Przeglądaj wg Autor "Chediath, Geevarghese"

Teraz wyświetlane 1 - 7 z 7

An Outstanding Figure of the 20lh Century in India. On the Fiftieth Death Anniversary of Archbishop Mar Ivanios (1882-1953)
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2003)
Archbishop Mar Ivanios and Ecumenism
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
Artykuł przedstawia, na tle złożonej historii chrześcijaństwa w Indii, osobę, działalność i zasługi arcybiskupa Mar Iwaniosa (1882-1953), pierwszego biskupa Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego (1930-1953). Mar Iwanios nosił chrzcielne imię Geevarghese. Wywodził się z prowincji Kerala, z rodziny, która we wcześniejszych pokoleniach należała do starożytnego Kościoła Św. Tomasza, o wschodniosyryjskiej tradycji liturgicznej. Kościół ten uległ następnie wielu podziałom i wyłoniły się z niego różne stronnictwa i obediencje. Geevarghese wychował się i wzrastał już w Jakobickim Kościele Syryjskim, zwanym dziś Syryjskim Kościołem Ortodoksyjnym. Po studiach i święceniach kapłańskich pełnił funkcję kierownika seminarium w Kottayam. W 1913 r., w związku z podziałem Kościoła w Kerali, spowodowanym przybyciem jakobickiego patriarchy Abdalla, zasługą Geevarghese było doprowadzenie do uniezależnienia skupionego wokół metropolity Mar Dionysiusa VI Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego od patriarchatu Kościoła Jakobickiego poprzez ustanowienie katolikatu, gwarantującego autonomię. Po śmierci pierwszego katolikosa, wskutek sporów, mianowanie następcy odsunęło się na kilkanaście lat. W tym czasie Geevarghese podjął pracę wykładowcy na Uniwersytecie Serampore w Bengalu Okres ten posłużył mu do refleksji nad kształtem chrześcijaństwa w Indii. Rezultatem podjętej refleksji była rezygnacja z prestiżowego stanowiska profesora Uniwersytetu Serampore i zainicjowanie ruchu monastycznego Bethany, który zapoczątkował duchową odnowę miejscowego Kościoła Ortodoksyjnego. Po ustaniu sporów, w 1925 r. ustanowiono ponownie katolikosa. W tym samym czasie Geevarghese został wyświęcony jako Mar Iwanios na biskupa Bethany. Okres przezwyciężania wewnętrznych trudności i podziałów stworzył korzystne warunki do dyskusji nad możliwością przywrócenia jedności z innymi starożytnymi Kościołami. Zadanie zbadania takich możliwości powierzono biskupowi Mar Iwaniosowi. Nawiązując kontakty z katolickim patriarchą syryjskim, Mar Iwanios równocześnie wszedł w bezpośredni kontakt z Rzymem. W liście skierowanym do Stolicy Apostolskiej określił warunki przystąpienia Kościoła Malankarskiego do jedności z Rzymem, domagając się m.in. pozwolenia na kontynuowanie dotychczasowej tradycji liturgicznej i uznania synodalnej struktury Kościoła. Odpowiedź z Rzymu przyzwoliła wprawdzie na stosowanie dotychczasowej tradycji liturgicznej, ale domagała się poddania ksiąg liturgicznych kontroli. Nie zaakceptowano natomiast synodalnej struktury, mimo kilkukrotnych próśb Mar Iwaniosa kierowanych do Rzymu. Autor artykułu ukazuje Mar Iwaniosa jako niezłomnego zwolennika oderwania się od patriarchy syryjsko-ortodoksyjnego (jakobickiego) i ustanowienia pełnej komunii ze