu był jednak niezrozumiany. Wśród nich był nawet trzeci w historii Ortodoksyjnego Kościoła Malankarskiego katolikos, a także inni przywódcy Kościoła. Autor konkluduje jednak stwierdzeniem, iż czas potwierdził słuszność wyboru przez Mar Iwaniosa drogi prawdy i jedności.
  • Miniatura
    Pozycja
    Pro Oriente Syriac Dialogue
    Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
    Autor artykułu podejmuje problematykę dialogu pomiędzy Kościołami tradycji syryjskiej, prezentując przebieg i osiągnięcia prac powstałej w 1994 r. tzw. Komisji syryjskiej, zrzeszającej przedstawicieli wszystkich Kościołów tej tradycji. Dzisiejsze Kościoły tradycji syryjskiej stanowiły w pierwszych wiekach swego istnienia jeden Kościół. Papież Jan Paweł II określił go pierwszym Kościołem, po którym powstały dopiero Kościoły grecki i łaciński. Od czasów apostolskich Kościół ten rozprzestrzeniał się we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim, Imperium Perskim oraz w Indiach. Po soborach w Efezie (431) i Chalcedonie (451 ) jeden Kościół syryjski uległ podziałowi na kilka grup. Obecnie do Kościołów syryjskich zaliczamy Kościoły, które przynależą do zachodniosyryjskiej i wschodniosyryjskiej (chalcedońskiej) tradycji liturgicznej. Niektóre z nich pozostają w pełnej kanonicznej jedności z Kościołem rzymskokatolickim. Do tzw. Komisji syryjskiej przynależy po jednym przedstawicielu z każdego Kościoła tradycji syryjskiej oraz reprezentanci fundacji Pro Oriente. Głównym celem Komisji jest doprowadzenie do połączenia wszystkich Kościołów tradycji syryjskiej w pełnej komunii. Od chwili powstania aż do tej pory Komisja odbyła 12 spotkań. Główna tematyka spotkań dotyczyła chrystologii Kościoła Asyryjskiego. Komisja zwołała dotychczas także pięć „Konsultacji syryjskich”, zwanych także „Dialogami syryjskimi”, które zajmowały się historycznymi i doktrynalnymi zagadnieniami dotyczącymi Kościołów Wschodu. Podjęto także kwestię nestorianizmu. Wyjaśniono wówczas, że należy rozróżniać pomiędzy herezją nestoriańską, nauczaniem Nestoriusza i chrystologią Kościoła Asyryjskiego. Zwrócono także uwagę, że dopuszczalne jest istnienie różnych, wzajemnie niewykluczających się, ujęć chrystologicznych w ramach jednego Kościoła. Postulowano równocześnie podjęcie próby nowego określenia tajemnicy wiary przy użyciu terminów współczesnej filozofii i teologii oraz dzisiejszego języka. Autor artykułu omawia także podjęte przez Komisję wyjaśnienia starożytnych chrystologicznych terminów, które przyczyniły się do podziału Kościoła w V w. Szczegółowo podejmuje historyczno-dogmatyczną refleksję nad trzema kluczowymi pojęciami, określającymi relację ludzkiej i boskiej natury w osobie Jezusa Chrystusa: kyana, qnoma i parsopa, przedstawiając uwarunkowania i przyczyny nieporozumień, które doprowadziły do oskarżenia o herezję nestorianizmu i monofizytyzmu. Komisja syryjska wypracowała ostatecznie stanowisko, w którym stwierdzono potrzebę rewizji anatem nałożonych na Teodora z Mopsuestii oraz wyraźnego odróżnienia osoby Nestoriusza, jego wiary i pastoralnych intencji, od herezji, zwanej nestorianizmem. Na dwóch ostatnich posiedzeniach Komisji (w 2000 r. i 2002 r.) zajęto się sakramentologią i sakramentalnym życiem Kościołów syryjskich. Syryjskim odpowiednikiem pojęć sacramentum i mysterion jest raza. Syryjska teologia pod wpływem teologii zachodniej przyjęła także symboliczną liczbę siedem, przy czym nigdy wyraźnie nie określono listy siedmiu sakramentów. Nie odróżnia się bowiem tak jednoznacznie pomiędzy sakramentami i sakramentaliami. Natomiast sama teologia sakramentów tradycji syryjskiej nie odbiega w istocie od sakramentologii Kościoła Zachodniego. Różnica istnieje w odniesieniu do sakramentów inicjacji, które tradycja syryjska ujmuje jako jedną czynność. W końcowej części artykułu Autor syntetycznie omawia podjęte już w łonie Kościoła syryjskiego i zakończone powodzeniem wysiłki zjednoczeniowe. Pierwszy przypadek dotyczy zjednoczenia dwu różnych grup Kościoła Asyryjskiego w Kerali. Drugi - otwarcia możliwości interkomunii między wiernymi Chaldejskiego Kościoła Katolickiego i Kościoła Asyryjskiego.