Stolicą Piotrową w Rzymie. Źródłem jego pragnień – jak zauważa Autor – była pamięć o minionych konfliktach i upokorzeniach, jakich doznał Kościół Malankarski ze strony patriarchy syryjskiego. Mimo powszechności tych doświadczeń, Mar Iwanios pozostawał często osamotniony w swych poglądach i pragnieniach pełnej jedności z Rzymem. Przeciwnicy wskazywali na niebezpieczeństwo wchłonięcia tego Kościoła przez Kościół Rzymskokatolicki i utraty tożsamości. Ostatecznie w 1930 r. Mar Iwanios uznał papieża Piusa XI jako spadkobiercę św. Piotra, papież zaś potwierdził pełną, widzialną i kanoniczną komunię Kościoła Malankarskiego, skupionego wokół Mar Iwaniosa, z Kościołem katolickim. Dało to początek Syro-Malankarskiemu Kościołowi Katolickiemu. Zdaniem Autora artykułu, uwzględniając myśl eklezjologiczną lat dwudziestych i trzydziestych XX w. obawy podnoszone przeciwko komunii z Kościołem rzymskim nie były zupełnie bezpodstawne. Mar Iwanios okazał się jednak człowiekiem wielkiej wizji, wykraczającej już poza ówczesną epokę. Przez wielu był jednak niezrozumiany. Wśród nich był nawet trzeci w historii Ortodoksyjnego Kościoła Malankarskiego katolikos, a także inni przywódcy Kościoła. Autor konkluduje jednak stwierdzeniem, iż czas potwierdził słuszność wyboru przez Mar Iwaniosa drogi prawdy i jedności.
Ecumenism in India
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2001)
Według starożytnej tradycji chrześcijaństwo przywędrowało do Indii wraz ze św. Tomaszem Apostołem. Pierwotny Kościół, założony przez niego, zawsze pozostawał w kanonicznej komunii z Rzymem. W wyniku różnych, nieraz bardzo skomplikowanych wydarzeń historycznych, pośród potomków Chrześcijan św. Tomasza wykształciło się szereg różnych Kościołów: 1. Syro-Malabarski Kościół katolicki, 2. Jakobicko-Syryjski Kościół Ortodoksyjny, 3. Syro-Malankarski Kościół Ortodoksyjny, 4. Syryjski Kościół Martomicki, 5. Syro-Malankarski Kościół Katolicki. Ponadto istnieją jeszcze inne, mniejsze grupy, niezależne od wymienionych Kościołów: Kościół Tożjur (Thozhiyur Church) – niezależny Kościół Syryjski, liczący ok. 5 tys. wiernych; Chaldejski Syryjski Kościół Wschodu, liczący ok. 15 tys. wiernych; Ewangeliczny Kościół Mar Thoma – oddzielony od Syryjskiego Kościoła Martomickiego, liczący ok. 25 tys. wiernych; Kościół Indii Południowych. Przedstawiając relacje wyznaniowe na terenie Indii Autor skupił się zwłaszcza na ukazaniu historii i poczynań Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego. Kościół ten powstał dopiero w 1930 r., kiedy to papież Pius XI odpowiadając na dążenia zjednoczeniowe chrześcijan syro-malankarskich zaakceptował ich wspólnotę jako odrębny Kościół, trwający w unii z Rzymem, a ortodoksyjny metropolita Mar Iwanios wraz z kilkoma innymi biskupami uznali papieża jako następcę św. Piotra w Rzymie i wyrazili wolę przystąpienia do pełnej wspólnoty kanonicznej z Kościołem Rzymskokatolickim. Rozwijający się od XVIII wieku ruch zjednoczeniowy w łonie Syro-Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego, który zaowocował powstaniem Syro-Malankarskiego Kościoła Katolickiego, nazwano ruchem unionistycznym. Autor wskazał na charakterystyczne cechy tego ruchu: jest to jedyne przedsięwzięcie o charakterze ekumenicznym w XX wieku, które zakończyło się pełnym zjednoczeniem Kościoła partykularnego z Kościołem Rzymskokatolickim; inicjatywa pełnej komunii zrodziła się wewnątrz wspólnoty Chrześcijan św. Tomasza, nie była zaś owocem zewnętrznych nacisków; sprawdziło się przekonanie Mar Iwaniosa, że tylko jedność z następcą św. Piotra w Rzymie przyniesie Kościołowi Malankarskiemu trwały pokój i rozwój; unia z 1930 r. była poprzedzona duchową odnową w Kościele Ortodoksyjnym; odnowa ta była wyrazem przekonania, że unia z Kościołem Rzymskim, a zatem z całym Kościołem Katolickim, jest wielkim darem dla potomków Chrześcijan św. Tomasza i oznacza powrót do starożytnej tradycji. W obliczu wielkich zadań misyjnych, przed jakimi stają chrześcijanie w wieloreligijnym społeczeństwie indyjskim, Autor wskazał na niedostatki chrześcijańskiego świadectwa, związane zwłaszcza z sytuacją ekumeniczną. Mimo, historycznie rzecz ujmując, niewątpliwych sukcesów na drodze zjednoczeniowych wysiłków, ekumenizm w Indii przeżywa również swoje trudności. Znaczącym obciążeniem jest na przykład trwający wewnątrz Syro-Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego konflikt pomiędzy stronnictwem, które opowiada się za autokefalią i za odnowieniem urzędu katolikosa a stronnictwem pozostającym w jurysdykcji patriarchy syryjsko-ortodoksyjnego. Dla podkreślenia swej odrębności Kościół podlegający jurysdykcji patriarchy syryjskoortodoksyjnego nosi nazwę Malankarski Jakobicko-Syryjski Kościół Ortodoksyjny. Jedyną przyczyną trwania podziału jest kwestia jurysdykcji i autorytetu w Kościele, bowiem obie grupy zachowują w liturgii ten sam ryt antiocheński i wyznają tę samą wiarę. Wyrażając nadzieję na osiągnięcie pełnej komunii kościelnej przez potomków Chrześcijan św. Tomasza, Autor jest przekonany, że komunia ta winna polegać na uznaniu autorytetu apostolskiego Kościoła. Winna to być komunia Kościołów, które, zachowując swe własne tradycje liturgiczne, duchowe, kanoniczne i teologiczne, będą zjednoczone we wspólnej wierze, życiu sakramentalnym i uznaniu wspólnego autorytetu władzy apostolskiej.
Metropolitan Bishop of Damiette, A Documentary on the Nestorian Assyrian Church of the East, Its History, Present Condition and Doctrines, (A Serious Ecclésial Ecumenical Case) Cairo 2004.
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2005)
Pro Oriente Syriac Dialogue
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
Autor artykułu podejmuje problematykę dialogu pomiędzy Kościołami tradycji syryjskiej, prezentując przebieg i osiągnięcia prac powstałej w 1994 r. tzw. Komisji syryjskiej, zrzeszającej przedstawicieli wszystkich Kościołów tej tradycji. Dzisiejsze Kościoły tradycji syryjskiej stanowiły w pierwszych wiekach swego istnienia jeden Kościół. Papież Jan Paweł II określił go pierwszym Kościołem, po którym powstały dopiero Kościoły grecki i łaciński. Od czasów apostolskich Kościół ten rozprzestrzeniał się we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim, Imperium Perskim oraz w Indiach. Po soborach w Efezie (431) i Chalcedonie (451 ) jeden Kościół syryjski uległ podziałowi na kilka grup. Obecnie do Kościołów syryjskich zaliczamy Kościoły, które przynależą do zachodniosyryjskiej i wschodniosyryjskiej (chalcedońskiej) tradycji liturgicznej. Niektóre z nich pozostają w pełnej kanonicznej jedności z Kościołem rzymskokatolickim. Do tzw. Komisji syryjskiej przynależy po jednym przedstawicielu z każdego Kościoła tradycji syryjskiej oraz reprezentanci fundacji Pro Oriente. Głównym celem Komisji jest doprowadzenie do połączenia wszystkich Kościołów tradycji syryjskiej w pełnej komunii. Od chwili powstania aż do tej pory Komisja odbyła 12 spotkań. Główna tematyka spotkań dotyczyła chrystologii Kościoła Asyryjskiego. Komisja zwołała dotychczas także pięć „Konsultacji syryjskich”, zwanych także „Dialogami syryjskimi”, które zajmowały się historycznymi i doktrynalnymi zagadnieniami dotyczącymi Kościołów Wschodu. Podjęto także kwestię nestorianizmu. Wyjaśniono wówczas, że należy rozróżniać pomiędzy herezją nestoriańską, nauczaniem Nestoriusza i chrystologią Kościoła Asyryjskiego. Zwrócono także uwagę, że dopuszczalne jest istnienie różnych, wzajemnie niewykluczających się, ujęć chrystologicznych w ramach jednego Kościoła. Postulowano równocześnie podjęcie próby nowego określenia tajemnicy wiary przy użyciu terminów współczesnej filozofii i teologii oraz dzisiejszego języka. Autor artykułu omawia także podjęte przez Komisję wyjaśnienia starożytnych chrystologicznych terminów, które przyczyniły się do podziału Kościoła w V w. Szczegółowo podejmuje historyczno-dogmatyczną refleksję nad trzema kluczowymi pojęciami, określającymi relację ludzkiej i boskiej natury w osobie Jezusa Chrystusa: kyana, qnoma i parsopa, przedstawiając uwarunkowania i przyczyny nieporozumień, które doprowadziły do oskarżenia o herezję nestorianizmu i monofizytyzmu. Komisja syryjska wypracowała ostatecznie stanowisko, w którym stwierdzono potrzebę rewizji anatem nałożonych na Teodora z Mopsuestii oraz wyraźnego odróżnienia osoby Nestoriusza, jego wiary i pastoralnych intencji, od herezji, zwanej nestorianizmem. Na dwóch ostatnich posiedzeniach Komisji (w 2000 r. i 2002 r.) zajęto się sakramentologią i sakramentalnym życiem Kościołów syryjskich. Syryjskim odpowiednikiem pojęć sacramentum i mysterion jest raza. Syryjska teologia pod wpływem teologii zachodniej przyjęła także symboliczną liczbę siedem, przy czym nigdy wyraźnie nie określono listy siedmiu sakramentów. Nie odróżnia się bowiem tak jednoznacznie pomiędzy sakramentami i sakramentaliami. Natomiast sama teologia sakramentów tradycji syryjskiej nie odbiega w istocie od sakramentologii Kościoła Zachodniego. Różnica istnieje w odniesieniu do sakramentów inicjacji, które tradycja syryjska ujmuje jako jedną czynność. W końcowej części artykułu Autor syntetycznie omawia podjęte już w łonie Kościoła syryjskiego i zakończone powodzeniem wysiłki zjednoczeniowe. Pierwszy przypadek dotyczy zjednoczenia dwu różnych grup Kościoła Asyryjskiego w Kerali. Drugi - otwarcia możliwości interkomunii między wiernymi Chaldejskiego Kościoła Katolickiego i Kościoła Asyryjskiego.
The Churches of Syriac Tradition in Dialogue
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2005)
Zgodnie z przyjmowanym powszechnie podziałem wyróżnia się istnienie trzech podstawowych tradycji chrześcijańskich: syryjskiej, greckiej i łacińskiej. Spośród nich tradycja syryjska uważana jest za najbliższą Ewangelii, bo z istoty jest tradycją semicką. Jej korzenie sięgają środowiska i mentalności Biblii. Na obecność dziedzictwa i tradycji syryjskiej w chrześcijaństwie uwrażliwił na nowo Sobór Watykański II. Wówczas też rozpoczął się okres wydobywania licznych skarbów duchowych tej tradycji dla dobra całego Kościoła. Obecnie istnieje trzynaście Kościołów przynależących do tradycji syryjskiej, zarówno zachodniej, jak i wschodniej oraz indyjskiej, uchodzącej za odrębną jej wersję, charakterystyczną dla terenu Indii. Kościoły syryjskie podejmują rozległą działalność ekumeniczną, która swój wyraz znajduje w różnych inicjatywach, mających na celu prowadzenie dialogu teologicznego i form praktycznej współpracy. Istnieje cała panorama dialogów pomiędzy różnymi Kościołami syryjskimi, które w ten sposób zmierzają do przywrócenia jedności podzielonego chrześcijaństwa syryjskiego. Największym forum dialogu, skupiającym osiem najważniejszych Kościołów syryjskich, jest Komisja Syryjska, powołana przez wiedeńską fundację Pro Oriente. Komisja ta w ciągu swej niewiele ponad dziesięcioletniej historii odbyła już osiemnaście spotkań, zajmując się kwestią nestorianizmu, chrystologią, wyjaśnieniami terminologicznymi, zwłaszcza z zakresu trynitologii, sakramentami i urzędem Piotra. Podejmowany przez Kościoły syryjskie dialog ekumeniczny nie jest jednak wolny od trudności. Należą do nich głównie konflikty i tarcia pomiędzy różnymi Kościołami tej tradycji, nie zawsze przychylna postawa indyjskich biskupów łacińskich wobec katolickich Kościołów syryjskich, historyczne uprzedzenia ortodoksyjnych Kościołów, zwłaszcza w Indii, wobec Kościoła katolickiego niedostrzegające zmian w katolickiej eklezjologii po Soborze Watykańskim II.
The Malankara Catholic Catholicos and the Catholicate
Chediath, Geevarghese (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2005)
Kościół katolicki jest komunią Kościołów sui iuris, które cieszą się równymi prawami i objęte są troską papieża. Wyróżnia się cztery typy takich Kościołów: patriarchalne, arcybiskupie większe, metropolitalne i autonomiczne. W 2005 r. Katolicki Kościół Malankarski jako dotychczasowy Kościół metropolitalny został podniesiony do rangi Kościoła arcybiskupiego większego z prawami Kościoła patriarchalnego, jednakże bez tytułu patriarchy, który zastrzeżony jest dla głowy Kościoła w miejscu starożytnej stolicy apostolskiej. Arcybiskup Większy Katolickiego Kościoła Malankarskiego w nawiązaniu do tradycji syryjskiej i tradycji Indii, na podstawie papieskiego dekretu z dnia 10 lutego 2005 nosi tytuł katolikosa. Decyzja ta została przyjęta we wspólnocie malankarskiej z wielką radością, była bowiem spełnieniem oczekiwań wyrażonych już przed ponad 75 laty przy zawieraniu unii z Rzymem. Kanoniczne objęcie stolicy biskupiej miało miejsce 14 maja 2005 r. w katedrze w Pattom. Ekumenicznym skandalem pozostają jednak ograniczenia jurysdykcyjnej władzy katolikosa spowodowane terytorialnymi granicami na subkontynencie indyjskim. Tymczasem Katolicki Kościół Malankarski pragnie duszpasterską troską obejmować wszystkich swych wyznawców, bez względu na miejsce zamieszkania, stąd rości sobie należne mu prawa. Należy mieć nadzieję, że papież Benedykt XVI spełni obietnicę swego poprzednika, zgodnie z którą katolikos Katolickiego Kościoła Malankarskiego będzie mógł spełniać swoje zadania niezależnie od jakiegokolwiek lokalnego biskupa łacińskiego w Kerali. Katolicki Kościół Malankarski czuje się zobowiązany do podtrzymywania braterskich więzów z innymi Kościołami, zwłaszcza Syro-Malankarskim Kościołem Ortodoksyjnym i Syryjskim Kościołem Ortodoksyjnym. Zobowiązanie to, wynikające z wiary, że wolą Pana jest jedność Kościoła, odwołuje się do eklezjologii Soboru Watykańskiego II i nauczania papieża, którym malankarscy katolicy chcą pozostać wierni.